Een weekendje Amrum met een lezing

Met een lezing in het Sonnenresort Hüttmann

– Adverteren in samenwerking met de Sonnenhotels –

Achter Föhr gaat de lucht open, de zee schittert in alle kleuren blauw. Een zandbank komt tevoorschijn, het water glinstert als de sterrenhemel in México. Het is fijn om weer op pad te zijn, al is het maar voor een weekend. Het is heerlijk om met de wind door je haren over de Waddenzee te rijden.

Amrum – hoe lang is het geleden? Het moet midzomer zijn geweest voor de pandemie. De mensen van Amrum vieren de zomerzonnewende op het strand in Nebel. Met dans en zang, klederdrachtgroep en shantykoor, worstenkraampjes en een vuurtje.

Het schip trekt langzaam door de blauwe compositie onder me, zo ontspannen, alsof we in een opwelling op het water zijn. Zonder doel, zonder haast. Er is al dagen sprake van laagwater, de vaargeul is dan niet diep genoeg meer. Vanmorgen is er genoeg zee, pas de volgende dag op de terugweg zie ik het water uit de vaargeul klotsen en het wad ernaast binnen handbereik.

Met de veerboot naar Amrum

Daar is in eerste instantie niets van te merken. Links zijn de terpen van Hallig Langeneß, waar ik afgelopen september een roman aan het onderzoeken was. Het tweede deel van de Noord-Friese Julchen-thrillers leidt naar het midden van de Waddenzee. Ik stond daar in het water en keek naar de veerboten die voorbijgingen. Zelfs de lege heuvel is nu vanaf het schip te zien en licht op als een zandheuvel.

In de haven van Wittdün

En de sterren zijn gunstig. Genoeg zon, niet te veel wind. Dus ik huur een fiets direct bij de pier en neem het pad naar het noorden langs het wad. Het is bijna een traditie en lijkt me gewoon de mooiste aankomst op het eiland.

Overal waar beweging op de weilanden is, zijn de kuikens van de grauwe ganzen behoorlijk groot. Ze pikken vrolijk in het gras, naar het voorbeeld van hun ouders. Deze laatste zijn voorzichtig en houden hun omgeving altijd in de gaten. Niet dat iemand onbevoegd nadert. De kreten van de scholeksters worden vermengd met het gekwebbel van de rotganzen, waarvan ik lang had gedacht dat ze op weg waren naar het noorden.

Wanneer koolzaad bloeit op Amrum.
Aan de Waddenrand

Over de weg gesproken. De laatste stormvloeden knagen aan de rand: het pad wordt hier en daar smal en zanderig. Ik duw een beetje. Achter de mist verandert de situatie. Een verharde landbouwweg die vrij vlot loopt.

Kleine paarden met lang haar slapen staand.

Ik trap hard tegen de frisse wind in. Waarom heb ik geen elektrische fiets gehuurd? Oh, de acht, negen kilometer! De fiets wiebelt een beetje aan de achterkant omdat het koffertje op een onconventionele manier op de rugzak wordt geplaatst en alleen met elastiekjes wordt vastgemaakt.

Aangekomen. Ik sla af naar Norddorf-Mitte, het Sonnenresort Hüttmann moet direct achter de weide zijn. Het centrum van de stad is een dorpsplein dat bij het hotelgebied hoort: de zogenaamde Hüttmann-Wiese. Rechts staan ​​een paar ligstoelen bij een kiosk. Ook dat hoort bij mijn hotel, net als zeven andere gebouwen.

Hüttmann en het begin

Alles begon toen heel duidelijk. Een man genaamd Heinrich Hüttmann kwam naar Amrum voor genezing. Dat was in 1892, toen het toerisme nog in de kinderschoenen stond. Maar hij en zijn vrouw Magdalena zagen het potentieel. Zonder meer werd het schoolhuisje dat te koop stond in het centrum van Norddorf aangekocht en werd begonnen met de bouw van enkele bedden in het “See-Pensionat”.

De Hüttmanns hebben de komende jaren veel gebouwd. Er ontstond een eetzaal met bar en dansvloer. En waar ik incheck, staat het drie verdiepingen tellende huis in de zogenaamde spa-stijl er nog steeds. Met zijn balkons straalt het huis mediterrane flair uit. Ik bezoek al de haardkamer, plaats van evenementen in de avond. Tata! De eerste lezing van “Rindviecher im Nebel” vindt hier plaats. Wat kijk ik er naar uit! De intimiteit van de kamer verrukt niet alleen mij, maar ook de gasten die later arriveren.

laten we naar het strand gaan

Eerst naar het strand fietsen, dat is ook een traditie. De zee roept. Ik slenter over de promenade en verder door het zand naar de waterkant. Er is geen betere manier om te ontspannen. De Kniepsand, de duinen en de goede lucht zijn de grootste schatten van Amrum. Daarom kwamen de kuurgasten hier in de tijd van Hüttmann en dat doen ze nog steeds. Je zou voor altijd langs de kabbelende golven kunnen lopen en de aerosolen inademen.

Kniepsand Amrum

Maar in de hotelbistro “Dat Sünn Huus” wacht me een vroeg diner met vis- en kruidensalade. Aardbeien tiramisu. Geweldig. Gesterkt bereid ik me voor op de lezing. Een beetje opgewonden ook. De gasten zitten daar al opgewonden te praten als ik in de kamer met open haard verschijn. Dus ik denk dat mensen elkaar hier ontmoetten voor een glas wijn na het eten. Maar nee, ze kennen elkaar niet eens. Je komt uit verschillende hotels en plaatsen en bent hier vanwege de lezing!

Vier keer Amrum

We kletsen wat, dan ga ik aan de slag. De tijd vliegt, de sfeer kan niet beter. Misschien in de herfst als het vuur knettert in de open haard. Al met al ga ik vier keer naar het eiland om te lezen. En ik kijk nu al uit naar de volgende data in augustus, september en oktober.

Later ga ik een ritje maken op mijn fiets, ik kom bij zonsondergang bijna aan bij de Kniepsand, waar de laatste strandbezoekers met dikke dekens het strand verlaten. De wind waait behoorlijk fris, ik ril onder de loopgraaf.

In het uiterste noorden lokt het natuurgebied van de Odde, maar vlak achter Norddorf hebben zich meer grauwe ganzen met hun donzige gansjes verzameld. Een gezin wil waarschijnlijk nieuw terrein testen en klimt tegen een groene tuinmuur op. De kleintjes zijn bezig gras te plukken terwijl meneer Papa me omhelst terwijl ik langzaam voorbij rijd. Of was het de moeder? Deze ganzen kennen geen genade.

Aangekomen in mijn kamer op de eerste verdieping, kijk ik ‘s avonds nog eens naar Norddorf. Daarvoor kon ik bij daglicht tot aan de duinen kijken. Er is iets rustgevends aan de tonaliteit van make-up in de kamer. Hoe dan ook: je slaapt lekker op Amrum. Het weekend gaat gewoon veel te snel voorbij.

Dat denk ik tenminste als ik ‘s ochtends voor het ruime ontbijt in het restaurant sta. Geen twijfel, ik moet de dag beginnen met luchtige marmercake. Maar hoe moet je je in één ochtend door het buffet smullen? Hoewel de trek op een eiland als Amrum altijd wat groter is, zal ik waarschijnlijk verdere culinaire maatregelen moeten uitstellen tot het volgende bezoek.

Gelukkig kom ik terug. Soms moet je naar de sauna.

Tekst en foto’s: Elke Weiler

Onze nieuwsbrief



Uw registratie kon niet worden opgeslagen. Probeer het opnieuw.


Uw aanmelding is gelukt.


Deel het artikel

Source: https://meerblog.de/amrum-huettmann-lesung/

Похожие записи

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *