In het mistige rijk van het reisverslag van Rwenzori Uganda

Als ik recht ga, is er meteen duizeligheid. Ik sta op uit het smalle bed en stap de deur uit. Sterren aan de hemel, een milde nacht. Walging kruipt in mijn keel. Ik bereik de sanitaire kazerne onder stuiptrekkingen. Kokhalzen komt binnen, mijn gezicht valt in een vuile gootsteen. Het lichaam kronkelt. Gebogen hurk ik daarna op het toilet.

Ik moet gisteren aan de kever denken. Zwart, zo groot als de nagel van mijn pink. Na tien vorken liet mijn diner het insect tussen de noedels vrij, een onbedoeld eiwitsupplement, tegelijkertijd gekookt. Waar had hij eerder gezeten? Ik gooide het dier in het gras en ging door met eten.

Nou, midden in de nacht is de ochtend nog ver weg in de enige accommodatie van Kilembe, een klein dorpje in Oeganda, ik kan nergens een fles water vinden. Iedereen slaapt. Ik wil niet uit de kraan drinken. Dus ik ga weer liggen. Bij het eerste licht ben ik zo uitgedroogd dat ik kan denken aan alleen drinken. Dit is hoe mijn trekking begint in de bergen van de maan.

MYSTISCHE MOONBERTS

Rwenzori is de naam van deze bergketen aan de rand van de altijd vochtige tropen, met gletsjertoppen hoger dan 5000 meter. Een mysterie. Iedereen kent Kilimanjaro. Maar wie heeft gehoord van Margherita Peak? De Oost-Afrikaanse Riftvallei heeft de bergen tussen Oeganda en Congo ontplooid. De Europeanen zijn net voor de langste tijd voorbijgereden en dat is vandaag nog steeds het geval. Omdat de hoogste niet-vulkanische bergen in Afrika bijna altijd onzichtbaar zijn. Verborgen in wolken.

De Afrikaanse ontdekkingsreiziger Henry Morgan Stanley geloofde in 1876 om naar een wolk van zilveren verf te kijken terwijl hij naar een ijspantser van de Rwenzori keek. Ptolemaeus zou de term maanbergen hebben bedacht toen hij sprak over met sneeuw bedekte toppen in het hart van Afrika. De Bakonjo, die op de hellingen van de Rwenzori wonen, hebben hun eigen verklaring: overdag zijn de bergen altijd gesluierd, alleen 's nachts kun je ze zien – bij maanlicht. Tenzij je de bergen in gaat.

De Rwenzori is een van de meest ontoegankelijke gebieden van het continent. Modderige paden leiden door smalle valleien en gladde passen, vaak meer stromen dan paden. De Kilembe Trail werd pas in 2010 vrijgegeven voor toeristen. Rubberen laarzen zijn het beste schoeisel in veel delen van de bergen. Accommodatie is in schuilplaatsen zonder elektriciteit en water of in tentenkampen. Voordat zelfs de hoogste toppen in zicht komen, loop je drie dagen door verlaten wildernis.

BOTANICS EN BESTUURDERS

Alleen naar deze bergketen gaan zou waanzin zijn. Twee trekkingbureaus ter plaatse bieden rondleidingen aan. Zes tot negen dagen, met Margherita Peak of zonder. Bij elk team hoort een handjevol portiers, omdat elke pan, elke raap en elke portie rijst de bergen in moet worden gedragen. Allereerst verslind ik mezelf voor water, dat de komende dagen overvloedig zal zijn.

Redding in de ochtend: het hostel wordt wakker. Ik krijg iets te drinken. De zon komt op boven Kilembe.

Twee berggidsen vergezellen me tijdens de tour. Richard, 33, een zachtmoedige jongeman, kent de Latijnse namen van veel planten. Samuel, 31, vertelt hoe hij op de krijgsheer Kony joeg als soldaat in het Oegandese leger. Welkom bij het ontbijt. We controleren de apparatuur en dan beginnen we. Ik denk dat ik 's nachts heb ontgift. Ik kan lopen.

De hellingen stijgen steil rond het dorp. Op het veld planten mensen bonen, koffie en cassave. We lopen langs een school en de residentiële kazerne van een mijnbedrijf, dat hier koper ontgint. In de rivier liggen de ruïnes van een brug, vernietigd door overstromingen.

Boven: aanbidding in een kapel. Een oudere heer ontmoet ons in zijn donkere zondagse pak, waarschijnlijk zijn enige. De heer, wiens shirt nooit uitpuilende zakken heeft, begroet beleefd.

BORST VORST IN SLAAPZAK

We bewegen ons nog steeds op de rand van de bergen, in beschaving. De lucht hier is warm op 1400 meter. Waar het landbeheer eindigt, markeert een bord de grens van het Rwenzori Mountains National Park. "Kilembe-route – Ingangspunt". In een klein Ranger-huisje moet ik een formulier invullen, allemaal op eigen risico en zo. Buiten poseert een jonge kerel, bijna een tiener, met zijn Kalashnikov voor mijn camera.

Uitbundig groeit de vegetatie. Lianen verstrengelen de tropische bomen van het bergbos. Vlinders, vogelgezang, de Nyamwamba snelt naar rechts van het pad. We steken de rivier over via een brug, waarachter het geluid van het water snel afneemt. In bochten beklimmen we nu de hellingen.

Bijna alsof het langs een lijn wordt getekend, verandert het landschap. Een meter hoog is het bamboebos, de tweede vegetatiestap van de Rwenzori. Dus we zijn ongeveer 2500 meter hoog, legt Richard uit. Huisstammen en dicht langs de kronkelende weg. Ik loop door de achtergrond van een oorlogs-epos uit het Verre Oosten, in het huis van de vliegende dolken, maar geen werpmes snijdt de nog warme en vochtige lucht op de lagere hellingen van de Rwenzori.

We bereiken het kamp kort voor de eerste druppels. Zodra de regen is begonnen, stopt het niet. Hij transformeert de droge aarde in modder. Mist omhult onze slaapplaats op 3134 meter, het Kalalama-kamp. Hier staan ​​we precies op de drempel van het oerrijk van mist en water: Rwenzori. Rainmaker, cloud king.

De vier, vijf uur klimmen van de dag heb ik goed doorstaan. Ik at onderweg een broodje met kaas en ei, een appel, een banaan. Nu ontsteekt onze bemanning een vuur onder de dekzeilen van een gemeenschapstent, zet het op een pan. Ik maak drie lepels van de rijst met groenten gekookt in wat ranzige eetbare olie uit een plastic fles. Mijn lichaam wil niet. Hij had echter na de lange mars nodig. En daarom werkt hij samen. Ik krijg het koud, ik krijg koude rillingen en kruip in mijn slaapzak. Ik lig daar meer dan een uur met trillende tanden, buiten is het al pikzwart. Dan kan ik in slaap vallen.

IN EEN LAND VOOR ONZE TIJD

In de ochtend voel ik me beter. Richard geeft me een kom pap, de enige maaltijd die ik veilig kan eten tijdens deze tour. De regen stopte in de nacht. Vanuit het kamp loopt de route door een hoog dal de bergen in. In het noordwesten zijn alleen wolken te zien.

Op de tweede dag begrijp ik waarom rubberen laarzen praktischer zijn dan bergschoenen. Keer op keer zinken de voeten in de modder. Zwellen, urenlang, dat is het geluid van de Rwenzori. Achter elke rots en elke wortel, in elke spleet en in elk gat, kabbelt en ploetert hij. We waadden door eenzame moerassen. Het vocht zorgt voor prehistorisch ogende groei. Lobelia en Senezia toren vier meter hoog. Heide groeit in alle richtingen wild, bizarre gigantische planten als uit een oerwereld. Korstmossen hangen aan de takken van de bomen als baarden van stille geesten van de natuur en beschermen mythische geheimen. Elk moment lijkt een pterodactyl uit de mist te schieten.

We beklimmen de vallei en bereiken een plateau afgewisseld met grassen en strobloemen. We hebben de boomgrens achter ons gelaten. Moeilijk is de manier. Ik probeer de grasbossen te betreden, maar de stap is vaak te kort en eindigt in het water. Dus trek de voet eruit. Schwooooomp. Dat kost kracht. De uren trekken. Al mijn berekeningen voor afstand en wandeltijd blijken niet te kloppen.

VOOR EEN HANDIGE DOLLAR

Ik breng de dag vrij goed ondanks de ontberingen achter me. In de middag in het Bugata Camp, op 4062 meter, presenteert de Rwenzori ons een zeldzaam schouwspel: de wolken helder. De zon valt in de Namusangi-vallei met zijn gletsjermeren, die al onder ons zijn, als spiegels.

Ik zit op de rand van een rotswand en kijk in de verte, ernstig uitgeput maar hoopvol. Tot het avondeten wordt geserveerd. Ik por met mijn vork in de rijstklomp. Het spijt me. Samuel kijkt me sceptisch aan. Mijn excuses. Ik schaam me. De dragers hebben dit spul nergens naartoe gesleept, en nu heeft de fijne heer geen eetlust. Maar het werkt gewoon niet. Dit heeft niets met eten te maken, bevestig ik, het smaakt echt goed. Maar de maag wilde het gewoon niet. Ik weet niet of ze me geloven. Ik heb alleen ontbeten.

Het bureau – inclusief één vrouw – ontvangt $ 4 tot $ 5 per dag van het bureau. Maar ze dragen 20 tot 30 kilo modderpaden de bergen op en af. Er zijn geen paarden of ezels. De berggidsen krijgen 9 tot 12 dollar per dag. Als de klant de Margherita-top bereikt, is er een bonus.

Het maandelijkse gemiddelde inkomen in Oeganda ligt rond de 55 dollar. Voel je de beloning van mijn team beter? Niet echt. Aan het einde van de tour verdubbel ik de salarissen met mijn fooi. Dit toont het verloop. Ik wil graag meer chatten met Richard en Samuel. Maar 's avonds ben ik zwak en ril ik weer, omdat ik geen calorieën heb om het lichaam warm genoeg te houden. Ik moet naar de slaapzak.

NAAR BINNENKANT

Dag drie begint in Rwenzori. Vandaag steken we de Bamwanjara-pas over, die ongeveer even hoog is als de top van de Matterhorn. Omhoog gaat het door een beek, gedeeltelijk over ruwe keien. Eenmaal boven, na ongeveer twee uur, is het zo cool dat sneeuwvlokken door de lucht flikkeren. Voorbij de pas slingert het pad zich een weg door steile, modderige serpentijnen door een gigantisch lobelia-bos.

We dalen af ​​naar een andere vallei, ver van enige nederzetting. Eens, gedurende nauwelijks twee minuten, verspreiden de wolken zich aan de horizon in het noorden, zodat de grillige, enigszins besneeuwde bergkammen van het Stanley-gebergte te zien zijn. In dit massief zijn de hoogste toppen van Rwenzori. Ons doel.

Daaronder rust een meer, omgeven door het wilde groen van het landschap als een saaie edelsteen. De vlakte daarachter ligt verborgen onder dichte cumuluswolken. De vallei daalt steil, haaks op een bredere vallei, waar we links of rechts kunnen draaien. Als we links beslissen, rennen we naar de Democratische Republiek Congo. Voorbij de grens, die het zogenaamd verplaatsbare deel van Oost-Afrika scheidt van het zogenaamde conflictgebied, maar niet meer is dan een fictieve lijn op de kaart, ligt de rusteloze provincie Noord-Kivu. Het federale ministerie van Buitenlandse Zaken heeft een reiswaarschuwing afgegeven voor de regio. Er zijn verschillende milities, er is algemene wetteloosheid.

De Rwenzori was altijd gesloten voor toeristen. De Oegandese dictators Obote en Amin maakten reizen onmogelijk. Tijdens de Tweede Congo-oorlog sloot de regering het nationale park omdat rebellen het als heiligdom gebruikten. Pas in 2001 werd het park heropend voor buitenlandse bezoekers. Maar de staatsmacht is nog steeds ver weg vandaag. Alleen de rangers van de Uganda Wildlife Authority doen hun werk solitair in dit afgelegen gebied.

Op het kruispunt slaan we rechtsaf, verder de Rwenzori in, in de richting van de overdekte rotstorens. Eten pauze, we hurken samen. Regen gaat door de vallei. Dichte mist omhult ons. Desolate, je zou deze omgeving somber kunnen noemen, somber, verlatenmaar ik vind het mystiek.

Samuel vertelt ons dat hij al vele jaren in het leger zit. En hoe ze twaalf, veertien, zestien uur marcheerden om Kony, leider van het Verzetsleger van de Heer, op te sporen, leider van een bende rovers die kindsoldaten rekruteerden en slachtingen maakten. Zelfs Obama stuurde speciale troepen naar Centraal-Afrika om Kony te vinden. Niemand weet waar de krijgsheer vandaag is.

Samuel meldt ook hoe ze geweerpellets besprenkelden met neushoornpoeder, wat bijgeloof, wie weet of het verhaal waar is. Maar hij vertelt haar met een krachtige stem en een doordringende blik. Dan stopt ons gesprek. Samuel begint een nummer op zijn mobiele telefoon, een eerbetoon van Jay-Z voor de hiphoplegende Jam Master Jay in New York. Krassend koolzaad gaat verloren in het alomvattende grijs. Nog twee uur, dan zijn we in het kamp van Hunwick, vóór de volgende dag vóór de volgende piekdag vóór de topnacht.

OP DE VOET VAN DE BERG

We zijn nu terug op 3974 meter. Nogmaals, ik kan geen avondeten eten, daar maak ik me zorgen over. We rennen elke dag vele uren, ik heb calorieën nodig. Elke dag word ik dunner en dunner, een slank figuur in onherbergzame bergen. De geur van voedsel sapt mijn eetlust. De maag weet wat hij wil. En wat niet.

In het kamp ontmoet ik twee Zwitsers en hun bemanning, de enige andere mensen die we gedurende zeven dagen in de Rwenzori ontmoeten. Ze geven me hun immodiumtabletten. De diarree zoekt me helaas ook regelmatig vanavond. 'S Avonds is de lucht immers heerlijk, er valt wat zon in de vallei.

De volgende dag sjokken we langs de Kitandara-meren naar het hoogste kamp van de tour. Het is niet ver van de Elena Hut, die wordt gebruikt door de klanten van het andere trekkingbureau. Hun gasten komen over de Central Circuit Trail terwijl wij op de Kilembe Trail zijn. Maar op deze dag dringt niemand door tot aan de voet van het massieve Stanley-massief.

'S Avonds leg ik rijst op het bord. 'S Nachts willen we naar Margherita Peak, op meer dan 5000 meter. Ik moet eten, zegt Samuel. "Je moet eten." Maar ik kan het niet. Wat moet ik doen? De dragers verwarmen water uit een kreek boven het gasfornuis, vullen het in een plastic kom en doen het bad met een stuk zeep. Een voetbad, wat een luxe! Ik ben erdoorheen bevroren en wikkel mezelf in de slaapzak. Het sneeuwt.

WAAR DE GODEN LEVEN

Om drie uur 's ochtends gaat Richard de tent van manformaat met de stapelbedden binnen. Ik weet dat het tijd is om de warme slaapzak te verlaten. Mijn hele lichaam verlangt naar rust. "Goedemorgen, Philipp." Dat is alles wat Richard te zeggen heeft. Zijn gezicht ziet eruit alsof hij het zat is om me wakker te maken. Hij overhandigt een pot thee en een kom pap. Langzaam kleed ik me aan. Buiten schilfers flikkeren door de lichtkegel van de koplamp.

We marcheren bergopwaarts door de duisternis. De steen is zo glad alsof iemand hem met wasmiddel heeft ingesmeerd. De zool helpt een beetje. Na vier dagen in rubberen laarzen draag ik voor het eerst mijn bergschoenen. De Bakonjo geloven dat op de hoogste toppen van de Rwenzori het paar goden Ketasamba en Nyibibuya leven. Als het beweegt, wordt er gezegd, dan komen stenen los. Ik hoop dat de goden een tijdje rustig slapen.

Na ongeveer een uur komen we de eerste gletsjer tegen. Het is nauwelijks steil en gemakkelijk over te steken. Later sleept Samuel me langs een rots naar de voet van de Margherita-gletsjer, nog steeds in volledige duisternis. Deze gletsjer leidt weer zo steil omhoog dat we stijgijzers opzetten. Op het zogenaamd eeuwige ijs van de Rwenzori, dat over enkele decennia volledig verdwenen zal zijn, maakt de nacht langzaam plaats. Het uitzicht bereikt nu enkele tientallen meters.

De laatste meters hoogte op de Margherita-top leiden over met sneeuw bedekte keien. Crash Site. Aan de bovenkant is een bord bedekt met ijskristallen dat nog steeds het opschrift draagt: "Welcome to Margherita Peak – 16763 ft. (5109 m) a.s.l. – het hoogste punt in Oeganda. "De nationale grens loopt precies over de top. In het westen staat Congo onder zware wolken, alsof de lucht dit onrustige land voor nieuwsgierige blikken zou verbergen.

Hier nu, na vijf dagen op gladde en steile paden, valt het uitzicht eindelijk ver over het land, op met sneeuw bedekte toppen die in de verte oprijzen als watten. Vanaf het hoogste punt van de bergen vertonen de omliggende bergen op zijn minst enkele flanken, zoals Alexander Peak. Toch hebben we deze wildernis niet overwonnen. Niets werd hier veroverd. We staan ​​op de ijzige troon van de Rwenzori, ondanks alle verwachtingen, maar het landschap blijft ondoorgrondelijk, gevaarlijk, in de zin van het woord fantastisch. Gewoon een verkeerde trap, een scheur in de enkel, het zou een ramp zijn.

We rusten, drinken en ademen. Het sombere weer verbergt dat het middag is geworden. Ik voel me opgenomen door alles wat ik weet. Ver weg ligt mijn wereld, voorbij het mistrijk. Hij vraagt ​​zich af of ik het hier had kunnen maken, zegt Samuel, waar ik nauwelijks iets at. Ik hoop dat de reserves voldoende zullen zijn voor de lange weg terug.

HET UUR VAN DE LEOPARDEN

Eigenlijk willen we die dag naar Hunwick's Camp komen. Maar we bereiken het basiskamp in de middag. Richard en Samuel inspecteren mij en besluiten dat we niet verder kunnen. Ik kan nog steeds niet veel eten. Ik wil vooral gaan liggen en slapen. De weg naar de top en terug naar het tentenkamp duurde tien uur.

De volgende dag, op de lange mars terug naar Kilembe, hebben we een enorme afstand voor de boeg. Vertrek om zeven uur 's ochtends. We sjokken terug door de laatste hoge vallei, langs de Kitandara-meren, in Hunwick's Camp. We klimmen terug naar de Bamwanjara-pas, waar we een lunchpauze houden. Als ik niet ren, begin ik te rillen. Sandwich, Appel, Banaan.

Als het middag is, bereiken we het Bugata Camp. We zouden hier kunnen blijven, maar we moeten doorgaan. Het volgt het ellendige, moerassige grasland. De dageraad valt over het land. We bereiken de kop van de vallei, waarover we vier dagen geleden zijn opgestegen. Het is nu bijna donker, we doen de koplampen aan. Ik denk aan de zwarte insecten, de koude rillingen in de slaapzak, modder en gigantische lobelia, Jam Master Jay en het gletsjerijs. Op dit uur, zegt Samuel, gaat de luipaard op jacht. Maar hij is niet geïnteresseerd in de paar mensen die hier komen. Je ziet hem nooit. Wanneer we het kamp bereiken, kijk ik naar de klok: 20:46. We marcheerden veertien uur.

Nog een nacht in de tent, nog een pap, trek rubberen laarzen aan, pak een rugzak in. Alles klam en starend met vuil. Loop nog een paar uur, altijd nu bergafwaarts. Heide, varens, bamboe. Al snel schijnt de zon uit de lucht en droogt de kleding. In de struiken brult een driehoornig kameleon als een dinosaurus in het klein, in de boom een ​​colobusaap. We bereiken de velden, huizen, het dorp. In het hostel van Kilembe, waarschijnlijk de mooiste douche ter wereld. Ik zak naar beneden. Kip en friet. Zonder kever.

Source: https://www.reisedepeschen.de/uganda-rwenzori/

Похожие записи

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *