Een week in het noorden van het reisverslag van de Dominicaanse Republiek

Het haar, nog steeds blond van de zon, is geweven in kleine vlechten, met parels die aan hun uiteinden bengelen. Ze vertellen over exotische plaatsen, de Canarische eilanden, of zelfs het Caribisch gebied, over enorme hotelcomplexen, met zwembaden en leuke entertainers. Voor mijn ogen schilder ik foto's van onberispelijke poedersuikerstranden, zie ik mezelf zwemmen met kleurrijke vissen en dansen met de coole kinderen in de disco. Dat wilde ik ook. Mijn ouders waren niet erg ontvankelijk voor dit soort vakantievoorstellen, zomer na zomer brachten we als zelfvoorzienend door aan Zweedse en Italiaanse meren, of dwaalden we door de uitlopers van de Alpen. Het verlangen bleef diffuus.

Dan voorlopig laatste familievakantie als nucleair gezin. De ouders willen nu "ontspannen" en geen vinger buigen op vakantie. Het gaat naar een all-in club, 5 sterren, Turkije. Ik haat het Everything. De gevangenschap in het gebied, de overdreven opgewonden entertainers, de clubdans, de gulzigheid bij het buffet, de excursies op het land die ons van de juwelier naar de tapijtverkoper slepen, deze kunstmatigheid. De intensiteit van de afkeer kan heel goed te wijten zijn aan het hoogtepunt van mijn puberteit, maar mijn verlangen is genezen. Ik mag niet langer dan 20 jaar een clubcomplex betreden. Vanaf nu zal ik over de hele wereld backpacken, de nacht doorbrengen in tenten en hostels, later in chique designhotels en vakantieverblijven, net als mijn hele omgeving, wat studie en werk met zich meebrengt. Niemand boeken reizen hier in het pakket, zeker niet via een touroperator. Stevige, kleinburgerlijke, zo niet zelfs proletarische, dit soort vakantie lijkt me ingrijpend.

Nu zit ik in een volledig charter van Eurowings, geboekt door de touroperator ITS op weg van Düsseldorf naar Puerto Plata, het Caribisch gebied, Dominicaanse Republiek. Een week vakantiepakket in een 4-sterren all-inclusive club, alleen voor volwassenen, wacht op mij.

Waarom ben ik hier? Het is december, de Duitse Schmuddelwinter laat me hongerig naar zonneschijn en drijft me naar een bepaald gevoel. Ik wil het nu ervaren. De vlucht is een ramp. Te smal, te luid, geen onnodige "luxe", zelfs geen deken tijdens een nachtvlucht. De belachelijk lage reisprijs heeft zijn redenen. Op een gegeven moment zijn deze tien uur voorbij. Voelde twintig minuten tussen het verlaten van het vliegtuig en het passeren van de veiligheidscontrole die we op onszelf zijn, dan worden we verwelkomd door de vriendelijke chauffeurs en touroperators en die graag vanaf nu volledig kunnen afhaken, vertrekken wij zorgen voor. Na een half uur rijden komen we aan bij ons nieuwe huis, de COOEE in Grand Paradise Playa Dorada, een middenklasse hotel direct aan het zandstrand van Playa Dorada, in een gated community met gewapende effecten. Onmiddellijk heeft iedereen een kleurrijk drankje in zijn hand en een rood lint aan zijn arm, die ons toegang geeft tot het exclusieve all-inclusive gedeelte. In de ruime kamer wachten een mooi gedrapeerd fruitarrangement en gevouwen handdoeken voor zwanen. Allereerst een cola-rum aan de bar, hier kun je Brugal drinken, een heerlijke rum die direct naast de deur in Puerto Plata wordt gedistilleerd. Tot zover alles goed. De rum, het zomerse kneepje en de luchtige jurk eind december maken je blij. Ik kijk uit naar de week.

En dat begint direct met een explosie. Puur Caribisch gevoel, zoals de catalogus belooft. Na anderhalf uur rijden naar het kleine vissersdorpje Punta Rucia, nemen we een catamaran naar de zandbank Cayo Arena, ook bekend als Isla Paradiso. Hier kun je heerlijk snorkelen in – cliché of niet – kristalhelder water over kleurrijke koraalriffen. Aan boord van bikini en zwembroek gedragen, geen schoenen, alsjeblieft, het kostbare zand mag niet worden gesleept. Luide Dancemusik met Latijnse hints weerklinkt uit de dozen, onredelijk alcoholgebruik wordt verondersteld. In het begin een glas mousserende wijn en vervolgens in het water Rum-Cola, op 32 graden middagzon, vanaf de drijvende bar Onze groep is een beetje voorlopig, wat de bemanning een beetje irriteert. De all-in gedachte is ook bindend. De buurboot laat zien hoe het goed te doen. Een groep jonge Amerikanen viert hun verjaardag. In sexy strandkleding wordt wild ravotten en een fles champus na de andere onthoofd. Het is grappig. Op de terugweg varen we langs dichte mangrovebossen naar de kust. Eerst een Piña Colada. Net om de hoek ligt het nationale park Estero Hondo, waar u zeekoeien met veel geluk kunt zien. Geniet van een goedgehumeurd diner in het La Carihuela Beach Restaurant aan de kust van Puerto Plata en laat het allemaal eindigen op een perfecte Caribisch-decadente dag. De groep wordt steeds meer ontspannen. Tot nu toe was alles echt goed.

Похожие записи

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *