Belfast – Reisverslag City of Hope Noord-Ierland

De kerstboom schittert in het Europa Hotel, gouden ballen hangen aan de takken. Gasten uit Duitsland, Japan, Denemarken of China zijn druk in de hal, het ruikt naar dennennaalden en glazenreinigers. Het restaurant is erg druk, acht vrouwen giechelen aan een tafel, iedereen is ruim zeventig, ze dragen pumps en lovertjesjurken, ze kletsen en drinken champagne, hun witte haar is in krullen gedraaid, een serveerster serveert Ierse weide.
Het viersterrenhotel in het midden van Belfast is populair bij journalisten en buitenlandse bezoekers. De Clintons boekten een paar jaar geleden 110 van de 272 kamers en de Noord-Ieren vieren hier hun bruiloften. Het Europa Hotel is ook het meest gebombardeerde hotel in West-Europa. IRA explosieven gingen drieëndertig keer omhoog. Het hotel staat nog steeds.

Billy wacht in de hal. Hij is midden vijftig, werkt als gids en rijdt toeristen door de hoofdstad van Noord-Ierland in zijn zwarte taxi.
"Belfast heeft veel te bieden," onthult hij, "we hebben misschien wel de mooiste kroeg op het hele eiland, dan eersteklas restaurants en musea."
Toerisme trekt de laatste tijd aan. Ook vanwege de cult-serie Game of Thrones, Verschillende scènes werden gefilmd in en rond Belfast.
We rijden door de stad, de zon schijnt vanuit een blauwe lucht. Voor de Queen's University twee dozijn docenten protesteren. Ze houden posters op en eisen een beter loon. Alles lijkt vredig. Het was vier decennia geleden anders. In die tijd werden schoten afgevuurd, handgranaten ontploft, hekken opgericht, getto's gecreëerd waarin protestanten of katholieken tot op de dag van vandaag vrijwel uitsluitend leven.
Het conflict in Noord-Ierland en straatgevechten zijn hier gewoon zo problemen genoemd. de problemen bepaalde het dagelijkse leven van de Noord-Ieren in de jaren 70, 80 en vroege 90s, en de herinnering aan lijden is diep.
"Vraag een Noord-Ier nooit of hij een protestant of een katholiek is", zegt Billy lachend, maar zijn lach klinkt serieus. Hij openbaart zijn denominatie niet.
De muren passeren het taxavenster dat Belfast scheidt. Emblazoned op hen muurschilderingen, indrukwekkende muurschilderingen die vertellen over oorlog en heldendom en het stadsbeeld van Belfast vormen.

Tot op heden hebben twee groepen elkaar geconfronteerd: de Engelse en Schotse Unionistische protestanten en de overwegend Ierse nationalistische katholieken. De strijd heeft weinig te maken met religie. Het gaat veeleer om identiteit.
De geschiedenis van problemen gaat terug tot de middeleeuwen. Rond 1200 hadden de Anglo-Normandiërs een groot deel van het Ierse eiland veroverd. Maar de eigenlijke annexatie begon in de 16e eeuw toen Henry VIII de Reformatie in Ierland probeerde te verankeren. Om het verzet van de katholieke bevolking te breken, werden de eerste Engelse protestanten in het begin van de 17e eeuw naar Noord-Ierland verplaatst, waar ze het land van de katholieke Ieren bezetten. Toen Ierland in 1922 onafhankelijk werd, bleef het protestantse Noord-Ierland deel uitmaken van het Verenigd Koninkrijk.
Vanaf eind jaren zestig escaleerde het geweld. Rond de 10.000 bommen gingen af ​​tijdens de problemen high, 3.600 mensen stierven. Het is stil nu. Het vredesakkoord tussen de twee partijen, het zogenaamde Good Friday-akkoord, is nu 22 jaar oud.
Bij de Peace Wall Billy stopt zijn taxi. De muur scheidt de woonwijken van de pro-Ierse republikeinen en pro-Britse unionisten. muurschilderingen de conflicten van deze wereld vertonen op de muren; in Palestina, in de Spaanse regio Catalonië, in Koerdistan, in Jemen, en natuurlijk hier in Noord-Ierland. Enkele meters verder schreven talloze mensen hun wensen op de muur met viltstiften. Liefde, vrede en vrijheid in verschillende talen.

Tegenover het zo vaak gebombardeerde Europa Hotel was er echter een plaats in Belfast waar alle haat er niet toe deed. The Crown Liquor Saloon opende zijn deuren in 1880 en levert sindsdien dorst aan jenever en bier. Zelfs toen protestanten en katholieken hun hoofd op straat sloegen, was er unanimiteit in de kroeg. De politiek bleef buiten en de vijanden dronken samen. Dat kan te wijten zijn aan de kwaliteit van de jenever of het prachtige interieur. Donker hout, sierlijke ramen – dat kroon is een droom, ook al waren vrouwen hier eerder ongewenst.

Twee kilometer verder naar binnen Crumlin Road Gaol het goede humeur was beperkt. gevangenis is de Britse naam voor het woord "gevangenis". Dieven, feministen, kindermoordenaars en later IRA-jagers dienen hier sinds 1846 hun gevangenisstraffen. Sommigen ontvingen net slagen, de galg wachtte op andere gevangenen. Zeventien mannen stierven aan het touw, de laatste in 1961.
"In Victoriaanse tijden was de dag van executie een feestdag," legt Harry uit, "het was dronken en rondzwierf. Daarom heet het de dag erna kater. "
Of de zwaai goed is, blijft onzeker omdat Harry grijnst. Zijn vader was een gevangene in de jaren zeventig. Voorlopige hechtenis gedurende achttien maanden. Harry was toen tien jaar oud. Hij bezocht zijn vader zo vaak als hij kon. Vandaag begeleidt hij toeristen door de muren.
“Iedereen in Belfast kent iemand die is gedood, gewond of vastgehouden. Het was normaal, 'zegt hij, terwijl hij over zijn baard strijkt.

De grootste toeristische attractie van Belfast is niet de gevangenis, het is dat Kolossaal kwartier op de voormalige site van de scheepswerf Harland & Wolff, die nu failliet is. De buurt is vernoemd naar de RMS Titanic, die 111 jaar geleden in Belfast werd neergeslagen. "Ze reed hier nog steeds," spot de Belfasters. Het einde is bekend. De bezoeker kan nog steeds zien waar het ooit grootste schip ter wereld werd gelegd en waar het naar Southampton vertrok. Het enorme museum is bijzonder de moeite waard. Negen interactieve galerijen vertellen het verhaal van Titanic – van constructie tot overlijden. In de laatste kamer trekt het wrak onder de voeten van de bezoeker vandaan als video-installatie. Een magisch moment.

Belfast is opwindend, je kunt van Belfast houden. Er zijn Samson en Goliath – de twee gigantische kranen van Harland & Wolff die uit de mist pellen. Er zijn de rode bakstenen huizen en daar is het Kathedraalkwartier met zijn bars en kathedraal. Dan zijn er de kleine winkeltjes die alleen lokale ingrediënten gebruiken om te koken, bakken en persen. De vele pubs met grappige namen als "Dirty Onion", "Thirsty Goat" of "Very Ugly", en natuurlijk is er de muziek van Van Morrison.
Toch is Belfast vandaag nog steeds verdeeld. Maar het probeert de wonden te genezen. Met kunst, cultuur, toerisme en de hoop dat het daadwerkelijk weer samen kan groeien. Hoewel nationaliteit en identiteit minder belangrijk zijn geworden, verbreedt de Brexit oude lacunes. Het valt nog te bezien hoe de Noord-Ieren met de situatie zullen omgaan.

Terug in het Europa Hotel. Drie priesters klimmen de lift in. Ze hebben poeder op hun wangen, kerstmutsen op hun hoofd en Hawaiiaanse kettingen.
'Het moet je nu een beetje vreemd overkomen', zegt pater Eugene. Ik glimlach De priesters zijn wereldberoemd, hun klassieke albums staan ​​regelmatig bovenaan de hitlijsten. Ze waren vanavond in het Europa Hotel te zien.
"Zijn jullie echt echte priesters?", Vraag ik wanneer de drie uitstappen.
"Natuurlijk," grijnst pater Eugene, "vrolijk kerstfeest!"

Meer info

Noord-Ierland en Belfast

The Crown Liquor Saloon

Crumlin Road-doel

Kolossaal kwartier

Source: https://www.reisedepeschen.de/belfast-stadt-der-hoffnung/

Похожие записи

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *