In de pas met de golven en muggen – reisverslag Costa Rica – reisberichten

Het lijkt op een fotobehang en toch is het een realiteit: we zijn aangekomen op een tropisch strand in Costa Rica. We zouden ons Robinson Crusoe kunnen voelen zonder de vele andere kleine hutten waar de lokale bevolking en Amerikaanse gepensioneerden wonen. En toch, als we voor onze hut zitten, zien we alleen de zee en de palmbomen. We zijn nog maar net aangekomen of de dagen en weken glijden voorbij. Er is nog maar één ritme over, en de natuur dicteert het.

Deze natuur is voor mij nog steeds een mysterie. Ik heb er nog steeds geen gevoel voor, omdat ik me ontwikkelde voor Duitse eiken of mediterrane wandelpaden. Tot dusver heb ik alleen naar dergelijke fotobehang met palmbomen en het zandstrand van plastic banken gestaard. Ik heb op veel plaatsen in de wereld gewoond of bezocht, maar ik heb alles weggelaten dat tropischer was dan Florida. Ik tel de drie weken in Indonesië niet mee toen onze oudste dochter leerde lopen, omdat we voornamelijk op Bali waren en zelfs de junglebomen langs de weg kunstmatig aanvoelden, zoals opgezet voor de toeristen. En dus voel ik me opeens in deze onbekende achtergrond gekatapulteerd. Ik zie een kokosnoot die rechtstreeks uit de palmboom is gevallen en ik heb geen idee hoe ik erin moet komen. Mijn enige ervaring met echte kokosnoten is beperkt tot een jeugdherinnering, waar ik mijn moeder met een zaag en de genoemde noot in de badkamer zie. Ik weet ook dat er in tropische landen enorme insecten zijn, maar dan zie ik monsterlijke mieren in het gras voor me kruipen. En al snel realiseer ik me dat kleding ook in de kast kan gaan schimmelen. Ik probeer te begrijpen wat de natuur hier doet tikken om niet aangeraakt of verslonden te worden. En ik probeer te begrijpen wat mensen over de hele wereld erachter kunnen komen. Ik ben ook geen oceaanliefhebber – duiken en vissen en het diepe water maken me sowieso doodsbang. Geef me bergen, dat maakt dat ik wil verkennen! De zee is alleen maar mooi om naar te kijken. En ik oefen deze look intensief. Terwijl onze twee kleine meisjes en mijn man ondanks mieren vrolijk onder de palmbomen rennen en zich in het water werpen, sta ik aan de rand en kijk toe. Wat helpt mij? Golven. Golven zijn mijn integratiehulpmiddel.

Ze komen uit het niets, maar u kunt erop vertrouwen dat ze zullen komen. Ze buigen zich voorover en gaan dan verder. Ze ontwikkelen zich binnen enkele seconden van een vloeiende golf tot een borrelende kracht. Als het opkomt, als de spray spettert, is het vlak voor je, deze ene golf. Het is sterk en roerend. Het brengt je naar het strand. Laat je meeslepen en draag. Wrok en verzoening. Heen en weer. Heen en weer.

Onze dagen beginnen vroeger dan we gewend zijn tijdens onze lange reis. Het getjilp van vogels dringt om zes uur ‘s ochtends door de altijd open ramen naar binnen. Het is helder en heet en onze twee dochters kruipen tussen de ventilator en het muskietennet in ons bed. ‘Huuunger’, roept er een. We komen waarschijnlijk daarheen en ik bid altijd dat de laatste kakkerlak de keuken heeft verlaten en dat ik niemand meer hoef te ontmoeten. De twee blonde meisjes in ondergoed drinken met smaak van hun muesli, en wij volwassenen zitten naast hen, drinken iets en staren naar de palmboomtoppen. Het strand ligt er direct achter, je kunt rechtstreeks vanaf ons terras rennen en seconden later in een golf springen. Dat doen we ook zodra de graanschalen leeg zijn gemaakt. Het water schijnt in een blauw dat ik niet ken van de Noordzee. Zittend in het eeuwige geluid, liet ik mezelf omrollen. Heen en weer, heen en weer. Mijn kinderen graven hartstochtelijk in het zand achter me, en ik denk dat er maar weinig plekken op de wereld zijn waar ik zo zorgeloos mijn ogen van ze af kan houden. De zon is nog niet zo intens en we kunnen schelpen zoeken en loopgraven graven. Niemand is wijd en zijd te zien, net als de afgelopen dagen. Af en toe glijden pelikanen net boven de toppen. Ik zou graag willen kunnen zweven als een pelikaan. Maar ik lig als een walrus tussen loopgraven en zandtorens en heb het gevoel dat ik nooit meer een stap wil zetten.

Dat verandert met de intensivering van de zon. Het is waarschijnlijk pas tien uur of later? Ik kan de tijd meestal vrij goed raden, maar hier in het zand verliest het aan belang. Het is absoluut heet en de zon brandt. ‘Kom, we gaan terug’, zeg ik tegen de groep. En dan draven we terug naar onze hut, gewapend met watervleugels en stokken. Terwijl de anderen in de hangmat chillen, schuifel ik langzaam de keuken in. Mijn maag zegt dat het tijd is om te koken, ook als ik geen horloge heb. Ik weet dit uit mijn oude leven met mijn werk en huishouden: het stressvolle koken tijdens de lunch wanneer twee kleine kinderen schreeuwen van honger en vermoeidheid en mijn man elke minuut thuiskomt van zijn werk, zijn portie verslindt, en precies veertien en een halve minuut later springt weer op om weer het kantoor in te duiken. En terwijl ik rustig uien snij, herinner ik me hoe hard ik tot nu toe weerstand heb geboden aan ritmes. Als de dagen in een patroon worden geperst, als alles tot op de minuut moet werken, dan wil ik dat niet. Dan wil ik uitgebreid picknicken op de woonkamervloer of tot 12 uur in bed blijven. Ritmes die ik niet zelf kan bepalen, maken van mij een tiener.

Nu zegt mijn buik dat we moeten eten. We zitten lui onder het bladerdak en steken rijst met bonen. In dit punt passen we ons aan de huiskeuken aan. De luiheid, gevoed door de hitte en de ochtend door het water, brengt ons regelrecht naar bed. De baby, die een maand geleden was gestopt met slapen, krabt in de hangmat. Niemand beweegt twee uur, behalve de pelikanen, die steeds over de palmbomen vliegen. En ik denk aan ritmes die bepaald worden door de zon. Ik vecht nu niet tegen vroeg opstaan, de stipte maaltijd, de tijd van naar huis gaan. Niet zoals in het sterk geoptimaliseerde dagelijkse werk, waar ik ‘s ochtends in het donker opstond en’ s avonds op de pc zat tot aan de poppen. Hier sta ik in de rij. Ik pas me aan aan de vogels, mieren en kokosnoten die roerloos op de grond liggen en zinken. Er is geen rebellie, geen ontevredenheid. Ik heb het gevoel dat de muurschildering me heeft gehypnotiseerd en me verslindt. En dat heb ik laten gebeuren. In halfslaap hoor ik de golven breken en word naar het strand gedragen.

Het duurt even om van deze lethargie af te komen. Op een gegeven moment wordt een van ons ongeduldig en sjokken we terug naar het strand. Deze week is het vloed in de middag en de golven likken aan de palmbomen. Waar ‘s ochtends een brede strook zand lag, is het nu nog maar een paar meter naar het water. Er zijn daar tonnen drijfhout. Wat er zo onfotogeen uitziet, is eigenlijk een echte schat. De mooiste bossen, verslonden, geschuurd en uitgespuugd door de golven. Ze hebben een tweede leven gekregen en elk is een kunstwerk. We kunnen uren verzamelen, bewonderen en bouwen. Mijn man bouwde meteen een kleine hut, onder het dak waarvan we in de schaduw zitten en koekjes eten. We moeten eigenlijk de vuile was aanpakken die zich in de badkamer ophoopt of uitzoeken waar we heen kunnen als onze hut over een week bezet is. Maar hier op het strand is het zoiets als “ik zou moeten”. De golven breken over deze woorden en ze worden geluidloos de zee in gedreven. Veel zinnen zwemmen onder het wateroppervlak en blijven ongehoord. Ik heb een gevoel en het gevoel fluistert in mijn oor waarom mensen over de hele wereld tropische stranden in hun huiskamers hangen. Ik knik.

De zon buigt naar de horizon. Ik zou nooit de kleuren van een zonsondergang kiezen voor een interieurdecoratie, maar hier, tussen de heuvels en golven, zijn ze precies goed. De mieren zijn gaan slapen en we gaan snel naar binnen. Omdat in de schemering alle muggen tevoorschijn komen die dit strand de naam “Zancudo” gaven. Ze zijn er gewoon en de kinderen worden ‘s nachts krabbend wakker. Insectenspray helpt ook niet tegen de beesten, dus sluiten we zonder tegenspraak de deur achter ons en laten de natuur de natuur buiten zijn. Er is rijst met bonen en ketchup voor onze dochters. Korte tijd later is het pikdonker. In een tijd dat mensen uitgaan op andere plaatsen en gemeenschappen tot leven komen, trekken we ons hier terug. Kort na het eten worden de meisjes erg moe en we leggen ze voor zeven uur in bed. Het voelt alsof het al laat is. Erg laat. Wij volwassenen liggen nog even in bed met verlichte gsm-schermen, maar de vermoeidheid loopt ook over ons heen. Misschien halen we de slaap in die we onszelf niet hebben toegestaan ​​in alle buitensporige vriendschaps- en familiemomenten van de afgelopen maanden. Maar misschien laten we de golf maar drijven die onze dagen hier vervaagt. Het ritme waaraan we ons aanpassen en dat onze verantwoordelijkheid om beslissingen te nemen wegneemt. Omdat de beslissingen al zijn genomen en we ons gewoon kunnen laten gaan in een community die tot in de puntjes werkt. Mieren, kokosnoten, pelikanen – iedereen weet wat hij moet doen. Ik kan mijn tegenzin loslaten en zal dat nog wel een tijdje doen. Omdat deze wereld, het tropische fotobehang, vier maanden lang onze levensader zal zijn. Een week veranderde in een onbepaalde tijd, die soms aanvoelt als een week en soms als een droom. Ik laat het gewoon los en laat me meenemen naar de onzekerheid van morgen. Wrok en verzoening. Heen en weer.

Heen en weer.

Source: https://www.reisedepeschen.de/im-takt-der-wellen-und-moskitos/

Похожие записи

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *