Groen, groen, groen zijn allemaal wandelroutes – reisverslag Saksisch Zwitserland – reisberichten

We zijn een kwartier verwijderd van de Bastei, een indrukwekkende rotsformatie. We kunnen comfortabel de Malerweg op – een route die het hele gebied met elkaar verbindt. Op de meeste wegwijzers is de “l” omgetoverd tot een “i” en dus volgen we gretig de “Maierweg”. Als je het bastion, met name de zandstenen brug gebouwd in 1851, verlaten wilt ervaren, moet je beslist heel vroeg opstaan. Voor slechts 2,50 euro bezoek je het kasteel Neurathen, dat je terugbrengt naar de hoogten en diepten van de vallei.

Vanaf de uitkijkplatforms zie je allerlei bizarre rockarrangementen. Je zou dagenlang kunnen wandelen en je kunnen verbazen over de grillen van de natuur op elke bestemming (zoals de apenstenen, de kleine en grote Herculeszuil en de Schrammsteine). Alleen de Lichtenhain-waterval is een beetje ontnuchterend. Als u er nog steeds met de auto naartoe reist en dan te voet verder gaat naar de “Kuhstall”, de op een na grootste rotspoort in Saksisch Zwitserland: de traditionele Kirnitzschtalbahn is daar een onvoorspelbaar, onvoorspelbaar onderdeel van het wegverkeer.

Alles is zo waanzinnig groen. We zijn omgeven door groen. Bijzonder indrukwekkend zijn de 700 treden door de Schwedenlöcher. De kloofachtige rotsweggetjes, kleinere grotten die overgestoken moeten worden en twee steile ijzeren ladders maken de wandeling tot een avontuurlijke wandeling. Daarna willen we onszelf belonen met een verfrissing – in de oudste biertuin van Duitsland op Schloss Sonnenstein in Pirna. Helaas stelt deze teleur met zijn kleine formaat (of het is te wijten aan onze Beierse afkomst en de bijbehorende verwachtingen).

Als u niet altijd voor het diner naar Pirna, de bestuurszetel van het district Saksisch-Zwitserland-Oost-Ertsgebergte, wilt gaan, zult u helaas snel een probleem tegenkomen met de openingstijden in de kuuroorden van Saksisch Zwitserland. Het is bekend dat je honger krijgt van wandelen, maar de restauranthouders lijken er geen sympathie voor te hebben. Gelukkig heeft onze huisbazin zich tot het uiterste ingespannen om in ieder geval het gebrek aan minibars in de kamers tegen te gaan: een koelkast bij de ingang staat altijd vol met lokale merken. Geen ambachtelijk bier, geen franje. Terwijl we de lijst met glazen flessen die we gebruiken nog aan het invullen zijn, horen we het luide snurken vanuit kamer 1 en hebben we medelijden met de aangrenzende kamer 2.

We hebben ook medelijden met de jonge mensen die opgroeien voor een dromerige achtergrond, maar voor wie de stoepranden onder hun voeten zijn opgevouwen. Met de trein bent u echter in slechts een half uur in Dresden. Hierbij moet worden opgemerkt dat een veerboot Oberrathen en Neurathen met elkaar verbindt. En de laatste keer dat het om 22.00 uur wordt afgeworpen. Toch laten we wandelschoenen en trekkingrugzakken achter ons en bezoeken we het magnifieke operagebouw Semper en de magnifieke Zwinger. In overeenstemming met het kleurenschema van deze reis drink ik Roku Gin met groene Matcha Tonic in Dresden Neustadt. Daarvoor koop ik een paar kaarsen die de huiskamer van onze landelijke school meer decoratief maken dan de gehaakte kleedjes op het nachtkastje.

Nog indrukwekkender dan de Schwedenlöcher is de Tsjechische Hřensko, die met de auto in 25 minuten te bereiken is – hoewel de infrastructuur veel te wensen overlaat. De wandelbus naar de legendarische Prebischtor, de grootste rotspoort van Europa, rijdt maar één keer per uur. Restaurant Mezná Louka bij de bushalte biedt weinig sfeer, maar veel smaak. Op dit punt zijn we echter al zo verliefd op de Edmundsklamm en de Wilde Klamm, die je met een boot oversteekt (die je op de terugweg moet bellen) dat we de wachttijd niet erg vinden. Je wordt urenlang opgeslokt door het weelderige groen en soms zie je geen enkele andere menselijke ziel.

Het populaire biologische restaurant Strandgut in Bad Schandau ligt op een steenworp afstand van de Tsjechische grens. Het is na 20.00 uur en het zou nog open moeten zijn, maar bijna uit protest besluiten we tegen het bezoek. We besluiten ook af te zien van de hip ingerichte Villa Thusnelda met Café Richter en voor slechte schnitzel in het enige restaurant dat open is bij ons guesthouse – alles was zo goed op deze dagtrip, we willen geïrriteerd zijn!

Aan het einde van onze reis bezoeken we het Königstein-stuwsysteem, een populaire fotolocatie voor bruidsparen. Het voelde alsof we elk bestaand hondenras ontmoetten. De toegangsprijs van 12 euro is misschien een beetje te euforisch voor wat je daadwerkelijk krijgt. Op de terugweg, langs de Elbradweg, dineren we in de zeer goede Kleiner Einkehr. Als er geen permanent bereden treinroute was geweest, waren we weer verdwaald in het groen onder de groene parasols in de biertuin.

Als we terug rijden begint de vakantie in Saksen. De radiostations waarschuwen voor uitgaand verkeer naar Saksisch Zwitserland. We komen er perfect doorheen terwijl de auto’s op de tegenoverliggende rijstrook staan. In 2021 vindt ook een run op de Saxon Grand Canyon plaats. Misschien krijgen we weer een klein landsschoolgevoel. Hoe groen het werkelijk was, kun je ook zien op Instagram: @iceblueeyesjazz.

Source: https://www.reisedepeschen.de/gruen-gruen-gruen-sind-alle-wanderrouten/