24 uur lang op de been

De wekker gaat om 03.30 uur. In de ochtend. Wat dacht ik ook alweer?

Behoorlijk veel, blijkbaar. De dag ervoor had ik met de hulp van een goede vriendin een kleine eeuwigheid besteed aan het uitkiezen van een outfit die ik leuk vond leergierig was genoeg. Bovendien was ik al dagenlang spontaan dansjes aan het doen als ik me herinnerde waar ik die zaterdagavond heen zou gaan.

Eén Frankfurter Buchmesse en terug, alstublieft. Ja, je leest het goed: van Frankfurt an der Oder naar Frankfurt am Main en terug, op dezelfde dag.

Om bij het treinstation te komen moet ik de nachtbus nemen. In Frankfurt Oder rijden er op dit moment niet eens trams. Het aantal mensen dat op dit moment naar Berlijn wil, verbaast mij een beetje. Ik ben lang niet de enige die in deze onchristelijke tijd naar de hoofdstad wil.

De treinreis zelf is om één reden stressvol: ik weet dat elke minuut dat de trein te laat is, mijn mogelijke tijd op de boekenbeurs zal verkorten. Dit gevoel van stress wordt bijzonder prettig gemaakt door de mededelingen die mij per e-mail laten weten dat de trein vijfentwintig minuten te laat is, om mij twee minuten later te schrijven dat hij weer op tijd is, en nog eens twee minuten later is hij weer gesloten een kwartier te laat. Lang leve de Duitse spoorwegen.

Ondanks het constante heen en weer komen, arriveert de ICE daadwerkelijk in Berlijn. De reis verloopt zonder noemenswaardige incidenten. Ik heb geluk en krijg twee keer een stoel bij het raam (ik werd nogal grof weggejaagd van de eerste, maar het is niet mijn schuld als er geen gereserveerd bordje op de stoel staat). Met Agatha Christie op je oren kom je in de juiste stemming voor de boekenmarathon die op de bestemming van de reis ligt, terwijl het rood en geel gevlekte landschap aan het raam voorbijtrekt. Wat een mooi seizoen is de herfst.

Hoe groot het verschil tussen twee plaatsen kan zijn, kan niet duidelijker worden aangetoond dan door de overstap van de ICE naar de beurshallen in Frankfurt. De rust van de afgesloten ruimte, die zich in rap tempo voortbeweegt, verandert in een menigte waarin zelfs de derde garderobe mijn rugzak niet meer wil meenemen omdat deze overvol is. Waar heb ik mezelf hierin verzeild?!

Ik neem de (juiste, zo blijkt) beslissing om mijn spullen gewoon bij me te houden in plaats van op zoek te gaan naar een andere kledingkast. Beter op die manier – want ik zou het zeker niet meer hebben gevonden. Het duurt een eeuwigheid vanaf de ingang tot de eerste tentoonstellingshal.

Maar wat mij vanaf het begin opvalt is de sfeer. Tot nu toe ken ik alleen de boekenbeurzen in Leipzig en Berlijn. Ik herinner me de warme sfeer die je bij de ingang begroette. Dat is wat ik hier mis. Op de een of andere manier lijkt alles erg onpersoonlijk. Zeer zakelijk gericht. Maar het kan natuurlijk ook zijn dat ik als eerste in de hal beland waar de internationale exposanten zich presenteren. Let wel, niet de uitgeverijen, maar bureaus en drukkers. Wat vooral opvalt is de werkelijk overweldigende aanwezigheid van China. In eerste instantie vraag ik me af of de hele Hal 6.0 aan dit land gewijd is en wat er met het aangekondigde gastland Slovenië is gebeurd. Eigenlijk kom ik hem de hele dag niet één keer tegen. Dus als iemand vragen heeft over de Sloveense literatuur, stel die dan gerust aan iemand anders, ik heb er op de boekenbeurs niets over geleerd.

Na wat lijkt op eindeloze paden en trappen: eindelijk hal 3, waar de meeste uitgeverijen zijn gevestigd. En heilige drukpers en gedrukte pagina’s – zo noem ik veel mensen. Hal 3 is als een blikje sardientjes, alleen willen de sardientjes nog steeds van A naar B. In sommige gangen is er geen doorgang. Bewegen wordt onmogelijk. Standjes bezoeken en assortimenten bekijken? Haha. Veel succes met vechten voor een plekje. Lyx is het ergste. Ik ken de uitgeverij zelf niet en begrijp niet wat de drukte veroorzaakt, maar de rij blokkeert de hele vooringang.

Maar aangezien de uitgeverij die ik wilde bezoeken zich in deze hal bevindt, heb ik geen andere keuze dan me in de strijd te storten. Dit is echt niet voor mensen met claustrofobie. Normaal gesproken ben ik niet iemand die pusht, maar hier heb ik geen andere keuze als ik niet in een hoek wil worden geduwd, zelfs zonder een specifiek doel te hebben.

Als ik bij de stand aankom, valt het me meteen op dat een van de boeken die ik wilde kopen en hier heb gesigneerd, al uitverkocht is. Verdomd. Het is pas zaterdag, net na de middag. Gelukkig zijn de andere boeken nog steeds verkrijgbaar, en alleen al het feit dat ik mijn favoriete auteur persoonlijk heb kunnen ontmoeten, maakt alle stress de moeite waard. Bovendien zijn de boeken die ik uiteindelijk heb kunnen bemachtigen absolute schoonheden met ongelooflijke kleuruitsneden, dus verder doet niets er toch toe.

Toch blijf ik mij een weg banen door de mensenmassa, omdat ik heb besloten op zoek te gaan naar boekendingen die zelf geen boeken zijn. Wat ik in plaats daarvan tegenkom als ik door een van de zeldzame gaten probeer te dringen, is een gigantische tarantula, en ik loop bijna tegen de houder aan. Au, dat was dichtbij. Ik kan de moed van het meisje naast mij niet opbrengen om haar in haar hand te nemen. Terugkijkend heb ik er een beetje spijt van, want wie weet wanneer ik weer de kans krijg.

De rest van de dag wisselt af tussen de hallen en een korte pauze buiten. Tegen de avond lopen de zalen eindelijk een beetje leeg, zodat je bijna een beetje kunt bewegen. Omdat ik mijn budget al heb opgebruikt, kan ik alleen maar naar de meeste boeken staren. Soms schrijf ik titels op. Ik ben ook op zoek naar de stands van een aangekondigde exposant die literaire kaarten aanbiedt. Pemberly van Jane Austen op papier in mijn kamer hangen klinkt gewoon te verleidelijk. Er is echter een kloof tussen E95 en E97. In plaats daarvan ontmoet ik de overvaller Hotzenplotz, en Thalia heeft een fotostation opgezet voor het nieuwe boek van Cornelia Funke.

Op een gegeven moment klinkt er een gong door de gangen. Bezoekers worden verzocht naar de uitgangen te gaan. De kermis is die dag gesloten. Ik heb nog een goed uur over op het treinstation voordat mijn trein arriveert. De ene rugzak van het begin is nu een rugzak en twee volle jutetassen geworden. Mijn rug doet pijn en niet te vergeten mijn voeten. Ik heb echter nog bijna zes uur te gaan voordat ik thuiskom.

Ik had graag de halve finales van het rugby gezien terwijl ik aan het rijden was. De WiFi van de ICE zal hier echter binnenkort een einde aan maken. Dus probeer ik tijdens de rit niet in slaap te vallen en verdiep ik me in een boek. Om 3.30 uur – in de ochtend – kwam ik eindelijk thuis.

Dus wat is mijn mening over de afgelopen vierentwintig uur?

Het was de ervaring waard. Het was af en toe erg leuk, hoe vermoeiend het ook was. Als ik Frankfurt en Leipzig moet vergelijken, komt Frankfurt echter tekort. Over het geheel genomen was Frankfurt gewoon te onpersoonlijk voor mij. Misschien kwam het omdat het zo vol was, misschien was het gewoon te gigantisch. In Leipzig kwam het gevoel dat het allemaal om boeken draaide echt tot uiting. Je kreeg zin om te lezen, je kon snuffelen tussen exposanten die geen boeken aanboden, maar toch literaire kunstwerken aanboden. Deze individualiteit ging in dit enorme gebied eenvoudigweg verloren.

Toch was de 24 uur durende rondreis naar mijn mening de moeite waard. Hoe moe ik daarna ook was, ik heb er geen spijt van en heb vrienden en familie uitgebreid van foto’s voorzien. Absoluut een reis die ik nooit zal vergeten.

Source: https://www.reisedepeschen.de/24-stunden-auf-den-beinen-und-das-alles-fuer-buecher/