De slachting – reis slippers

De oudste van de drie is bezig een joint in brand te steken, terwijl de genadeloze zich met de angstige ogen op de rug van het wezen slingert. Hij klauwt op zijn hoorns en werpt zijn hoofd heen en weer als een gek stuurwiel. Nadat hij herhaaldelijk zijn voeten in de zij heeft gestampt, probeert hij op te staan ​​om voor een foto te poseren. Hij staat een beetje wankel op zijn rug en houdt zijn duim omhoog voor de camera terwijl hij plotseling begint te vluchten met zijn laatste kracht.

Paniek, de jak hijgt zijn voorhoeven over de metalen planken van de roestige pick-up. Kort daarna sprongen zijn achterpoten om de onmenselijke last op zijn rug van hem af te duwen. De genadeloze rijder valt naar beneden en glijdt met zijn sneakers op de flat, die hij een paar minuten geleden op de achterkant van de truck achterliet. Snel vindt hij steun en springt meteen omhoog om de ontsnapping te voorkomen. Maar dit is hoe dan ook hopeloos: de hoorns worden geslagen met touwen, zijn lot is bezegeld. De oudste geeft uitdrukking aan zijn gewricht op de staart.

Ik heb gezien hoe drie Kirgizische broeders een jak mishandelden, ze dragen een pick-up van het Tulpar-meer aan de voet van de 7.134 meter hoge piek van Lenik naar het gehucht Sary-Mogul. In de ochtend liep ik de 25 kilometer te voet. Op een gevorderd uur is de pick-up een van de weinige manieren om te voorkomen dat mijn zware benen worden blootgesteld aan nog meer kilometers. Ik kan niet meer. En toch begin ik me af te vragen of ik gewoon moet springen om de kwelling voor mijn ogen te ontvluchten.

'S Morgens kon ik het topje van Lenin een paar keer zien, nu is het volledig omringd door donkere wolken. Ik had al een paar kilometer gelopen toen ik achter mij een vuile stofwolk zag die tussen de baksteenrode, groene en grijze hellingen steeg en al snel een pick-up bleek te zijn. Mijn redding. De bergwereld van Pamir in het zuiden van Kirgizië is een van de meest fascinerende die ik ooit heb meegemaakt. Tegelijkertijd zie ik hier mijn eigen machteloosheid, mijn eigen lafheid.

Uiterlijk leun ik ontspannen in de rechter achterhoek van de pick-up, terwijl de yak voor mij aan de hel wordt blootgesteld. "Waar kom je vandaan?" Ze vragen het mij. Ik ben blij met het praatje en praat een beetje om mezelf af te leiden van mijn conflict. "Dit is normaal hier," ik blijf mezelf vertellen, "wees niet overdreven moreel Duits." Door mijn moraal opzij te zetten, probeer ik me los te maken van de situatie.

Beschaamd kijk ik af en toe terug, waarbij de verborgen pieken van de Pamir meter voor meter verdwijnen en de stroomopwaartse "heuvels", waarvan sommige nog steeds meer dan 4.000 meter hoog zijn, verdwijnen in de stofwolk van onze auto. Ik probeer alles om hier niet echt mentaal te zijn, zodat ik niet te maken krijg met het lijden van de yak. Daartussen voel ik me alsof mijn lichaam op de pick-up zit, maar niet mijn hoofd.

Ik denk terug aan gisteren toen mijn gastheren me uitnodigden voor het avondeten. De helft van de Sary-mogol was er om het moslimoffer te vieren. Het is een traditie om op deze dag een schaap te slachten en het gekookte vlees te delen met vrienden en familie. Vooral voor mijn gastheer, die als enige in het dorp een bedevaart naar Mekka maakte en daarom zeer gerespecteerd werd. Zijn vrouw hield een bord schapenvet en schapenlever voor mijn neus. Ik kon het niet laten, maar toegang. Uit pure beleefdheid. Een halfuur lang hield ik het alleen in de maag.

De yak van de pick-up heeft hetzelfde lot als de schapen gisteren, evenals duizenden andere dieren in het ruige zuiden van Kirgizië. Samen met hun vader, die de auto bestuurt, zullen ze het doden, koken, eten. "Dit is normaal hier," ik blijf mezelf vertellen, "dat is een traditie hier." Eigenlijk vrij eenvoudig. En toch brandt zijn lijden zo volhardend in mijn gedachten dat het de herinnering aan mijn reis door Kirgizië op zijn kop zal zetten. Ik ben geen vegetariër. Maar de kwellingen waarvan de drie verwachten dat het arme schepsel me sprakeloos en nutteloos achterlaat.

Het is de kwestie van het respect voor dit dier, dat binnenkort niet meer zal zijn, dat me achtervolgt, en dat mij spoedig – of wat dan ook – wil laten ingrijpen. Gescheurd probeer ik zinnen in mijn hoofd te vormen die in eenvoudig Engels uitdrukken wat ik denk van deze slachting voor de slacht. De yak zal toch sterven, dus laat het in de laatste minuten gewoon in de laatste minuten. Het leeft nog!

Maar ik faal en blijf stil. "Ik kan het niet veranderen," Ik overtuig mezelf, wetende dat ik het verkeerde doe, "ze zouden me toch niet begrijpen." Ik ben bang dat ze me net zo uitlachen als de Yak die ze snel zullen afslachten wat ze doen doe het op dit moment. Waarschijnlijk zouden ze het zelfs nog meer opnemen in het verslaan om te laten zien wat ze van de Duitse mietje vinden met zijn zwart-witte Adidas-jack.

De jongste van de drie broers heeft betrekkelijk nutteloos naast mij gestaan. Hij kijkt op naar zijn broers, het zijn zijn rolmodellen. Maar stap voor stap liet hij ook zijn remmingen vallen. Het begon met een ondeugende grijns over de schoppen van de andere twee, die uiteindelijk barstte in een luide lach die alleen klinkt zo verkeerd en zo eerlijk op de leeftijd van twaalf. Om zijn moed aan de ander te bewijzen, valt hij uiteindelijk de Jak op de staart aan, terwijl zijn broer nog steeds op hem zit en verder mishandeld wordt. Met al zijn kracht scheurt hij de staart heen en weer, van links naar rechts, van rechts naar links, telkens opnieuw. En ik, ik zou mezelf kunnen verscheuren.

Plots verliest het dier zijn houding, zijn benen glijden in hun eigen poep. Totdat het vreselijk barst. Het blijft vanaf nu in deze positie, is te zwak om weer recht te komen. Zijn achterpoten lijken gebroken. Zijn ogen zijn nat, alsof hij huilde. Voor een kort moment lijken de drie geschokt. Dit zijn seconden waarin gedachteloosheid lijkt te eindigen. Maar deze pickup is geen plaats voor zwakkelingen: de jongste doet wat hij van zijn idolen heeft geleerd.

Hij gaat weer achterna.
In het gezicht.
Tegen zijn hoeven.
In de kont.
De Jak heeft het al lang opgegeven.
En ik ook.

Ik verbleef bijna een week in Kirgizië. Mijn reis eindigde met deze ervaring. Ik voelde dat ik alles in dit land had meegemaakt, dat me de mooiste kant had laten zien, waarin ik eerst naar bijna 4.000 meter liep, voor de eerste keer mare's melk proefde, voor het eerst alleen reisde en me nooit alleen voelde gevoeld. In dit land dat me tot het uiterste heeft gebracht, voorbij de rand van innerlijke onrust.

Ik had genoeg van reizen. En dat is het beste teken dat ik echt heb gereisd.

Похожие записи

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *