De Varzaneh-woestijn in Iran: woestijndromen komen uit

Buiten de grote steden wacht grote eenzaamheid. Een van deze plaatsen is de Varzaneh-woestijn in Iran. Een stukje aarde dat surrealistisch aanvoelt en waar je ‘s nachts onverwachte bezoekers krijgt.

Er zijn maar twee plekken op de wereld waar het zo stil is dat je je eigen adem in je luchtpijp kunt horen stromen: de top van een berg en de woestijn. Beide worden beschouwd als natuurlijke schoonheden die moeten worden gewaardeerd en die betoveren. De Varzaneh-woestijn in Iran is zo’n plek. Slechts 100 kilometer scheiden het en de chaotische stad Isfahan, die de afgelopen jaren de grootste Instagram-hotspot van het land is geworden.

Inmiddels zijn de meeste hoeken van de mooie moskeeën kleine privéfotostudio’s geworden, is de betegelde ingang van de gebedshuizen het decor voor de nieuwe profielfoto en ja, de hoofddoek op de gedrapeerde kapsels van de toeristen zag er nooit mooier uit. Isfahan betovert, daar bestaat geen twijfel over. Maar soms heb je minder toeristen nodig voor de volledige magie.

Vol gas de Iraanse woestijn in

De lucht in Iran is ‘s middags het meest gewelddadig. Laat dan de motoren van de oude karren op volle toeren draaien, de zon staat op zijn hoogst en de straten zijn propvol. Een perfect moment om de achtergrond van Isfahan even te verbergen.4WD Varzaneh woestijnreis IranSchaduwen in de Varzaneh-woestijn in Iran

De afbeelding op de rechter en linker autoruit verandert van minuut tot minuut. De 4WD-auto glijdt bijna zwevend over de hobbelige weg. Tot je in de verte nauwelijks een huis, een bewoner of zelfs een andere auto kunt zien. Vaarwel beschaving. Hallo, hartslag in rust.

Voor de Iraniërs is de Varzaneh-woestijn een oase. Het is een toevluchtsoord uit het dagelijkse leven, een plek waar je in het weekend achter metershoge zandduinen een kampvuur kunt maken of op snowboards over de duinen kunt rennen.

Zandi en zijn huis

“Trek je bochten?” Vraagt ​​Zandi ons als hij het hoogste punt van het duin heeft bereikt. ‘Tot nu toe,’ antwoorden we verlegen, kijkend naar de unieke achtergrond die zich van bovenaf onder ons ontvouwt. Schuur over zand zover het oog reikt. Soms zijn er extreem hoge zandduinen, soms zijn er kleine, natuurlijk gevormde valleien. En soms ziet het patroon op het oppervlak van het zand eruit alsof iemand er filigrane golven van heeft gemaakt.

Zandi versnelt. In volle vaart rijden we het duin af, gaan de bocht in, warmen weer op voordat het nog steiler naar beneden gaat. Zandi’s blik is naar voren gericht, zo star dat niets en niemand hem van streek kan maken. Kijk altijd vooruit – we kennen dit principe al van het surfen. En dat is precies hoe het voelt, de wilde rit in het enorme voertuig met vierwielaandrijving, namelijk als rijden op een machtige golf. We surfen zandgolf na zandgolf door deze woestijn in het midden van Iran – met een gemak dat in dit land soms moeilijker is dan op veel andere plekken in de wereld.Zandduinen in de Varzaneh-woestijn in IranPatronen in het zand van de Varzaneh-woestijn

Voor Zandi is de Varzaneh-woestijn in Iran het tweede thuis. Als kleine jongen kwam hij hier in het weekend, ontdekte nieuw gevormde duinen, sliep in natuurlijke valleien of gleed op plastic zakken de steile bergen af. Vandaag laat hij ons zijn woestijn zien, zijn Varzaneh. Zijn kleine toevluchtsoord.

Geen Net. Geen probleem.

‘Ik breng je naar mijn favoriete plek’, roept hij ons op de achterbank terwijl we de laatste bocht vanaf het duin de weg nemen die door de 1000 kilometer lange woestijn leidt. We vragen ons af hoe hij hier navigeert. Onze smartphones hebben urenlang helemaal geen netwerk getoond. Nul van vier maten. Google Maps werkt niet. Zandi heeft ook geen navigatiesysteem bij zich. En toch navigeert hij vakkundig door het gebied, soms rechtsaf en soms linksaf.

Slechts af en toe zien we kleine groepen andere vluchtelingen uit de grote steden die het zich gemakkelijk hebben gemaakt op dekens die ze hebben meegebracht in de uitgestrekte woestijnzee. Dan niets. Geen verkeersborden, geen paden, geen bomen. Niets dat zelfs maar in de buurt komt van navigatie. Alles wat we hebben is Zandi en zijn innerlijke echolood, zijn diep verbrande jeugdherinnering aan nachten, dagen en weekenden in de woestijn.

In de vallei van de woestijnreuzen

“Het is daarginds”, roept Zandi, wijzend naar een middelhoge zandduin aan onze linkerkant. Plots komt er vol gas en botst op, om van daaruit de auto steil naar beneden te laten rollen. Ons huis voor de nacht bestaat uit een vlak oppervlak, omgeven door zandduinen, die zo heerlijk ongerept en gevormd zijn dat we ze liever niet willen beklimmen. Elke voetstap zou een klein beetje van haar gezicht wegnemen.

Het leukste van elk kampeeravontuur is wanneer het kampvuur brandt, het eten sist op de grill, de tenten opstaan ​​en je langzaam de ene ster na de andere herkent. Maar het zal nog wel even duren. We helpen allemaal een handje, ankeren haringen in het zachte woestijnzand, luchtbedden opblazen, brede tapijten openen, kachels aansluiten op de generator, hout stapelen en ons voorbereiden op het volgende grote hoogtepunt: de zonsondergang.Tent in de Varzaneh-woestijnKampvuur in Varzaneh

Похожие записи

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *