IJsland in de winter – reisbrieven

Sinds ik zelf het nieuws volg, is IJsland een bijna alomtegenwoordig onderwerp in de media: de economische sluiting van het land in 2008 werd in maart 2010 gevolgd door de vulkaan Eyjafjallajökull, die het Europese luchtverkeer gedurende enkele weken verlamde. Op de Europese kampioenschappen 2016, het bereiken van de kwartfinales en de terugkerende strijd huilen "Huh!" Mits grote solidariteit van de kant van mijn vrienden en mij. Fantastische natuurdocumentaires over het eiland verschijnen regelmatig op televisie, en IJsland is een absolute must-have op Instagram en Co. Nu was het tijd om daar zelf naar toe te gaan.

Nadat mijn goede vriend Tine bijna 20 jaar geleden een jaar in het buitenland op IJsland heeft doorgebracht, hebben we de unieke kans gekregen om haar bij een nieuw bezoek te vergezellen. Het was niet eenvoudig om een ​​geschikte datum voor alle deelnemers te vinden. Eindelijk kwamen we aan het einde van december. December werd ook zonsopkomst om 11:30 uur genoemd, slechts drie uur zon en eeuwig lange donkere fasen. Maar in mijn verbeelding stelde ik me al voor hoe ruige rotsen en indrukwekkende bergtoppen glommen in een glinsterende witte schaal, hoe zonsopgang het landschap gedurende drie uur in een goudgeel licht zou witten en hoe in de lange donkere fasen tussen zonsondergang en zonsopgang majestueus noorderlicht verlichtte de diepzwarte nacht. IJsland in de winter betekende zoveel tijd voor noorderlicht, tijd om te slapen en een eindeloos gouden uur. Dat klonk goed, waarom niet.

Tussen natuurlijke wonderen en Disneyland

Dus vliegen we tien dagen naar Nieuwjaar om naar IJsland te gaan. Ik was er zeker van dat we in deze tijd van het jaar een van de weinige bezoekers van het land zouden zijn. Als we de waterval Gullfoss op de eerste dag van onze reis bezoeken, krijg ik een les. Het schouwspel van het water is ongetwijfeld indrukwekkend. Niet minder indrukwekkend is het aantal coaches, sprinters en opgevoerde Jeeps die voor het recent gebouwde bezoekerscentrum staan. Hand in hand met de grote media-aanwezigheid van IJsland is het aantal toeristen de afgelopen jaren duidelijk toegenomen. Tegenwoordig is toerisme de belangrijkste industrie van IJsland. Ongeveer 2 miljoen bezoekers kwamen in 2017. De aantallen worden jaarlijks met 40 procent verhoogd. Overgelegde houten planken, bussen van mensen naderen de sterke straal van de waterval. In plaats van witte sneeuw ervaren we regen en harde wind.

Ook bij het volgende zicht, het geothermische gebied Haukadalur met zijn geiser Strokkur bevinden we ons opnieuw in een mengeling van natuurlijke wonderen en Disneyland. Zelfs als de bijtende kou veel toeristen naar het grote restaurant en de oversized souvenirwinkel van het bezoekerscentrum drijft, kunnen we ons niet echt verwonderen over de geiser, die tot 35 meter hoog stijgt. Wie niet van vreemden houdt op zijn foto's, moet zijn camera gewoon thuis laten. Waar zijn ze, de magische landschappen van IJsland?

Een bezoek aan het schiereiland Snaefellsnes geeft ons een idee van de landschapsdiversiteit van het eiland. Haastige watervallen, indrukwekkende kliffen, een bijna dreigende schuimende zee en de iconische Mount Kirkjufell – alles in slechts drie uur daglicht. Soms stopt zelfs de regen een paar minuten. Maar de wind doet zijn best om geen gezelligheid te maken. De biljetten in de huurauto's "vasthouden aan deuren" zijn eigenlijk serieus bedoeld en IJsland laat ons voelen wat het zou kunnen betekenen. Tussen korte en regenachtige dagen begin ik steeds meer aan mezelf te twijfelen. Als een sociale media-slimme fotograaf is IJsland vandaag de dag bijna een goede zaak, een must-have voor je eigen portfolio. Maar op de een of andere manier merk ik dat ik iets gekauwd probeer te reproduceren. Tien dagen voor een reis is niet veel. Dompel jezelf onder in een nieuwe cultuur, maak kennis met buitenlandse mensen, neem indrukwekkende foto's mee naar huis en ontspan tussendoor. IJsland laat me op mijn eigen manier de grenzen zien van mijn claim op mezelf.

13 Santas en heel veel vuurwerk

We brengen de dagen door met Tine's vrienden. De familie heeft een melkveebedrijf met 50 koeien in het zuiden van het eiland. Rond de boerderij liggen uitgestrekte heuvelachtige velden, de dichtstbijzijnde buur is zeker 10 kilometer verderop. Niemand heeft hier echt gordijnen nodig. En toch wordt er bij elke maaltijd een extra portie gekookt. Als dat zo is, kan iemand langskomen. Ondanks de aanvankelijke Noordse afstand, ontvangen we een ongelooflijk warm welkom. Als typische IJslandse kerstspecialiteit is er gerookt lamsvlees, een zacht stuk vlees met een sterke vuurgeur. We leren al snel dat IJslandse mensen hun neus niet met een zakdoek mogen schoonmaken, dat het in IJsland onbeleefd is om een ​​uitnodiging te weigeren en dat IJslanders niet alleen hun huizen verlichten voor Kerstmis, maar ook hun graven. We leren over trollen, elven en IJslandse gebruiken en leren het verhaal van de 13 kerstmannen. Hoe de 13 zonen van de eeuwenoude Trolvrouw Grýla in de laatste dagen voor Kerstmis uit de hooglanden neerdaalden. Net als de IJslandse kinderen, hopend op een klein cadeau op elk van de 13 nachten een schoen en, afhankelijk van de kerstman, een kleine traktatie op de vensterbank. En we leren dat IJslanders dol zijn op vuurwerk.

Op oudejaarsavond zien we raketten in de verte vele uren voor middernacht oprijzen. Als de oudejaars-gong klinkt, hebben onze vrienden amper tijd om te proosten. Gewapend met een bril, verlichten ze de omgeving van hun hof in de gloed van de lichten. Alsof dat nog niet genoeg was, vandaag is de eerste echt heldere nacht van onze reis. Achter het kleurrijke vuurwerk loopt een groene sluier over de horizon. Dus er zijn de magische momenten.

Ook op een reis naar de gletsjerlagune Jökulsarlón is de IJslandse weergod genadig met ons. Het is een IJsland zoals je je zou voorstellen. We rijden de zuidelijke ringweg naar het oosten, aan de horizon witte bergen uit de zee oprijzen. Gigantische gletsjers slingeren de bergen op. Als we uiteindelijk over een top lopen en de ijsberg bedekte gletsjerlagune overeind komt, krijg ik een diepe kippenvel. De gedachte om het millennia-oude ijs van de Vatnajökull-gletsjer te breken, in het kalme blauwe water van het meer te jammen, het over een kanaal in zee te spoelen en het uiteindelijk te smelten op een pikzwarte tribune heeft iets diep romantisch. De sprankelende kristallen op het fijne zwarte strand zijn tegelijkertijd kalm en vuurwerk. Enthousiast en dolblij maken we onze weg terug. Wanneer we na een lange dag uitgeput terugkomen, hebben onze IJslandse vrienden ons uiteraard weer van dienst.

Warme chocolademelk met marshmellows

De dagen gaan snel voorbij. Veel te snel. We baden in warmwaterbronnen, bezoeken natuurspektakels en vrienden van Tine in Reykjavik. Als we op dagtocht door Olafsvík komen, moeten we een klein pakje meenemen naar een oude bekende van Tine. Olafsvík is een plaats met 1000 inwoners met een gevoel van einde-van-de-wereld, een plaats waar tussen november en februari geen zon schijnt. De wind waait krachtig door de straten. Ik voel me herinnerd aan een filmscène waarin de verkeerslichten in de wind waaien en kort daarna begint een World Endless-storm. Ook in Olafsvík zijn we direct voor koffie uitgenodigd. Kerstkoekjes en versgebakken brood staan ​​op de tafel met gerookt lamsvlees. De apocalyps stopt, vanuit het keukenraam kijken we naar de eindeloze zee.

Ik kan niet de indruk wekken dat de IJslanders op elk moment van de dag echt iets hebben voorbereid voor mogelijke gasten. Een tussenstop bestaat hier niet. Of het nu met onze vrienden in het zuiden, in Reykjavik of op ons korte bezoek aan Olafsvík. Bij elke gelegenheid worden we uitgenodigd voor pannenkoeken, gerookt lam en "kaffi". Koffie wordt hoe dan ook op elk moment van de dag of nacht geserveerd. Als alternatief is er meestal "Swiss Miss", een warme chocolademelk met marshmellow-smaak.

Terwijl het weer ons op veel dagen stumped en het Noorderlicht lukraak deed zoeken, was de gastvrijheid van de IJslanders overweldigend. Vaak was de warmte ons sprakeloos. Ik kwam naar IJsland met een stereotype Instagram-idee. Een idee vol gigantische watervallen, epische landschappen en dansende noorderlicht. Maar ik heb eindelijk de onbegrensde gastvrijheid van IJslanders gevonden. Wat aan het einde overblijft, is vooral de ontmoetingen met mensen. Er is geen betere manier om een ​​land te leren kennen. Takk fyrir mig IJsland, ik weet weer wat er echt toe doet.

Похожие записи

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *