de voorouders van de toekomst – reisbrieven

Het straatnaambord is bezaaid met kogelgaten. Iemand schilderde de Sami-vertaling van de plaats in het wit. In het centrum van de noordelijke volkeren van Manndalen, Noord-Noorwegen, herinnert het bord aan de ingang van het centrum aan het recente incident van deze aard, twee jaar geleden.

Ik ben gisteravond geland in Tromsø, Noorwegen. Het is juli en nordic koude. Het jaarlijkse Riddu Riddu-festival vindt plaats in twee dagen. Riddu Riddu, dat betekent kleine storm aan de kust. Het is een internationaal inheems festival dat zich richt op het noordpoolgebied en het hoge noorden, waar muziek, film, kunst, dans, literatuur, workshops en programma's voor kinderen en adolescenten worden aangeboden.

De kwestie van identiteit: hoe het allemaal begon

Ik zit in een kleine rode kloof en kijk naar het gezicht van een jonge vrouw naast me. Een Sami. We rijden naar het festivalterrein, waarvoor ik me vrijwillig meldde. "Ken je het verhaal van ons festival? Hoe het allemaal begon? "Vraagt ​​ze mij. "Nee", geef ik toe. Ze vertelt me ​​over een koude oudejaarsnacht, in 1991. 'We waren bijeengekomen om te feesten. We waren allemaal jong. Op een gegeven moment kan het onderwerp identiteit een taal worden. Onze groep heeft Samitische roots. Veel zaden, vooral de generatie van onze ouders en grootouders, schamen zich voor hun afkomst. de Norwegenisierung De overheid heeft een diepe stempel gedrukt. We hebben besloten iets te veranderen. Onze tradities terugvinden, trots onze erfenis dragen. Dus hebben we dit plan ontwikkeld om het festival te starten. "

de NorwegenisierungBijzonder sterk voor het einde van de Tweede Wereldoorlog, was een maatregel van de Noorse regering om een ​​verenigde cultuur, taal en geloof in Noorwegen te introduceren. De Sami bezochten Noorse scholen, spraken de Noorse taal en namen het christelijk geloof aan. Hun eigen cultuur en manier van denken werd officieel geclassificeerd als mentaal onzin en verboden.

Het festivalterrein

We gaan het centrum van de noordelijke volkeren binnen, waar ik kennis maak met Daniël, een zaadje van Manndalen. Hij laat me ook de kogelgaten zien in de stadsborden. "Waarom doet iemand zoiets?" Vraag ik. "Het is de jaloezie van het Noorse volk over een voorkeursbehandeling van de zaden. Het is voornamelijk grondbezit, "legt hij uit.

In het centrum van de noordelijke volkeren is er een goed gevulde bibliotheek van en over inheemse culturen. Er is ook een kunsttentoonstelling en een cafetaria. De bibliotheek organiseert ook podiumdiscussies. Op het festivalterrein is een ontmoetingshuis van de Indianen. Met traditionele muurschilderingen. Ernaast ligt een Goahti, een traditionele Sami-tent gemaakt van hout en veenmos. Er is een kruidentuin waar workshops worden gegeven. Bovendien bouwen de leveranciers van inheemse markten hun goederen op. Rendierproducten zijn marktleider. De weide voor de kinderen en tieners zorgt voor traditionele ambachten en spelletjes.

Vier in het Noordpoolgebied

In de komende twee dagen vult het gebied zich. Op de camping zijn feestgangers druk bezig met kampvuren om nieuwe en oude bekenden te ontmoeten. De meerderheid draagt ​​het traditionele Sami-gewaad. De alcohol stroomt in bergstromen, men zou bijna vergeten dat men in Noorwegen drinkt, waar een bier zo duur is, alsof de hop zelf de prijzen had gemaakt. Mijn innerlijke klok is volledig zijn oriëntatie verloren. Ik ben niet moe. Het blijft gewoon doorgaan. De paar uur slaap waarin ik worstelde met blinddoek en oordopjes maken weinig uit. De zomer in het noorden van Noorwegen elektriseert. Niet door de zon, maar door helderheid.

De sfeer van het festival is doordrenkt met het zoeken naar houvast, de wortels, oude kennis en nieuwe manieren. Niet geaaid in het verleden, het gaat over nieuwe manieren van opvoeding en zelfrespect. De tv en de pers zijn ook dolenthousiast over de hoeveelheid artiesten en ideeën die volksdansen in folklorekostuums opvoeren, verhalen vertellen en oude liedjes overbrengen.

Grote reuzenbeesten met hebzuchtige monden zijn hier. Ren naar je heilige plaats, rendier van diamant. Run. Laat ze je niet vinden. Mari Boine

Grote beesten en diamanten

Ik ben geïnteresseerd in de paneldiscussie over het Arctic Railway Project. Ik ga. Een nieuwe treindienst is gepland tussen de Finse Rovaniemi en de Noor Kirkenes. Het conflict tussen de verschillende belanghebbenden lijkt hopeloos. De geplande route is in het land van de Sami. Natuurlijk willen de Sami-mensen nog rendierkuddes door het noorden laten lopen, zonder elektriciteitsmasten, fabrieken, mijnen en spoorlijnen. En natuurlijk willen de grote bedrijven hun kapitaal gebruiken om te profiteren.

Petra Laitii, voorzitster van de Finse Sami-jeugd, uit haar bezorgdheid over het einde van een cultuur, het einde van een tijdperk. Sigrid Ina Simonsen, Districtsraad voor Cultuur en Industrie van de regio Troms, verklaart de groeiende economische interesse in de noordelijke regio. "De wereld wil en heeft mineralen, energie en voedsel nodig. De havens zijn al bezet en er zijn alternatieve routes nodig. "Ze kijkt rond en voegt er haastig aan toe:" Maar de planning staat nog in de kinderschoenen en er wordt niets besloten. De effecten op de Sami-gemeenschap en het rendier zijn niet onderzocht. "

Ik kan me voorstellen hoe dit project zal doorgaan. Onderzoek of niet. Mijn stappen leiden me terug naar het festivalterrein. Daar zie ik een vrouw van middelbare leeftijd, beschilderd met roet, een dood dier met dode ogen rond haar heupen gebonden, provocerend haar kont schuddend voor een jong zaadje. Ze maakt vreemde geluiden, heeft iets in haar mond gepropt dat haar gezicht vervormt en rolt wild met haar ogen. De menigte is raar aangeraakt, de situatie veroorzaakt luide lach. Twee Lavuus gaan door met een bloeiende Servische keel die van binnenuit zingt. Ik kan een glimp opvangen en een oudere, Aziatisch uitziende vrouw zien die luisteraars naar onbekende sferen brengt.

De show: vanuit perspectieven en collaberation

'S Avonds treden DJ Shub en Josh DePerry op. DJ Shub is een Mohawk DJ, voorheen A Tribe Called Red en lid van de Six Nations of the Grand River, Canada. Het geluid is elektronisch. Pow Wow Techno. Josh DePerry heeft een felgekleurd, traditioneel kostuum en is de firestarter van de band (RIP Keith Flint). Hij verwarmt het publiek. De menigte kijkt vol enthousiasme naar de artiesten. Plots schreeuwt Josh DePerry: 'We zijn hier om elkaar te ontmoeten. We doen het anders! Vorm een ​​cirkel! "De menigte vormt zich in een cirkel. Josh DePerry springt in het midden en danst wild, hij vliegt letterlijk over het plein. Individuele kijkers springen in het midden van de cirkel, hun lichamen vervormen zichzelf tot de electrobeats als gummibeertjes. Plotseling duikt de DJ op, de menigte springt, nu volledig verwarmd, op en neer, en naar het midden. Nu houdt iedereen handen vast en danst in cirkels. In een spiraal. De energie is bombastisch. Natuurlijk, tribal. De verandering van perspectief van de consumerende toeschouwer naar een deel van een uitvoering is geweldig.

Eindelijk ontdek ik de Partylavuu. Vier in het donker. De Circumpolaire Hip-Hop Collaberation geeft een concert! DJ Uyarakq, uit Groenland, speelt een baszwaar geluid. Hilda Länsman, een Finse Sami, Aku Matu, een Inuk Performance-artiest, en Alexia Galloway, een strottehoofdzanger uit Canada, imponeren met hun ongewone prestaties. Aku Matu barst van de energie, rapt, schreeuwt en spuugt in de microfoon. Ze vertelt boos het levensverhaal van haar moeder, een Inuk uit Alaska. De uitvoering is buitengewoon energiek.

IJsbeer: Oh, waar ging het ijs naartoe? Aku Matu

Het officiële hoogtepunt van het festival is de verschijning van de levende Sami-legende Marie Boine. Ze zingt over de onderdrukking van de zaden, het verhaal. Maar ook over Moeder Aarde en de wildheid van Finnmark. Je bericht is motiverend. Het roept de jongeren op om zichzelf te onderwijzen, om de oude kennis over de wortels op te graven en deze te vertalen naar de moderne tijd. Dan komt Isak op het podium, een verrassingsgast. Isak, dit is Ella Marie Hætta Isaksen en een jonge Sami-zanger die het voorgaande jaar de Sami Grand Prix won. Degenen die net in tranen uitbarsten, hebben nu hoop voor de toekomst van de Sami-cultuur. Een oudere heer in een traditionele kledij naast me reflecteert perfect de emoties die zich op het podium voordoen.

Afscheidsfeest: met wijn, vrouwen en zang

De volgende avond is van de kunstenaars, de werkende mensen, inclusief de vrijwilligers. Er worden massa's heerlijke gerechten geserveerd. Er is wijn en bier. Later, in de heldere nacht, verzamelen sommige gasten zich rond het kampvuur. De Taiwanese groep zorgt zoals altijd voor een goed humeur. Ze balanceren Aku Matu, die in een stoel hoog in de lucht zit. Ze vuren ze letterlijk in het koninkrijk van de hemel en vangen ze kort daarna op. Drie keer. Iedereen lacht. Bij het kampvuur begint een van de Taiwanezen een slag te slaan. Aku Matu begint en rapt.

De stemming is goed, heel zelfs. Zo goed dat we allemaal in een cirkel staan, arm in arm. Onder de middernachtzon. In het noorden van Noorwegen. Ik sta tussen Aku Matu en Daniel. Naast hen zijn Maori's en Mongolen. Brazilianen en Duitsers. Groenlanders en Afrikanen. De naties en inheemse culturen die deze cirkel weerspiegelt, is krankzinnigheid. We neuriën, zingen. Een golf van welzijn stroomt door de cirkel. Hoop, liefde, verzoening. Emotiesbeladen kijken we naar elkaar. Alsof er geen verleden was. Alleen het moment en de toekomst. Ik vraag Aku Matu: "Hoe ben ik hier terechtgekomen? Hoe verdien ik dat? Zo veel geluk! "Ze lacht me uit:" Ik weet het. "Even staat de wereld stil.

De tijd op het festival is als een emotionele achtbaanrit. Voor iedereen. Ik heb nog nooit zoveel mensen zien huilen. Geluk, hoop, frustratie. De bijeenkomst van de volkeren drukt een diepe behoefte uit aan de mensheid: de hoop op verzoening en een gemeenschappelijke toekomst.

Похожие записи

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *