In juli zijn de aardbeien rood

Vanwege water! ‘Ik ben de helft van aardbeien’, zegt de man. Alles begon vrij onschadelijk. In de kwekerij hadden we een paar malse aardbeiplanten gekocht en in vieren in het verhoogde bed geplaatst. We waren blij met elk fruit dat de volgende zomer het levenslicht zag. Elke aardbei smaakte bijzonder. Na zomerse hitte, zonsondergangen op het strand, salsa en Erdbeeer-Mojito.

Na een jaar waren de planten zo sterk uitgegroeid dat de uitlopers over de rand van het verhoogde bed naar de aarde sprongen. We moesten snel en effectief optreden. Dus plaatsten we de babyaardbeien aan de andere kant van de tuin op mini-wallen in de grond.

De zaak leek ons ​​onschadelijk, maar we hadden de superkracht van de mars onderschat. De planten groeiden en bloeiden, de nette rijen veranderden in ongecontroleerde wilde groei. Jungle op twintig centimeter hoogte, het puurste aardbeibos.

Tuinaardbeien op sla
Groen, rood, wit

Vorig jaar hebben we op sommige dagen al meer geoogst, dus we konden en wilden eten. Maar dit jaar bereikten we de limiet. Wat te doen? Weggeven? Verkopen op de straatplank? Natuurlijk hou ik erg van aardbeien, maar de twee bedden overweldigden ons. Toen we geen verse aardbeien meer konden eten, begon ik de vruchten tot jam te verwerken.

Ik heb ook ijs en sorbet gemaakt. De man wilde weten hoeveel suiker er in de sorbet zat. ‘Geen,’ antwoordde ik koel. Ik waardeer het niet als mijn competentie in twijfel wordt getrokken en zelfs wordt aangetast door onnodige suikerkwesties. ‘Onze aardbeien zijn zoet genoeg!’ Feit.

Ok, de sorbet was een beetje hard toen ik hem uit de koelkast haalde. Maar waar hadden we een zaag voor? We hurkten voor het dessert bedreiging voor trois en wachtte. De man werd ongeduldig, ik raadde hem aan ernaar uit te kijken. Nou, mijn eerste aardbeiensorbet miste lichtheid. Maar ik begon net aan mijn carrière als ijsmaker. Beetje bij beetje experimenteerde ik een beetje met de ingrediënten. In het begin was er naakt purisme.

Toen het nog zomer was

De bevroren aardbeienpuree was nog steeds een knaller op warme dagen. Evenzo het roomijs. (Ingrediënten: room, wat gecondenseerde melk en natuurlijk aardbeipuree) U kunt de puree indien nodig ook ontdooien en voor andere doeleinden gebruiken. Bijvoorbeeld voor aardbeienmojito’s. Of als klassieke saus. We zullen zeker meer met de tijd komen.

We waren weer goed gehumeurd. In de tuin konden we echter niet voorkomen dat er nieuwe ruimte ontstond voor de scheuten. Veel meer ruimte. Zonder zelfs maar na te denken over de komende jaren, werden we onvoorzichtig en besloten we meer soorten te proberen. Vier nieuwe fabrieken. Zijn we in de steek gelaten door alle goede geesten?

De nieuwkomers hadden geen beter idee dan als een gek shoots uit te sturen. Aardbei op aarde, aardbei op aarde! Eén ding lijkt net zo zeker als de amen in de kerk: volgend jaar zullen we seizoensarbeiders moeten inhuren om het aardbeienwerk te doen. Als alternatief kunt u parttime aardbeien gaan. Wie had kunnen vermoeden dat Noord-Friesland het aardbeienland onder de zon zou blijken te zijn?

Zoete dromen zijn hiervan gemaakt.

Er kwam onverwacht hulp uit een andere bron: de kippen zijn dol op aardbeien! We hopen dat je niet het idee krijgt om in bed te springen, zoals je elders zonder toestemming hebt gedaan! Bepaalde hoogteverschillen overwinnen is voor slimme hennen absoluut geen probleem. Waar heb je vleugels voor? Natuurlijk om nieuwe feedbronnen en uitkijkpunten te openen.

Eindelijk konden we zien hoe Hafrún werkte aan de kersen van de driejarige boom, die nog niet helemaal rijp waren. Alsjeblieft, we hebben de zoete kersen niet zelf geprobeerd! Het is voor het eerst dat de kleine boom vrucht draagt. Helpt het als we de kippen omkopen met aardbeien?

Eindelijk zoete kersen

Hoe dieper we op de kwestie ingaan, hoe meer we ons ervan bewust worden dat landbouw een zware klus is. Het weer is nooit optimaal en er zijn veel mee-eters. Het fysieke werk redt de sportschool, yogales en NIA. Dat weet ik uiterlijk sinds ik in het voorjaar de kippenheuvel van het riet heb bevrijd. Wat aardbeien betreft, er zijn er nog enkele. Maar ze worden kleiner, de zon is de afgelopen dagen verdwenen en de regen heeft ze beschimmeld.

Gisteravond kwam Brynja tot mijn vreugde gekakel. Ze wilde haar snoepgoed, vers geplukt fruit. Ik heb genoeg gevonden, Hafrún en Gudny waren ook blij met de kleine aardbeiensaus. Maar na een paar bessen verlies je al snel interesse.

Inmiddels hebben ook wij genoten van onze eigen zoete kersen! Helaas heeft de regen ook de paar exemplaren van onze twee bomen aangetast, waarvan sommige zijn gesprongen. De zure kersenbomen zijn licht gearceerd en hebben een tijdje nodig om de vruchten te oogsten en een prachtige Clafoutis aux cerises kan ervan maken.

We moeten dit jaar wat geduldiger zijn. Het aardbeienseizoen in onze tuin is ten einde, het meeste is gegeten of verwerkt tot ijs, sorbet en jam. En volgende zomer starten we met de aardbeienhandel, die op zonnige dagen zo helder is als de Noord-Friese lucht. Aardbeienvelden voor altijd.

Tekst en foto’s: Elke Weiler

Source: https://meerblog.de/erdbeeren-nordfriesland/

Похожие записи

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *