Een avondklok of zo heb ik Griekenland ervaren in Corona-tijden

Avondklok.

Het gebeurde kort na middernacht, wat ik dit jaar niet had verwacht. Ik vertrek na een vlucht van een luchthaven.

Athene scène.

Het voelt niet heel anders dan vóór Corona-tijden. Ik kan ook niet veel drama vertellen over de vlucht. Dankzij de mini-luchthaven van Karlsruhe met zijn eetgedeelte buiten was het dragen van het masker draaglijk. Geen maskerweigeraars als ik bij mij in de buurt vlieg. Pas bij het uitstappen vraag ik me af waarom je in de gangen moet knuffelen, maar ja, je hoeft niet mee te doen. We wachten tot we op een ontspannen manier uit de auto kunnen stappen.

Luchthaven Athene

Athene Airport is ook gedecimeerd. Minder passagiers, minder gastronomie …

In Athene profiteren we van minder vliegverkeer. Ondanks de goedkope vlucht mogen we toch naar de hoofdterminal. De paden die ik me al tijden herinner zijn superkort, we kwamen sneller aan dan ik had gehoopt. Dus vliegen is oké. In de nasleep denk ik nog steeds dat dit het moment is waarop je het meest waarschijnlijk besmet bent, maar ik zou hetzelfde zeggen voor Deutsche Bahn en het lokale openbaar vervoer.

Na de vlucht ga ik naar de taxistandplaats. De metro rijdt toch niet meer. Maar ik weiger dit eigenlijk tijdens deze reis naar Griekenland. Het nachttarief is van toepassing op taxi’s. Vanwege de avondklok? Nee. Het is altijd zo. En taxi en corona? De regels in Griekenland: taxichauffeurs en gasten dragen maskers. Het verschilt niet veel van ons.

Maar dan: avondklok.

Ongeveer drie kwartier later verandert de taxichauffeur in Plaka. De oude stad, die aan de voet van de wereldberoemde Akropolis ligt. Het is kort voordat er een is en de trottoirs zijn praktisch open. Avondklok. Er is een avondklok in Athene en ook op het eiland Poros, die we later zullen bezoeken en waarschijnlijk ook op andere plaatsen waar ik niet zo diep mee te maken heb gehad omdat ik ze niet bezocht. Om twaalf uur zijn de trottoirs opgevouwen.

Als ik uitstap, hoor ik in de verte de echo van mijn herinneringen. Ik hoor een vriend en ik lach. We zitten met andere Grieken op een stoep in Athene dat wordt belegerd met de gammele houten stoelen van een schilderachtig Grieks restaurant. Het is november en we zijn blij dat we het koude Duitsland hebben bedrogen. Die avond vernemen we dat ouzo-glazen waarschijnlijk van het Duitse type zijn. Wanneer we bestellen, wordt de ouzo geleverd in een fles van 200 ml. Geen probleem. Er is nog geen avondklok. Het is november 2019 en we hebben nog nooit van Corona gehoord. Oh herinnering, wat ben je soms mooi!

360 cocktailbar van Athene op het Monastiraki-plein

Uitgaan, zoals hier op het dakterras van cocktailbar 360 in Athene aan het bekende Monastiraki-plein, is nog steeds geen probleem. Alleen de bars sluiten om middernacht. Op de foto hierboven zie je: ik, Synke van “Synke on the way” en Marion van “Escape from reality”

360 cocktailbar van Athene op het Monastiraki-plein

Terug naar avondklok.

Als ik rond één uur ‘s ochtends op het balkon van het hotel in de Plaka sta, kijk ik uit over de steeg. Er lopen nog een paar mensen door de steegjes. Sommigen die een goede avond moeten hebben gehad en anderen die er meer uitzien alsof ze van hun werk komen.

Iedereen op weg naar huis omdat: avondklok.

Het is onwerkelijk. Een kosmopolitische stad die zichzelf gewoon uitschakelde. En op de een of andere manier is het leuk. Vredig. Ik hou niet zo van wat Corona betekent. Alleen omdat ik mijn vrijheid om te reizen mis.

Maar avondklok. Op de een of andere manier heeft ze iets. Zeker op een plek als deze.

In de loop van de reis zal ik nog meer profiteren van de avondklok: ik zeil met Argos Yachtcharter en Dream Yacht Charter en ik heb mijn ergste zeilavonden doorgebracht in lawaaierige havens. Discomuziek tot vier uur ‘s avonds terwijl je in de pendelende camper je oordopjes verstelt. En helaas kunnen ze niet zo goed zitten dat de luide muziek de oren toch niet bereikt. Onze haven op het eiland Poros zou zo’n haven kunnen zijn. De boulevard staat vol met restaurants en bars. Maar avondklok. Ik zie de voordelen van Corona, waarschijnlijk een van de grootste op deze reis.

Voor mij is de avondklok een soort spiegel van dit Corona-jaar. De verduidelijking van de wijziging zonder de omvang van een lockdown. Iets om mee in het reine te komen. Maar ook iets om van streek te raken. Nu komt de avondklok in Duitsland. Tenminste in corona-hotspots. Ik ben benieuwd wat ze hier met ons doet.

De avondklok maakt me keer op keer duidelijk hoe ongelooflijk het is dat ik in 2020 echt in Griekenland was. Dat het gebeurde was waarschijnlijk meer toeval dan geluk.

Ik zie mezelf nog steeds bij de Turk zitten. De telefoon gaat. Zeilen in Griekenland. Het zou over drie weken moeten beginnen. Ga je met mij mee? Oh jee IK? Griekenland? 2020? Echt nu? Als een goede vriend er ook niet was geweest tijdens het zeilen, zou ik de avondklok die ik mezelf had opgelegd zijn blijven handhaven.

Nu ben ik zo blij dat ik heb gereisd. Dat er puzzelstukjes van herinneringen in mijn hoofd zitten die ik in elkaar kan zetten. Dat geeft me inzicht in de wereld waar ik altijd trots op ben geweest en die ik heel erg ben gaan missen.

Moet ik reizen in 2020? Waarschijnlijk niet.

Akropolis Athene met Pantheontempel

Een bijzonder moment in het Corona-jaar: mijn eerste keer op de Akropolis. Hier met Marion voor de Pantheontempel. Foto: Synke onderweg

Ik zie mezelf op de Akropolis staan ​​en kom erachter dat een vriendin Covid-19 heeft en haar smaak- en reukvermogen heeft verloren. Waar ze het vandaan heeft, is vandaag nog onduidelijk. Het spreekt voor zich dat reizen een zeer vermijdbaar risico is:

Bekijk dit bericht op Instagram

Een klein teken van leven uit quarantaine. Het verbetert geleidelijk 💪 Om in het kort te verduidelijken wie het niet in het verhaal zag: ondanks alle voorzorgsmaatregelen werd ik plotseling ziek van Covid19 en werd ik behoorlijk overweldigd – in het weekend lag ik nog in het ziekenhuis en kreeg ik zuurstof. Ik heb nog steeds symptomen, voel me ziek en uitgeput. Ik verloor mijn gevoel voor smaak en geur. Het kan weken tot maanden duren voordat deze zintuigen terugkeren. Ik dacht altijd dat als Covid me zou betrappen, ik waarschijnlijk nauwelijks symptomen zou hebben vanwege mijn fysieke fitheid. Ik onderhoud een harmonieuze en gezonde levensstijl die bestaat uit sport, lekker eten, meditatie, lichaamsbeweging en niet roken. Nog maar drie weken geleden werd mijn bloed afgenomen en de waarden waren allemaal goed. Geen enkel onderwerp als Sars-Cov-2 heeft tijdens mijn leven een land en de samenleving zo verdeeld. Zelf heb ik besloten mijn omgeving te beschermen sinds de verspreiding van Covid19. Wat sommigen afdoen als schriktactiek of spot, is existentieel voor anderen. B. voor mijn grootmoeder. Zelfs als gezond persoon liet het virus mij niet spoorloos achter. Mijn motivatie om te handelen komt voort uit solidariteit, verantwoordelijkheidsgevoel en aandacht voor mijn omgeving. ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ Het gaat er niet om hoe fit het individu denkt te zijn, maar om de gevaren waaraan de zwaksten in onze samenleving worden blootgesteld. Veel geïnfecteerde mensen blijven onopgemerkt en infecteren de mensen om hen heen zonder het te weten – zoals in mijn geval. Behandelt elkaar met respect, aandacht, solidariteit en verantwoordelijkheid 🙏

Een bericht gedeeld door Janine Annen (@ janine.annen) op

Maar eigenlijk deed het iets goeds met mijn ziel. Ze zit nu vol gelukkige herinneringen, dat is een fijn gevoel. Dat is natuurlijk altijd makkelijk te zeggen als het goed is gekomen.

En Griekenland en Corona?

Ik heb zelfs niet veel gevonden dat hier ook niet zou zijn. Tafels op afstand. Maskervereiste, soms plicht, soms uit beleefdheid op volledige gebieden. Ontsmettingsmiddelen. Er was echter geen contactopsporing.

Wat me fascineerde, was een melding die naar alle mobiele telefoons ging die op het Griekse netwerk waren gebeld. Ik weet zeker dat ik haar ook op mijn telefoon had gezien. Maar kan het nu niet vinden. Bijna jammer. Toen ze kwam, was ik te veel in de vakantiestemming. We waren aan het eten in een baai toen de mobiele telefoons luid gingen. Wat een alarm. Op dat moment wilde ik het vakantiegevoel gewoon niet van me af laten nemen. Het was te leuk om eindelijk weer wat in het buitenland te beleven.

Zwemmen bij Kaap Sounion in de baai van de Tempel van Poseidon.

Wie wil er gestoord worden door de magie van de baai? Hier zwemmen Marion en ik bij Kaap Sounion aan de voet van de Poseidontempel. Foto: Synke onderweg

Wat anders is, is binnenkomst. Voor Griekenland heb je een QR-code nodig om binnen te mogen. U schrijft zich in en geeft aan waar u verblijft. De code wordt op de nacht van de vluchtdag verzonden. Op internet wordt gezegd dat je met een “4” ontspannen het land in kunt (maar de 4 heeft waarschijnlijk een ander nummer vervangen). Bij ons was het hetzelfde. Iemand uit onze reisgroep had een “7” en werd prompt getest.

En Griekenland en ik? Als er voor november een reisgenoot te vinden is. Ik heb nog een paar dagen vakantie over. Ik zou graag meteen teruggaan. Natuurlijk, als we nog kunnen vliegen en we worden niet op een zwarte lijst gezet door de Grieken. Of andersom.

Planning en corona. Als iets dit jaar niet samengaat, is het deze combinatie.

De avondklok past beter bij dit gekke jaar.

Coverfoto: Met dank aan Synke van “Synke on the move” voor de Fernweh-Bild. Het moment van afscheid van onze zeiltocht. Ik zou zeggen dat ik met meer enthousiasme naar doelen heb gekeken …

Source: https://www.reiseaufnahmen.de/europa/griechenland/sperrstunde-oder-so-habe-ich-griechenland-in-corona-zeiten-erlebt/

Похожие записи

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *