Aan de grens

De Montafon baant zich een weg door Vorarlberg als een diepe groef. Als je door de kilometerslange vallei loopt, zie je links en rechts epische bergformaties.

Bijna instinctief zou ik me graag in deze steile muren verplaatsen, de drang om te stijgen om van bovenaf de vallei in te kijken, ik voel me al bij het station van Bludenz. De infrastructuur is aanwezig: er zijn via ferrate, gondels, wandelpaden, fietspaden en mooie wegen. En omdat de wolken vaak diep in de berghellingen liggen, lijken deze paden rechtstreeks de lucht in te gaan.

Mountainbiketocht in Montafon: Rond de Itonskopf

'S Ochtends ben ik in het fietsverhuurbedrijf van Schruns met fietsgids Christoph. Ik zal een e-bike voorbereiden. Ik grijp in: als we "normale mountainbikes" niet konden meenemen, vraag ik. "Zeker," zegt Christoph, "hoe je het leuk vindt". Een beslissing die me niet alleen tot bijna 2.000 meter zal brengen, maar ook tot mijn fysieke grenzen.

Christoph heeft sporteconomie gestudeerd en beweegt zich net zo veilig in deze bergen als anderen in hun voortuin. Dankzij ongeëvenaarde atletiek en een kaakcontour gebeeldhouwd als een graniet uit Vorarlberg, wordt hij steeds opnieuw opgeroepen wanneer modellen nodig zijn voor de brochures van de toerismevereniging. Hij legt enkele details over de fiets uit, we rijden het dorp uit en het wordt steil.

De diepe lucht ontvangt ons vanmorgen op afstand. Ironisch genoeg moeten we bij Bartholomäberg, het zonnebalkon van Montafon, de volledige regenkleding maken. In totaal zullen we 1250 meter hoog klimmen, de meeste direct aan het begin van de tour.

Het gaat verder in de richting van Rellseck, zo steil omhoog dat ik met de snelheid van een voetganger reis. Soms komt mijn voorband even van de grond omdat ik mijn zwaartepunt niet voldoende naar voren verplaats. De sectie is giftig, laat geen pauze achter. Na elke bocht, de ontnuchterende vooruitzichten voor nog een klim. Ik voel mijn pols in de nek en het zweet in de buikplooi. Mijn ogen vernauwen. Ik kan niet meer praten, ook al praat Christoph zo relaxed, alsof we nog bij het champagneontbijt zaten.

Het is mogelijk om in veel delen van de tour gemakkelijker alternatieve routes te nemen. Christoph geeft me de keuze om dit te nemen, maar ik zeg. Vandaag ben ik op zoek naar de uitdaging. Ik wil graag worden uitgedaagd om mijn beperkingen fysiek en technisch te herkennen. "Jager," roept Christoph – wetende dat deze wens vervuld moet worden op het hoofd van de Itons.

Tussenstop bij het Rellseck-toevluchtsoord vul ik mijn waterfles bij. De dorpen in het dal zijn klein geworden, het uitzicht gaat nu over de hoge bergen. Op heldere dagen kunt u "naar" Zwitserland zien. Maar mijn blik gaat ook naar binnen: de bergen, de fietsen, de beweging – dit alles betekent iets voor mij.

"Prachtig land. De Silvretta. "Ernest Hemingway meldde ooit in een magere brief van het Montafon. "Het hart was in orde", voelde hij tijdens het skiën op deze hellingen en ik kan het nu voelen. Ik haal diep adem, neem nog een slokje en zie de wolken over de bergkam gaan. Mijn hart is in orde.

We willen Alpe Latons bereiken, het hoogste punt van de tour, voordat we gaan eten. Deze beklimmingen zijn niet compatibel met een volle buik. Ik moet altijd korte pauzes nemen op de steile helling, maar ze hebben een prijs: mijn dij krampen zodra ik van de fiets stap. Christoph lacht: "Neem minder pauzes."

Bij de Alpe is er een snack, de fotogenieke worst en kaasplank. We zitten gedrenkt onder het bladerdak, naast ons twee boeren, die hun koeien hier in de zomermaanden houden. "Wat doe je vandaag?" "We moeten voor de koeien zorgen." De verzorging houdt niet op bij de dieren: ze brengen me een fleecedeken uit de kamer, terwijl ik huiver van de kou.

Overbelasting op het enkele pad

Het laatste derde deel van de tour is alles wat een mountainbiker wil. In het "enkele pad" gaat het steil naar beneden, technisch veeleisend, omdat het pad smal is en bekleed met wortels en stenen. Hier kun je jezelf bewijzen, laten zien dat fietstechnieken, coördinatie en balans er zijn. Dit is allemaal niet op mij van toepassing. Ik sta op een heuvel en durf niet te rijden. Onbegrijpelijk voor mij hier zonder door te vallen.

Als ik val, kan ik nauwelijks iets regelen. Ik rijd te snel, mijn handen trillen op de handgrepen, de pedalen raken herhaaldelijk obstakels. Mijn vertrek is puur geluk. Later raakt het bijna mijn hoofd over het zadel, vanwege alle stress duw ik beide remmen in de stop. Ik heb geen andere keuze dan steeds opnieuw te pushen. Geleidelijk aan komen er echter weinig successen en heb ik, ondanks de moeilijkheden, een verdomd goede tijd.