De Virunga Gorilla's – DR Congo Reisverslag – Reisverzending

Het eerste verhaal dat ik uit Congo hoor, is niet uitnodigend. Mijn chauffeur, die me van Kigali naar de Rwandees-Congolese grens brengt, vertelt over zijn ervaringen in het land. De Congolese politie arresteerde hem toen hij namens zijn dienst een reisgezelschap naar Kisangani zou brengen. Ze beschuldigde hem ervan een Rwandese spion te zijn.

De man vertelt me ​​dat hij drie maanden in een cel heeft gezeten. De politie nam $ 3.000 van hem af en dreigde hem in de rivier naar de krokodillen te gooien. Op een gegeven moment lieten ze hem vrij. Nooit meer, zegt hij, zal hij voet zetten in Congo. Dus hij brengt me gewoon naar het grensstation Grand Barrière.

Wat mijn chauffeur onder geen enkele omstandigheid wil doen, is precies mijn plan: naar Congo reizen.

Ik ben niet bang voor willekeurige arrestatie vanwege mijn privileges (blanke huid, Duits staatsburgerschap, proportionele rijkdom). Maar ook in Oost-Congo is de politie niet het grootste veiligheidsprobleem. Het zijn milities die de staatsautoriteiten weinig te bestrijden hebben.

Uitzicht over Noord-Kivu bij Goma.

Oost-Congo met de twee Kivu-provincies is een zogenaamd conflictgebied – een eufemisme. Daar zijn tot 160 gewapende groepen actief, bijvoorbeeld de islamistische ADF en verschillende facties van mei tot mei. De bendes worden geleid door krijgsheren en proberen hun deel van de waardevolle minerale handel te winnen. Er is bijvoorbeeld veel vraag naar Coltan, het zeldzame erts voor smartphones over de hele wereld.

De verwarrende machtsstrijd maakt het land bang: wetteloosheid, invallen, moorden, verkrachtingen als oorlogswapen. Cholera is ook ongebreideld en ebola breekt soms uit.

REIS NAAR HET CRISISGEBIED

Het ministerie van Buitenlandse Zaken heeft jaren geleden een reiswaarschuwing afgegeven voor Oost-Congo. Er is dus "een acuut gevaar voor leven en ledematen". Kun je naar zo'n regio reizen? En is het zelfs toeristisch gezien de moeite waard? Zo ja, is het risico niet te groot?

Het antwoord op de eerste twee vragen is ongetwijfeld ja.

1e Lokale operators zowel in Congo zelf als in het naburige Rwanda bieden meerdaagse tochten aan. Het startpunt is altijd Goma, de grootste stad in het oosten van het land direct aan de grens. De agentschappen organiseren transfers, huisvesting, vergunningen en, met weinig administratieve rompslomp, zelfs een zogenaamde visum grensoverschrijdend. Ik kies voor Amahoro Tours in Kigali. De reisbeschrijving belooft een "tourervaring van hoge kwaliteit" en een "prachtig uitzicht". Deze zinnen uit de taal van de marketing van het toerisme kunnen veel suggereren, maar geen reis naar een crisisgebied.

2e Er zijn twee unieke ervaringen die reizigers van over de hele wereld naar Oost-Congo trekken, naar Virunga, het oudste nationale park van Afrika, een UNESCO-werelderfgoed. Enerzijds rijst de Nyiragongo op, een 3470 meter hoge stratovulkaan. De krater bevat het grootste lavameer ter wereld. Aan de andere kant zijn de laatste berggorilla's op aarde te vinden op de hellingen van de Virunga-vulkanen. De vergunning voor het volgen van gorilla's in Congo kost slechts $ 400. Er zijn er 600 in Oeganda en 1500 in Rwanda.

Berggorilla in het Virunga National Park.

VERVORMDE WERELD

Aankomst aan de grens. Grand Barrière ziet eruit als een heel gewone landsgrens ergens in Afrika. Auto's, dealers en verkopers van automaten. De Dienst Vreemdelingenzaken, waar ik mijn paspoort moet laten afstempelen voor vertrek, bestaat uit een moderne hal en doet denken aan een luchthaventerminal. De loketten met de ambtenaren stralen de grootst mogelijke ernst uit. Rwanda wil tenslotte Singapore van Afrika worden.

Hoe zal het daar in Congo zijn, waar corruptie de staat van binnenuit opeet? Wil iemand meteen steekpenningen aannemen? Zal de grensfunctionaris, nadat hij mij het land binnen heeft gelaten, onmiddellijk een paar kennissen bellen die me op de hielen zullen blijven zitten omdat er zeker veel te halen valt bij de rijke buitenlander? Uiteindelijk doen ze fifty-fifty.

Ik ben in een staat van opgewonden spanning, zoals altijd als het gaat om een ​​regio die bijna geen enkele toerist ooit ziet, waarvan men alleen op het nieuws heeft gehoord – en dan niets goeds.

Crisisgebied, milities, reiswaarschuwingen: dit zijn termen die angstaanjagende beelden in de geest creëren. Tegelijkertijd doen dergelijke stimuluswoorden nergens ter wereld recht aan de realiteit. Het is alsof je Duitsland beschrijft met Daimler, neonazi's en lederhosen. Deze reis gaat ook over achter de sleutelwoorden kijken, leren wat ze betekenen, ze verduisteren of volledig verbergen.

Snelweg N2 in de provincie Noord-Kivu.

DE GIDS IS TERUG

De eerste persoon waarmee Congo zich aan mij presenteert, straalt eerlijk gezegd, maar glimlacht van grote pijn – misschien een symbool van de algemene grondwet van het land?

David Nenwa is de komende dagen mijn gids en contactpersoon. Hij straalt het vertrouwen uit van alle toeristische gidsen ter wereld, maar hij wordt geplaagd door slechte rugpijn. Met wat bewegingen trekt hij een grimas en onderdrukt hij een kreet. Ik geef hem de ibuprofen-tabletten uit mijn EHBO-doos.

David vergezelt me ​​naar het Congolese immigratiedienst. Algemene verwarring, maar de Congolees weet aan welke geüniformeerde man hij mijn paspoort moet afgeven, zodat alles vlot verloopt. David werd geboren in Goma. Hij weet over het algemeen hoe het hier gaat, begroet altijd iemand, lacht veel. Op zijn mobiele telefoon laat David me een foto zien met Hannes Jaenicke, die hij ooit vergezelde. De Duitse acteur komt op voor de gorilla's.

In tegenstelling tot wat het ministerie van Buitenlandse Zaken beweert, hoeft u vóór uw reis geen visum voor de Democratische Republiek Congo aan te vragen bij de ambassade, althans niet voor Goma en Virunga. Het bureau heeft bij aankomst een visum verkregen nadat ik vooraf een voltooide aanvraag per e-mail had verzonden. Na vijf minuten zijn we klaar bij de grens.

EEN GEVOEL VAN NOORD-ITALIË

David brengt me naar het Caritas-hotel aan het Kivumeer, de reis duurt misschien vijf minuten. De woning ligt direct aan het water. De kamers zijn proper. Richting het meer is er een tuin met een terras waar je een hamburger kunt eten of kip congolaise kan consumeren. Ik ga zitten voor een cola en een beetje orde in mijn hoofd, kijk over het water naar de berghellingen aan de horizon en heb een korte indruk dat dit ook het Comomeer kan zijn. Maar het is Oost-Congo, het beruchte crisisgebied.

Caritas-accommodatie aan het meer van Kivu.

David haalt me ​​morgenochtend op bij het hotel voor de gorilla-tour. Ik vraag hem of ik me gewoon kan verplaatsen in Goma. Dat is geen probleem, verzekert David. Alleen mijn camera, ik kan hem maar beter in mijn rugzak laten zitten. Licht op. Dit geldt ook voor veel andere plaatsen in de wereld.

Goma is de grootste stad in het oosten van dit meedogenloos verarmde land, dat grotendeels bestaat uit ontoegankelijke regenwouden. In de grensstad wonen ongeveer twee miljoen mensen. De waarde van mijn camera plus lens overschrijdt het gemiddelde jaarinkomen van een Congolees. Is dit gek Schokkend? Verdrietig? Of gewoon een feit dat op beide manieren kan worden geïnterpreteerd? Misschien alles bij elkaar.

Helaas is het moeilijk te vermijden dat reisverslagen als deze altijd werken over de kruipfactor van een gevaarlijke wereldregio. Avontuurlijke vakantie in het oorlogsgebied, met bedelaars en grimmige soldaten als staf. De meeste mensen hier proberen het leven van alledag net zo vrij van lijden en zorgen te doorstaan ​​als overal. Als we naar dit alledaagse leven kijken, relativeert het uitzicht van veraf, dat wordt verstoord door horrornieuws, niets anders dan kan worden vervormd.

MARKTEN EN MASKERS

Mijn hotel ligt in het uiterste zuidoosten van de stad, niet ver van het centrum en de luchthaven. Op het eerste gezicht verschilt Goma niet veel van andere steden in Oost-Afrika, van Dar es Salaam of Harare. Er lopen winkels langs de straten, meer kazernes dan huizen. Huishoudelijke benodigdheden, gereedschappen, auto-onderdelen, elektronica, gebak, snacks en drankjes. Auto's, maar vooral motorfietsen en scooters, vullen de straten. En een voertuig dat mij onbekend is, een specialiteit in Goma: de Chukudu is een houten loopfiets die mensen gebruiken om ladingen te vervoeren.

Goma en een chukudu.

Een beheersbare markt voor handwerk begint bij een grote rotonde rond Place Mamadou Ndala. Ik koop eigenlijk een masker, ook al heb ik het gevoel dat ik een cliché gebruik. Maar het masker is echt oud en mooi en eenvoudig. De verkoper legt me uit van welke mensen ze afkomstig is, maar ik weet niet meer wat me daarna irriteert. Waarom? Omdat het me ervan bewust maakt dat ik Congo alleen zie als een enorme, homogene landmassa. Er zijn tientallen verschillende etnische groepen en talen.

Aan de andere kant scan ik constant de omgeving en ben daarom nerveus. Heeft iemand mij aangevallen? Achtervolgt iemand mij? Loopt stress gevaar? De paranoia van de vreemdeling. Geen probleem, zei David.

EEN MOEILIJKE MISSIE

Congolese kinderen verkopen eigentijds handwerk aan de kant van de weg: auto's wit geverfd met het opschrift "UN" aan elkaar geschroefd uit schroot. Miniatuuredities van de witte SUV's die hier door de straten rijden. Monusco, de grootste VN-vredesmissie, heeft zijn hoofdkantoor in Goma. De internationale interventiemacht moet zorgen voor fragiele vrede in het onrustige Oost-Congo, dat moeilijker dan goed is. In 2012 nam de rebellengroep M23 bijvoorbeeld kort Goma in, de blauwhelmen verzetten zich niet. De militie trok zich weer terug en er werd onderhandeld met de regering. Tegenwoordig is het lang niet zo dat overal in Goma soldaten worden gepost. In de drukte van de metropool valt de VN-missie nauwelijks op.

In de late namiddag keer ik terug naar het hotel en heb de gekke indruk dat ik een gevaarlijke missie heb doorstaan. Ik was gewoon aan het wandelen.

De volgende dag verlaten we echter de grote stad met de VN-wijk achter ons. Volgens David liggen de gorillagebieden twee of drie uur ten noorden van de stad. Hoe veilig is het om daarheen te gaan? Ik kan het zelf niet beoordelen en de dienst vertrouwen. David zegt: we kunnen rijden. Maar ook een ranger met een machinepistool vergezelt ons op een motorfiets. Deze beschermingsmaatregel lijkt mij arm in geval van nood, wat ik mij eigenlijk niet wil voorstellen.

Prikkeldraadversperring in een VN-district.

Als wordt gezegd dat Oost-Congo onveilig is, is het weer een veralgemening. Goma is redelijk veilig, de stad Beni ligt niet 350 kilometer verder naar het noorden. Rebellen vallen daar keer op keer aan. Over het algemeen zijn de afstanden enorm. Alleen al het Virunga National Park is ongeveer zo groot als Kreta. De twee Kivu-provincies zijn bijna net zo groot als Engeland. Het hangt altijd af van waar u precies naartoe verhuist en verblijft. Het zuiden van Virunga wordt tijdens mijn bezoek, september 2017, als "relatief veilig" beschouwd. Dat is hoe ik het keer op keer las. Een kalmerende, maar ook vreemd sponsachtige formule.

IN HET HINTERLAND

David en ik verlaten Goma via de hoofdweg N2 in noordelijke richting. De route leidt naar Rutshuru en vandaar, maar we verlaten het van tevoren en rijden over onverharde hellingen naar de hellingen van de Virunga-vulkanen. Daar wachten de gorilla's.

Het wordt snel duidelijk waarom we zo lang onderweg zijn: op veel plaatsen zijn de kuilen zo diep dat alleen stapvoets mogelijk is. Of gewoon een beetje meer snelheid. David leidt de gaten rond, ik kijk in de verte. Aan de wazige horizon rijst de Mikeno-vulkaan op met zijn grillige kegel als een prehistorische berg, ontworpen voor een pretpark. Het landschap is diepgroen. Koeien grazen langs de weg, landelijke idylle. Hier en daar is een hut – en op een plek een roestig geschut, een getuigenis van een van de vele veldslagen.

Mikeno-vulkaan, bewaker, een oude houwitser.

BEZOEK RELATIEVEN

De rangerpost is waar de weg eindigt in de heuvels. Hier geeft Jack Humba een inleiding tot de zogenaamde gorilla tracking, het volgen van de dieren. In de bergbossen van Oost-Congo woonden ongeveer 200 exemplaren, legt Jack uit. De rangers namen acht families en vier eenlingen op, met namen en locaties, in totaal 124 dieren. We gaan naar de Humba-groep, tien dieren, twee zilverruggen. Deze gorilla's zijn gewend, d.w.z. gebruikt voor mensen. Naast mij staat een Amerikaan die heeft overnacht in een geïmproviseerde rangerlodge.

Je ruikt de gorilla's voordat je ze ziet. We hadden geluk: de mars duurde maar een uur, het had er drie of vier kunnen zijn. We zetten een gebitsbeschermer op om de dieren niet te infecteren en alleen maar te fluisteren. Je moet zeven meter afstand houden, maar de rangers interpreteren het royaal. En dat is waar de mensapen eigenlijk in de bosjes zitten.

Ranger Jack Humba, wandel naar de gorilla's.

We hebben maar een uur, dat is verplicht. De tijd verstrijkt langzaam en snel tegelijkertijd. Langzaam omdat je elke beweging van de gorilla's op de voet volgt. Hoe ze een stok bamboe in hun mond stoppen, elkaar aaien, puffen en geeuwen. Maar bovenal volg je het uiterlijk van de gorilla's. Het is alsof je in iemands ogen kijkt.

We kunnen tot drie meter van de dieren komen. Een jonger vrouwtje staat plotseling op, doet een stap naar ons toe en trommelt op de borst. Maar er is geen gevaar. De Rangers breken af ​​en toe om onze onschuld aan te geven.

Berggorilla's op de hellingen van de Virunga-vulkanen.

De tijd vliegt snel omdat je constant foto's maakt, altijd de camera neerlegt en probeert te beseffen dat je de laatste berggorilla's voor je ogen hebt. Maar de hersenen kunnen het niet bijhouden. Dus ik droom om terug te lopen naar de boswachterspost alsof er een magie over het bos is.

Het is een klein wonder dat je nog steeds de berggorilla's kunt bezoeken. Ze worden met uitsterven bedreigd, zelfs als de voorraden zijn gestabiliseerd en zelfs groeien. Volgens de laatste cijfers zijn er 1063 berggorilla's (gorilla berengei berengei). Dian Fossey droeg haar lot de wereld in. De Amerikaanse onderzoekster woonde jarenlang met de dieren in het bergbos tot ze in 1985 in Rwanda werd vermoord. Haar autobiografie "Gorillas in the Fog" was een bestseller en werd verfilmd door Hollywood. Door de aandacht hebben de dieren door de jaren heen een betere bescherming gekregen.

EEN HOGE PRIJS

Ik neem afscheid van de boswachtersgroep die ons die dag naar de dieren leidde. Ik fooi de $ 50 in mijn portemonnee. Het lijkt mij veel te weinig. In een gebied waar het menselijk leven weinig telt, riskeren deze vrouwen en mannen alles voor de gorilla's.

Meer dan 175 parkwachters zijn de afgelopen decennia gedood door rebellen of stropers, en de parkwachters zelf zijn gewapend met Kalashnikovs. Althans. "Natuurbehoud met de bazooka" schreef eens een collega over Virunga. Netflix maakte een documentaire over het werk van de rangers ("Virunga"), de film werd genomineerd voor een Oscar. Het is een van de gevaarlijkste banen op het Afrikaanse continent.

Ranger uit Virunga National Park.

We rijden terug naar Goma, die glinsterende stad met zijn VN-jeeps, kleurrijke markten en sloppenwijken. Een politie controleert kort voor het binnenrijden van de stad. David weet precies hoeveel Congolese francs hij moet houden voor de official. We zijn de dag veilig voorbij.

Alles zo wild? Is de reiswaarschuwing van Buitenlandse Zaken misschien overdreven?

2018, acht maanden na mijn reis: Op weg naar gorilla-tracking wordt een Brits toeristisch koppel ontvoerd op de weg van Goma naar Rutshuru en wordt een boswachter gedood. Na een paar dagen kondigde het Britse ministerie van Buitenlandse Zaken de vrijlating aan. Maar Virunga Park is tot het einde van het jaar gesloten. De heropening volgt in februari 2019. Een bezoek is nu weer mogelijk. En waarschijnlijk "relatief veilig".

Rij terug naar Goma.

Source: https://www.reisedepeschen.de/die-gorillas-von-virunga/?utm_source=rss&utm_medium=rss&utm_campaign=die-gorillas-von-virunga

Похожие записи

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *