Een Canarische vulkaanflard – reisparafernalia

Natuurlijk, zoals altijd, zijn andere menselijke verlangens en genoegens niet opgekomen, zoals heerlijke tapas en verse vis eten, genieten van Spaanse rode wijn, de hitte absorberen, tot rust komen, de sterren kijken en pikdonkere nachtelijke hemel op de Teide, kletsen en bergafwaarts rijden op bergwegen met x-haarspeldbochten. Elke dag felle zon op ongeveer 21 graden en blauwe lucht – soms met meer, soms met minder wolken. Tenerife is altijd een reis waard. Maar we rapporteren deze keer niet. Vandaag willen we ons verdiepen in vier aandachtsgebieden van ons belang en u er een beetje over vertellen en laten zien.

GEHEIME PLAATSEN EN VERLEDEN TIJDEN

Als je de snelweg ten noorden van Tenerife South Airport neemt, zul je het niet missen: het spookstadje Abades. Je kunt al van de 40 lege gebouwen al van ver zien. Ze dateren uit een tijd dat de Tweede Wereldoorlog woedde in Europa. Terwijl de Canarische eilanden grotendeels de oorlog werden gespaard, verbreedde zich hier een epidemie van lepra. In 1943 zou daar een ziek dorp worden gebouwd, ook wel "Sanatorio de Abona" ​​genoemd, om alle leprapatiënten hier bij elkaar te brengen. Omdat er een vloek op het eiland was: in totaal waren 197 lepra sterfgevallen en duizenden patiënten geregistreerd in Tenerife. En alleen daar. De oplossing zou een sanatorium en een crematorium moeten zijn. Een dorp gewijd aan leprapatiënten. Maar zodra miljoenen peseta's werden geïnvesteerd, zakte de ziekte weg en werd het bouwproject ingetrokken. Abades werd aan zichzelf overgelaten, een spookstad ontstond. Alles raakte in verval.

Het hoogtepunt van een sightseeingtour is de nooit voltooide kerk in typisch Franse stijl. Een valse stap en een dozijn duiven vliegen de kerk uit, alsof ze niet kunnen beslissen of ze vluchten voor de onwerkelijke scène of de indringer die de doelbewuste rust verstoort. Geen waarschuwende woorden of barrières die kunnen voorkomen dat mensen deze sinistere plek betreden. Hij zou vandaag ook een attractie moeten zijn voor occulte rituelen en paranormale activiteiten – tenminste als je een website van Tenerife gelooft. Dode kippen werden naar verluidt gevonden, met krijt geschilderde symbolen op de vloeren en nog veel meer. Er is ook verteld dat soms vreemde geluiden te horen zijn in de kerk en haar omgeving. Of is het alleen maar de fantasie die met je meegaat?

Maar wat ons het meest indruk maakte en een fotografische betovering op deze geheime plaats wierp, waren de kleine en grote lichte incidenten en spelletjes (zoals we ze noemden) door gebroken ramen en deuren van de oude, rottende gebouwen. Prachtige kleine en grote (Triumph) bogen, rechthoekige openingen en poorten, doorgangen, ronde ramen. En buiten de glinsterende felle zon, die die dag precies de goede kant op kwam. Het resultaat was zuigtabletten, cirkels, ovalen en rechthoeken op stoffige vloeren en muren. Helder en helder. Alsof je wit papier daar in groot formaat had neergezet of geniet. Soms lijkt het zelfs alsof de foto een vlek of fout bevat. Maar dat is niet echt waar. Het was gewoon een plezier om daar te zijn. Niet altijd zo gemakkelijk om ze te vangen zonder kleine hoeken en bochten in de latere foto te hebben afgesneden. Maar kijk alsjeblieft zelf! De dag in deze spookstad was als de andere ster. We hadden nooit gedacht dat we op een bekend vakantie-eiland zijn …

CRAZY ARCHITECTURE

Andrea is geen echte architecturale fotograaf. Lijnen, vormen, geometrie, volgorde van, in of op gebouwen, torens of zalen zijn niet zozeer in het middelpunt van haar fotografische liefde geweest en zijn niet haar ding. Maar deze keer was het op Tenerife iets anders dan anders, aanvankelijk wilde ze dat niet echt. Namelijk in de hoofdstad van het eiland genaamd Santa Cruz in het noorden rijden in de auto. Maar toen liet ze zichzelf overtuigen. En ze was niet teleurgesteld.

Omdat het doel het "Auditorio de Tenerife" was, gelegen aan de kust naast de haven. Het is een congres- en concertgebouw ontworpen door de Spaanse architect Santiago Calatrava en voltooid in 2003. Het 60 meter brede voetstuk zwaait halvemaanvormig naar 57 meter hoog en eindigt na ongeveer 100 meter in een piek boven de kap of het schelpvormige dak van het gebouw. Deze betonnen sikkel heeft geen echte functie en wordt alleen gebruikt om het concertgebouw van bovenaf te verlichten. De buitenhuid van het gebouw is bekleed met trencadís. De miljoenen stukjes witte tegels geven het gebouw een stralend effect. Het totale effect en de zichtbare locatie aan de haven doen denken aan het Sydney Opera House. Vaak wordt de architectuur van het gebouw ook geassocieerd met een golf of een zeilboot. Een vriend heeft zelfs het volgende idee: "Natuurlijk is het huis niet van deze ster. Van voren zijn de motoren links en rechts, maar goed om te zien! ". Wat denk je? In elk geval zult u altijd nieuwe details en instellingen vinden als u goed kijkt. En bijna in sneeuwwit op een blauwe (hemel) achtergrond. Echt een droom! Dat moet je gewoon zien. Dus geen manier.

Deze architectuur is echter niet genoeg. We hadden nog steeds onze vuurtoren tour voor ons. U denkt nu, ja, wij kennen die dingen. Maar we moeten je teleurstellen. Niet al deze lichtmasten zien er hetzelfde uit in de wereld. Dat is niet wat de vuurtoren bij Punta del Hidalgo in het noorden van het eiland voor is. Niets herinnert je aan zijn oorspronkelijke functie wanneer je ervoor staat en naar boven kijkt. Super futuristische stijl. Zeg jezelf ?! En we werden ook ingenomen door deze lieve vuurtoren: naar onze mening is het een van de mooiste en meest ongewone vuurtorens van dit Canarische eiland. Uiteindelijk vinden we hem na een soort willekeurige wandeling door smalle, smalle straatjes tussen enorme bananenplantages aan de westkant van het eiland. Direct aan de rand van het dorp genaamd Buenavista. De vuurtoren lijkt op een witte raketlanceerplatform met een te grote rode spiraal ernaast. Helaas konden we de wenteltrap niet beklimmen en van bovenaf in de verte kijken ….

GEEN BANANEN MEER

Je kunt dit gedeelte van de blog 'The Banana Plantation Spirits' ook wel noemen. We rijden vanaf onze finca bij Santa Ursula in de richting van het zuidwesten van het eiland. Via het pittoreske Garachico en Los Silos naar Buenavista, waar zich een fantastische golfbaan en een heerlijk visrestaurant aan de rand van de zee bevinden, genaamd "El Burgado". Vanaf daar is er slechts een toegangsweg naar de Punta de Teno, de rood met wit gestreepte vuurtoren op een zwarte, scherpgerande lavasteen op het Teno-gebergte. Deze zeer smalle straat is alleen van maandag tot woensdag geopend voor privé-auto's. Langs zeer steile klifwanden slingert het pad omhoog totdat je terugkomt naar een niveau dat de zuidwestelijke punt van het Canarische eiland vormt. Maar op weg naar de vuurtoren moeten we abrupt stoppen.

Naar de links gescheurde fijnmazige netten fladderen op metalen langs- en dwarsbalken. In de zon glinsteren ze zandkleurig, soms fel zeegroen. Er is stilte. Niemand kan worden gezien. We gaan een stoffig pad op om eruit te komen. Het is een beetje spookachtig. Wat was dit? We herkennen vormen en figuren die het fijnmazige net vormen. Ze bewegen lichtjes in de wind. Zonnestralen vallen er doorheen. Daar zijn ze de geesten van de voormalige bananenplantage. Andrea schiet erop, wat de spullen bevatten. Er komen veel fantasieën bij me op. Zoals in een eindtijdfilm … .. Alleen Tina Turner ontbreekt, dan is "Mad Max Tenerife" perfect!

En nu is het aan onze drone. Andrea laat haar met een geoefende hand op in de zonovergoten, bijna donkerblauwe lucht en maakt vervolgens foto's van het hele drama. Niets leeft hier meer. Geen overblijvende plant, geen banaan. Aan het einde vinden we een hoop roestige irrigatiepijpen en machines. De gemoedstoestand is een beetje depressief terwijl we naar de vuurtoren rijden.

WOLKEN EN GOLVEN

Tijdens deze tour ervaren we voor de eerste keer twee soorten sensationele golven:

De eerste op 2300 m hoogte. Dit is een gezicht dat je nooit meer zult vergeten. Tegen het einde van de middag bereiken we de "Las Canadas" vanuit het zuiden. Dit is het gebied van de voormalige enorme krater van de 3.718 m hoge vulkaan Teide. Volledig gevuld met roestrood, zwart en bruin gekoelde lava. Een onherbergzaam gebied. Ongenaakbaar, niet bedoeld voor mensen. Met verschillende 100 m hoge bergwanden lijkt het "plateau" op een overmaatse pan. Warmte, zon, weinig wind. We lopen een redelijk toegankelijk vlak terrein in en hebben net ons statief plus camera opgezet. Daar begint het. Van buiten kruipen sneeuwwitte wolkenwolken over de kraterwanden en over hun randen de caldera in. Langzaam en bewust. Dat is ongelooflijk! Alsof ze daar iemand neerlegde. Ze wankelen, worden weer kleiner en groter. Alsof het enorme oceaangolven in de wolken waren. De waanzin!

De tweede look biedt onze trouwe Mavic Pro 2-drone. Wij zijn gevestigd aan de noordwestkant van het eiland, direct aan de vulkanische en rotsachtige kliffen met een prachtig uitzicht op de Atlantische Oceaan. Dankzij Andrea's professionele drone-instellingen maakt de Kopter prachtige foto's van sneeuwwitte golfspray op donkerblauwgroen zeewater. Vlijmscherp. Het injecteert en sist onophoudelijk. En last but not least dan met super korte belichtingstijd gemaakte foto's met de telelens. De golven glanzen soms vol turkoois. Bijna zoals in Hawaii. We denken later na over hoe heerlijk mooi deze oceaanstemming en het effect op ons was, rustgevend.

Waarschijnlijk niet de laatste keer!

Похожие записи

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *