De stilte bij het Selenter-meer

Een haan kraait als ik aankom in Grabensee: Welkom op het platteland. Een extra grote kat en een reuzenschildpad op de weide en het sightsee-meer Selenter. Maar niets en niemand beweegt van de plek. Stenen sculpturen. Zondagsrust. Men wil bemoedigend op de bemoste tank van de schildpad kloppen. Het meer ligt binnen handbereik, maar je hoort het nauwelijks.

Hoe dichter ik bij het water kom, hoe meer ruimte de zon aan de hemel krijgt, hoe meer het geschreeuw van de meeuwen de soundtrack van het meer kenmerkt. Op de overblijfselen van een voetgangersbrug hurken ze in cijfers, pratend, schreeuwend, weeklagen. Een soort koffie op het water. Het mini-strand van Grabensee bestaat uit wat zand omlijst door gras, riet en een steiger. Ik heb bijna de indruk dat ik op een privé-terrein onderweg ben, dus familie Grabensee treedt op in Martensrade. Zeilboten en surfers? Geen. Alleen aan de steiger liggen enkele boten afgemeerd.

Verleidelijk en kristalhelder het water. Maar geen spoor van karpers, zeelt, snoek of zilveren marters, die dartelen in Selenter Lake. Tegelijkertijd ziet het meer er diep uit, ik zie de zandgrond, een paar stenen en planten. Er is een rust boven het dorp, boven het meer, boven het dichte groen van het door elzen gescheurde bos, dat naar de kust groeit, en het omlijstende riet.

Aan het einde van de zwemsteiger praten twee koppels, die net uit het water zijn geklommen. In dikke handdoeken knuffelen ze omhoog voordat ze de warme kleren aantrekken. Fris het water, bevestig het aan mij. Maar ik zou er geen spijt van krijgen. Met heldere ogen zitten ze op de brede houten bank en kijken ze een tijdje naar het meer. Laat de ervaringen gewoon gebeuren, absorbeer de speciale atmosfeer. Ik steek een hand in het water, beweeg deze heen en weer. Het voelt zo zacht aan, als een streling. Moet ik wel of niet ik?

Piadina in het badhuis

Wolken stapelen zich op in de lucht en het meer is al lang van gezicht veranderd. Groen als het alluviale bos eromheen nu schijnt. En straalt iets uit dat moeilijk te beschrijven is. De vorm van de gedeeltelijk tot 35 meter diepe holte dateert uit het ontwerp van de Weichseliaanse ijstijd, naar de stuwkracht van gigantische ijsmassa's ongeveer 15.000 jaar geleden. Vandaag meet Lake Selenter bijna 22 vierkante kilometer. Op dagen als deze gevuld met bezadigde rust. Hij noemt zichzelf stilstaand water, zonder debieten. Maar hij heeft kleinere streams van streams en twee processen.

In alle gemoedsrust denk ik. En ja, in de ziel zit eigenlijk meer, dat is geen toeval. De afleiding van het woord uit het Oud-Germaans volgt de hypothese dat het te maken heeft met de overtuiging dat de zielen vóór de geboorte en na de dood in meren leefden. Hoe dan ook, alleen een meer lijkt iets ziels uit te stralen door zijn kalmte, kracht en diepte. Ik hou van dit idee.

Een beetje verder op het mollige leven in het "badhuis". Je moet terug over de weg en dan over een onverharde weg. Ik ga het café binnen. Een hond slaapt in een hoek, afgedankte bioscoopstoelen sieren de kamer. Het ruikt naar verse wafels en piadina, het Italiaanse flatbread. Na wat heen en weer bestel ik de wafels. Een afgewerkte Piadina zweeft uit de keuken. Te laat.