Avernakø – Langzaam leven in de archipel van Zuid-Funen
Het landschap zwaait, en ik ook. Vanuit het standpunt van een platlandbewoner is een moreneiland als Avernakø als een muziekstuk. Ik zoef door onbekende, smalle, kronkelende straatjes en zing elk liedje dat in me opkomt. Het leven, ups en downs, wat zal de toekomst brengen? Slag na slag hoop ik dat er geen andere auto op mij af komt. Gelukkig is er geen verkeersdruk op een eiland als Avernakø.
Dan gebeurt het. Alles is gemakkelijk, iedereen duikt een beetje in de plantkunde, de positie was goed. U hoeft zich niet al te veel zorgen te maken: wat komt, komt. De straten van Avernakø zijn eigenlijk zo breed als een tractor. Je hebt hier niet echt een auto nodig. Eigenlijk is het acht kilometer lange eiland perfect om te wandelen of fietsen. Als de beklimmingen er niet waren geweest.
Alle fietsers zeggen dankjewel met een glimlach en een handsignaal als ik naar rechts stop. Ik merkte het op de veerboot: de meeste gasten kwamen te voet of met de fiets aan. Veel mensen houden van eilandhoppen, nemen de veerboot van Faaborg naar Lyø, blijven een paar uur en gaan dan verder naar Avenakø. De dagjesmensen vragen vaak: “Wat kun je hier doen?” En Gitte zegt: “Niets.” Omdat ze daarom hier zijn, op het kleine eilandje in Sydfynske Øhav, de Zuid-Funen Archipel. Gewoon niets doen.
Eiland liefde
De getrainde verpleegster kwam bij toeval op Avernakø terecht. ‘En ik zal nooit weggaan’, verzekert ze me. Toen haar dochter 18 jaar geleden verhuisde en Gitte was gescheiden, besloot ze: “Dan ga ik ook verhuizen.” Ze betrok een tijdje een appartement met uitzicht op de haven in Faaborg. Gitte wist echter dat ze op een eiland wilde wonen: “Dit land is vol eilanden – dat hebben we in ons hart.”
Een vriend vertelde haar dat Avernakø op zoek was naar een verpleegster. Zo is het allemaal begonnen. Maar Gitte veranderde haar leven opnieuw toen ze elf jaar geleden koos voor de oude school, met geiten, konijnen, kippen, eenden en de opening van het Avernakø Country Hotel. Nu zitten je gasten in de tuin te praten, want dit is een goede plek om het te doen. Dus ook Gitte en ik.
We drinken koffie en eten koekjes die een medewerker heeft gebakken. De noten van de bomen achter ons zijn er ook in te vinden. “Maar dit jaar lijkt het geen noten te dragen”, zegt Gitte. “We zullen meer moeten kopen.” Er mag geen tekort zijn aan koekjes.
De vijgen aan de relatief jonge boom midden in de tuin gedijen daarentegen uitstekend. Veel vruchten zijn al rijp, Gitte oogst er een en drukt er een in mijn hand. “Zoals de Middellandse Zee!” Ik bedoel, kauwend met smaak. Ik hou van vijgen! Maar het klimaat? “We zijn omringd door water”, legt Gitte uit, waardoor de temperaturen mild blijven.
De tomaat die dat niet was
De koekjesbakker is ook verantwoordelijk voor het ijs dat ik ‘s avonds bij de crêpes op mijn tong laat smelten. Met rønnebære-saus en lijsterbessen. En natuurlijk een vijg. Voor het dessert was er een hoofdgerecht met nieuwe aardappelen van het eiland en een salade die me verraste. Of de tomaat die er helemaal niet een was. Dat smaakte een beetje naar appel, maar dan fijner. Ik vraag de medewerker van Gitte: Het zijn rozenbottels, Gitte mag me daarover meer vertellen!
“Topgeheim!” De baas lacht. Ze zou me zo’n staatsgeheim niet vertellen, een niet-Deen! Maar ze laat me gracieus het boek zien, een echt vintage exemplaar met losse pagina’s. Maar van de jambijbel, een van de best verkochte kookboeken van Denemarken, is er altijd een nieuwe editie. Maar ik moet niet naar de rozenbottelrecepten kijken! Gitte lacht graag en plaagt graag mensen om haar heen. Nadat ik een Deens boek over badhuizen op Ærø kreeg, moet ik beslist Deens leren. En dan, beste Gitte, koop ik deze klassieke jam! We hebben thuis genoeg rozenbottels.
Ik vertel haar dat ik eerder rozenbotteljam heb geprobeerd. Geen succesverhaal! Afgezien van al het werk en het dubieuze resultaat, walgde ik van de invasie van oorpikken. De niet erg schattige kleine dieren lijken rozenbottels te hebben gekozen voor hun persoonlijke kleine huisjes.
“Ze heten door ons: ørentviste!” Gitte en ik als taaltandem. Overigens dachten we als kinderen allebei dat de oorschaar hun naam eer aan zou doen. Uiteraard dragen de grootmoeders, deze vertellers, de volledige verantwoordelijkheid hiervoor!
Na het eten rijd ik rond op een van Gitte’s losse gastenfietsen. Wapperende jurk, wind door je haar, zout op je lippen. Bij afwezigheid van verkeer, meanderlijnen zo centraal mogelijk rijden, benen gestrekt als het bergafwaarts gaat. Gelukkig. Avernakø is zo casual. Naast wandelen en fietsen kun je natuurlijk op verschillende stranden zwemmen. Moet in dit weer zijn!
Twin eiland
Ik heb het geprobeerd op het zandstrand van Revkrogen, in het uiterste zuidoosten van het eiland. Ik sprong helemaal alleen in de golven. Avernakø bestaat eigenlijk uit twee morene-eilanden, en het deel in het zuidoosten heet Korshavn. In de jaren dertig werd er een dam gebouwd om te vermijden dat men over het rif moest lopen. Drejet is de naam van de magische plek waar de zee de weg flankeert. Sindsdien zijn de mensen van Korshavn in staat geweest om naar de kerk van Avernak By te gaan zonder natte voeten te krijgen, of om bij de veerboot naar Faaborg te komen, ongeacht het getij en het weer. De steiger in het noordwesten van Avernakø is ook een goede plek voor zonsondergang.
De volgende dag wordt het fietsen weer aangekondigd. Soms glijden. Deense gasten rijden langs me heen: “Maak je mooie foto’s?” Terwijl ik een pauze neem langs de weg, de camera altijd uit. Eindelijk bevind ik me onder de hazelnootboom op Drejet als een auto stopt. Het zijn Linda en Sune, twee hobbyvissers die ook bij Gitte verbleven. We kennen elkaar van het avondeten.
Ze vertellen me dat de Zuid-Funenzee een paradijs voor zeeforellen is. Gisteren brachten ze een kopie terug naar Gitte. “Maar vissen is niet per se vangen, je ontspant je als je uitkijkt op zee”, vertelt Linda, die ook in de zeeforelhandel werkt en voor de jongeren zorgt.
Zelfs zonder gitter leer ik een nieuw Deens woord: “Knœk og brœk!” Zo wens je de vissers veel geluk. Om het snel te zeggen klinkt het alsof de Scandinavische chef-kok uit Sesamstraat “Knökobrök” zegt in plaats van knäckebröd. Je hebt altijd een kleine ezelbrug nodig. Dus ik zeg “Knökobrök!” Tegen Linda en Sune, zelfs als ik gebroken botten associeer.
Terwijl ik langzaam terug fiets naar het landhotel, mompel ik meerdere keren “knökobrök”, fiets weer slangenlijnen, wind in mijn haar, zout op mijn lippen. Gelukkig. Zijn dit gerstvelden die praktisch het water bereiken? Daarvoor blauwe cichorei, witte veldwind, gele regenvaren. Half verdorde papaver die spreekt van het einde van de zomer.
Avernakø spreekt eigenlijk voor zich, maar ik moet Gitte nog iets vragen. En ze beantwoordt me graag. “Als verpleegster zagen mijn dagen er ongeacht de tijd van het jaar hetzelfde uit. Nu leef ik in en met de natuur. Ik heb niks onder controle, laat mezelf gaan, dans door de seizoenen. ”Zomer is leuk, herfst als meditatie. ‘En in de winter hebben we tijd voor onszelf.’
Avernakø heeft meer dan 100 inwoners. Geen dokter, geen dierenarts, geen bakker. In de winter komt de gemeenschap dichter bij elkaar, de bewoners komen samen om verhalen te vertellen, te zingen en te breien. Gitte is ook gek, er hangen een paar lokken wol in de boetiek. Twee alpaca’s woonden op de boerderij, maar toen er een stierf, besloot Gitte de overgebleven Felix terug te sturen naar Jutland om zich bij zijn familie te voegen. De gevoelige dieren hebben gezelschap nodig. Misschien komt hij terug naar Avernakø – met een nieuwe vriend op sleeptouw. Misschien zou hij ook op Jutland blijven.
Tekst en foto’s: Elke Weiler
Ik bedank Gitte van Landhotel Avernakø voor haar warmte, haar humor en het heerlijke diner! En bezoek Fyn voor het overnemen van de overnachtingen en veerboottochten voor mijn eilandonderzoek. Voor een keer begon ik achteruit te rapporteren, dus het volgende artikel gaat eindelijk naar Ærø – naar de badhuizen!
Source: https://meerblog.de/avernakoe-slow-life-daenemark/
