Een jaar in de pas met de natuur in Zweeds Lapland - Zweden reisverslag - reisverzendingen%

Wat gebeurt er met je als je een jaar lang niet leeft volgens het ritme van wekkers, verkeerslichten en winkelopeningstijden? Wanneer je omringd bent door wildernis in plaats van asfalt en beton? Wat kun je van de natuur leren als je erbij betrokken bent, ernaar kijkt en luistert? Ik wil te weten komen. 2022 in Zweeds Lapland.

“Wat is het ritme van jouw leven?” Met deze vraag begint mijn nieuwe boek met de werktitel “Acht Seizoenen – Leven in Tijd met de Natuur” – waarvoor ik op 2 januari 2022 een jaar naar Zweeds Lapland ga verhuizen. .

Het is een goed jaar geleden dat ik een aperitiefje kreeg uit Zweeds Lapland tijdens een vierdaagse persreis. Een hap waarvan de zoete en zoute smaak nog steeds aan mijn lippen kleeft. In mijn artikel “Op zoek naar het noorderlicht” heb je misschien al kunnen lezen hoe ik in oktober 2020 nooit het noorderlicht heb gevonden op zoek naar het noorderlicht, maar iets anders. Hoe ik binnen een paar dagen een kleine teen in de wildernis van Lapland dompelde, maar er graag met beide voeten midden in had gestaan. Zelfs tijdens mijn korte tijd ter plaatse was de natuur niet altijd perfect voor de foto. Nee, op de ochtend van mijn vertrek reed ik door sneeuwstormen en over dichtgepoederde wegen naar de luchthaven van Luleå. Het vliegplan was door elkaar gegooid terwijl vliegtuigvleugels op het punt stonden ijsvrij te worden, net als mijn gevoelens toen we naar de startbaan gleden. Een deel van mij hoopte dat ik nog wat langer kon blijven. Nog maar een dag.

Toen de witte vlakte van Lapland in de diepte verdween, wist ik nog niet dat het spoedig acht (!) Seizoenen zouden worden.

Geluk wacht waar de modder smakt

Was jij ook een van de mensen die tijdens de eerste corona-lockdown constant voor je deur de natuur in renden? Dan hebben we één ding gemeen. Als Hamburger naar keuze kon ik een tijdje alleen het Volkspark of de Niendorfer Gehege met zijn omheinde damherten snel te voet bereiken, maar dat was genoeg. Telkens als mijn hakken niet meer op het asfalt klikten maar in de modder zakten, als bladeren om me heen ritselden en het geluid van motoren en sirenes het achtergrondkoor werd, slaakte ik een zucht van verlichting. Het was niet alleen sinds het Corona-tijdperk dat ik wist dat ik van de natuur hield. Ik wist hoe goed het voor mij was, maar het was pas tijdens de grote beperkingen dat ik me ervan bewust werd.

Als ik altijd uitademde in de bossen van mijn stad, gebeurde er nog meer in Zweeds Lapland: ik haalde diep adem. Elke nieuwe kennis van deze schijnbaar oneindige wildernis opgezogen. Al op de eerste avond hoorde ik over de acht seizoenen van Lapland, de volgende dag dat er vissen in de Oostzee zijn die in september en oktober maar een paar weken paaien. In de herfst! Het seizoen van het jaar, dat ik tot dan toe had geassocieerd met langzaam sterven, wanneer de bomen hun bladeren afschudden en veel dieren in de stemming komen voor een gevecht om te overleven. Toen ik er vervolgens achter kwam dat een aantal wilde dieren in de herfst zelfs het hoogtepunt van de lust bereikt – welke verklap ik in de crowdfundingvideo – en dat er nieuw leven ontstaat in de “tijd van verval”, begon ik te denken. Hoeveel wist ik eigenlijk over de natuur? Als je van iemand houdt, wil je diegene in de diepste uithoeken leren kennen. Ondanks mijn liefde voor de natuur, had ik tot nu toe vooral geleerd lief te hebben en het uiterlijk ervan te verafschuwen. Lente en zomer zijn groen, kleurrijk en warm, herfst en winter zijn koud, saai en snel vooruit.

Na de eerste natuurlessen in Zweeds Lapland was mijn nieuwsgierigheid gewekt. Als ik in een paar dagen tijd veel had geleerd van de natuur en van de lokale bevolking, voor wie het meer was dan een alledaags decor, wat als ik daar meer tijd had doorgebracht? Misschien zelfs wel een heel jaar waarvan ik de meeste tijd buiten zou doorbrengen – alleen, met mensen die dicht bij de natuur staan, met de dieren! Leef op het ritme van de natuur om meer te zien, horen en voelen dan ik, als geboren Duitse dorpsbewoner, mijn hele leven heb geloofd. Wat zou ik mee naar huis kunnen nemen, hoe zou mijn relatie met de natuur veranderen, hoe zou mijn leven veranderen?

Er wordt een boekproject gemaakt

Als gepassioneerd auteur verwerk ik mijn ervaringen het liefst in de vorm van woorden op papier. “Acht seizoenen” stond al snel vetgedrukt op een blanco vel papier. Ik kreeg ideeën over waar dit boek over zou moeten gaan. Ik heb er niet over nagedacht of ik echt een heel jaar naar het noordpoolgebied zou verhuizen. Als creatief persoon komen de meeste van mijn projecten met je voeten in de lucht, en het duurt vaak een tijdje en voorzichtige hulp om ze weer op het tapijt te krijgen. Dus stuurde ik mijn eerste gedachten naar een grote uitgever. De verrassing: je wilde meer lezen, een voorbeeldhoofdstuk!

Inmiddels waren er maanden verstreken en heerste de coronacrisis over de wereld. Ik stond op het punt met pensioen te gaan als reisjournalist, zat vast in een moeras van gezondheids- en andere problemen en had in het donkerste gat ingecheckt zonder een bord met uitgang. De herinnering aan vier gelukkige dagen in Zweeds Lapland hielp me precies twee weken om een lichtstraal in de duisternis op te vangen. Elke dag zat ik op koude banken in de bossen van Hamburg en schreef gedachten op over de acht seizoenen, over het leven in de tijd met de natuur. Uit de duisternis schreven de eerste 20 pagina’s van een nieuw boek. Heb dit naar de uitgever gestuurd. En vergat haar toen er geen reactie kwam en het donkere gat me steviger vasthield.

Het was zomer. Zweeds Lapland was nog ver in mijn gedachten, de noodzaak om mezelf uit de diepte op te graven in mijn eentje verslond al mijn energie. Op een gegeven moment herinnerde ik me de acht seizoenen weer, dus ik vroeg het aan de uitgever. Een paar weken later een e-mail: Mijn idee is echt interessant, je kunt het je voorstellen als een project in de uitgeverij … Echt waar? Is dat wat ik echt wilde? Er viel een hagel van “Abers” en ik ging eerst het bos in om de eerste in de modder te laten zinken.

Ik doe dit nu!

Misschien heb je ook het gevoel dat je aan het begin van elk groot project denkt aan alles wat niet werkt en waarom je het onder geen enkele omstandigheid zou moeten doen? Voor mij waren het vragen als “Wat betekent dat voor je relatie? Je kunt niet een jaar van je vriendje weggaan! “” Kun je zo lang zonder je geliefde kater leven? “” Wordt je moeder niet humeurig als ze je een jaar nauwelijks ziet? “” Hoe plan je om dat te financieren? Zweden is duur en je bent nu bijna blut!”“ Kun je zelfs de extreme duisternis en kou in de winter aan?” En ga zo maar door. Ik heb uren gepraat met mijn partner en met de mensen die het dichtst bij me staan. Tot mijn grote verbazing waren de meesten meer overtuigd van mijn project dan ik.

“Duw de wil op een bepaalde manier”, adviseerde een dierbare krantenredacteur met wie ik al heel lang samenwerk. Uiteindelijk was het die gedachte die me niet alleen aan het lachen maakte, maar ook aan het doen was. Ja, een jaar in Zweeds Lapland – dat is precies wat ik wilde! En had ik op een gegeven moment niet veel bereikt van wat ik echt wilde in het leven? Soms tien of meer jaar later, maar in ieder geval. Wekenlang snuffelde ik door advertenties in het Zweeds voor huurwoningen en appartementen in Lapland, me afvragend wie een freelance buitenlander zonder vast salaris een jaar lang een dak boven haar hoofd zou geven. Soms betwijfel ik of het universum je een handje zal helpen als je iets heel graag wilt, maar deze keer sloeg het aan: het huurcontract voor een rood huis op 20 kilometer van de stad Kalix is getekend. 300 meter van de zee. In een dorp van ongeveer 300 mensen.

“Je kunt niet midden in de winter naar Lapland verhuizen!” Ik hoorde bezwaren. “Waarom wacht je niet tot de zomer?” “Het is beslist verschrikkelijk als het amper licht wordt!” Ja, waarom wacht ik niet tot de zomer, waarom zou ik het risico nemen als ik met de auto in Hamburg aankom om vast te komen zitten de sneeuw zonder vierwielaandrijving en met all-weatherbanden? Allereerst omdat ik zo snel mogelijk aan het boekenproject wil beginnen en een nieuw kalenderjaar altijd met nieuw geluk wil associëren. Maar vooral omdat het goed voelt om mijn jaar te beginnen in het ritme van de natuur in de diepste duisternis en kou – omdat in zo’n duisternis het project werd geboren. En als ik één ding heb geleerd van veel rotzooi, dan is het dat iemand die zwartheid en kou van binnen heeft ervaren en eruit is gekropen, niet langer bang hoeft te zijn voor duisternis en kou buiten. Gelukkig heeft de natuur voorzorgsmaatregelen genomen bij buitendonker: aan het begin van het jaar wordt het elke dag een beetje lichter.

En dus maak ik me klaar. Voor een nieuwe reis. Een reis in de natuur om mijn leven een frisse wind te geven. Mocht mijn verzameling roze brillen per ongeluk in mijn bagage belanden, dan geef ik ze graag ter plaatse weg. Net als de verwachting dat alles altijd op rolletjes loopt. Het zal zeker niet. En dat is oké. Ik weet zeker dat ik van tijd tot tijd zal verstijven en hard zal vloeken en schreeuwen. Maar ook lachen en leren. Leer vooral. Hoe ik leer dat het oké is om iets te doen waar ik een hekel aan heb: om een beetje hulp vragen. Jouw steun voor mijn jaarlijkse project, waarvoor ik je in ruil daarvoor onder andere video- en foto-inzichten wil aanbieden in een leven op het ritme van de natuur in Zweeds Lapland. En verhalen. Aan het eind een boek. Als je wilt en kunt, ben ik je erg dankbaar voor elke kleine hulp. En zo niet, dan ben ik nog steeds blij als je mijn project in 2022 volgt.