Kiel op het water – een fietstocht en de kiellijn in de ochtend
Sommige zien er bijna net zo groot uit als jonge zwanen en staan onvermoeibaar in de menigte tussen kinderwagens, joggers, fietsers en e-scooters: Kiel heeft de dikste zeemeeuwen. Ik rijd op mijn fiets en ontwijk ze. De grote saamhorigheid lijkt ook te werken in de spits in de late namiddag, wanneer veel mensen uit Kiel thuiskomen van hun werk en terug fietsen op de populaire route langs het water.
De meeuwen staan daar, stoïcijns, een beetje in de war, alsof ze net via een tijdsprong zijn geland. Kiel is ook aangekomen in het nu: “Kiel op het water” staat op posters. Dat klinkt paradoxaal, want de stad groeide op aan de fjord. En toch is het waar, Kiel keert terug naar het water. Voor zijn bewoners. Niet alleen de opwaardering van het stadscentrum via het Kleiner Kiel kanaal, dat fungeert als verbinding tussen de botenhaven en Kleiner Kiel. Het is het gedeelte van de kiellijn en de helling van de Düsternbrooker-fjord waar Kiel een zucht van verlichting slaakt. De Landeshausufer, de Reventlouwiese, de zandhaven – allemaal autovrij.
Van de Hörn tot de Ostseekai gaat het verkeer onvermoeibaar verder, parallel aan de rails die naar de haven leiden en parallel aan de fjord. Daar bij de hoorn, daar woon ik. Kort maar fijn en met uitzicht op het water. Ik kan en wil de ramen niet openen, het verkeersvolume bereikt mij akoestisch niet. Maar ik kan comfortabel op de bank zitten met kussens voor het raam en uitkijken over de fjord. Drink een kop koffie, lees iets.
Kiel op de fiets
Of gebruik ik gemeenschappelijke ruimtes op de begane grond? Ga naar de sauna? Misschien later. Ik leen liever een fiets en vertrek. Het hotel vertrouwt op merken uit Kiel, daarom staan er enkele van de dure bamboefietsen in de lobby, waar gasten gratis gebruik van kunnen maken. Ik kan het niet laten, vooral sinds dit jaar, volledig tegen de trend in, ik heb veel te zelden op mijn fiets gereden. Dus ik zou Kiel bijna in de lengte willen oversteken, van de Hörn naar de Holtenau naar het Kielerkanaal, dat in het Engels het Kielerkanaal wordt genoemd.
Kiel heeft bijna 248.000 inwoners en meer dan 35.000 studenten die het stadsleven helpen vormgeven. Mijn eerste indruk is dat de fietspaden worden gebruikt, zoals zo vaak in universiteitssteden. Er zijn nieuwe, oude, brede en smalle paden; de overgang tussen eenrichtingsfietspaden of die met tweerichtingsverkeer is voor de nieuwkomer vaak niet direct zichtbaar. Op de smalle paadjes wordt ik soms door een stuk bos voor mijn knie geslagen. Niet slecht, maar dat was in Kopenhagen nooit gebeurd. Maar Kiel spant zich in, renoveert oudere wegen en pakt nieuwe projecten aan. De route op de oostelijke oever moet in 2025 voltooid zijn.
Op het kanaal van Kiel
Mijn gekozen route is gevarieerd, laat me soms sneller rijden en ondanks de ups en downs raak ik nooit buiten adem. Dat komt misschien ook door de lichtheid van mijn bamboefiets. Hij ziet er misschien dik uit, maar hij rijdt perfect. En de Fördestadt is heuvelachtig dan ik dacht.
Aan het Kielerkanaal staan de professionals op het uitkijkplatform, waar je voor één euro naar binnen kunt. En er staat iets te gebeuren, een zwaar beladen vrachtschip komt de hoek om en vaart naar de sluis. Ik heb de perfecte plek gekozen om foto’s te maken. Naast mij twee spotters met een duidelijk zicht op de snelheid van de veerboot vanuit Klaipeda. De fjord als reislust. Van hieruit ben ik al verschillende keren de Oostzee overgestoken richting Oslo en Göteborg. Klaipeda zou ook aardig zijn.
Spits op de terugweg. Ik koos voor de maritieme Veloroute, misschien wel het mooiste fietspad van Kiel – altijd langs het water. Vooral op de brede boulevard van Kiellinie en Düsternbrooker Fördehang voel ik me in goede handen. Waar de meeuwen midden in de drukte staan en een rust verspreiden die alleen wordt bekroond door het zachte geklap van het water tegen de rand van de oever.
De volgende ochtend was de stad in grijs gehuld, de contouren smolten weg, opgelost in de motregen. Dit keer loop ik de afstand naar de zandhaven. Gisteren ontdekte ik daar de drijvende strandbar, maar die is ‘s ochtends helaas nog gesloten. zoals ik nu moet ontdekken. Dat zou de grote finale zijn geweest, nog een laatste koffie op het water.
Opnieuw merk ik dat tijdens het lopen heel andere dingen in je opkomen. Stap zo nu en dan op schelpresten van mosselen, die door de meeuwen worden aangevoerd. Twee van hen vechten om een verse mossel, maar slagen erin deze min of meer te delen. Niemand zwemt in de nieuwe badzone van Kiel, waarschijnlijk vanwege het weer. Aan de overkant van het pad bevinden zich bijpassende kleurrijke badhuizen als kleedkamers.
Ik zie ook de poster van de “Wetenschappers voor de toekomst”: 2015, 2016, 2017 en 2018 waren gemiddeld de warmste jaren wereldwijd sinds het begin van de weerrecords. De klimaatcrisis. Je voelt het in elk hoekje en gaatje, maar mensen reageren veel te traag. Slechts af en toe kijkt de zon door de wolken heen en schijnt alles.
Tekst en foto’s: Elke Weiler
Ik vroeg om hotelaccommodatie in het gloednieuwe “me & all Kiel”, gelegen aan de Hörn en sprak me aan met zijn frisse concept. Overigens is er voor het ontbijt originele “Loppo”, een koffiemerk uit Kiel, en wordt er veel lokale liefde gevierd. Kort voor de terugreis viste ik een Kiel “pakijs” uit de vriezer en schudde het nonchalant in de hangstoel in de lobby met kwarkframboos op een stok. Ook in het restaurant vertrouwen de hotelmakers op de cultmerken van de stad, waar “Aloha Dogs” heerlijk streetfood sist. Met andere woorden, ik zou het opnieuw doen, zowel Kiel als de ik & alles kiezen. Vooral omdat ik de sauna in het hotel helemaal niet heb gebruikt.
Wat Kiel betreft, ik ben een beginner! Mijn pitstop bij “Brunswik”, een populair café met zowel studenten als gevestigd publiek, was het waard. Ik vond het “Bakeliet” aan de Möllingstrasse nog lekkerder, waar ik in de winter heerlijk ontbeten heb. Veel meer tips over de stad vind je bijvoorbeeld bij Coastal Merle, die hun favoriete cafés onthult, of bij Nordic Green, dat onder meer duurzame labels presenteert zoals “sisu” uit Kiel.
PS: De verhalen op het Instagram-kanaal van Meerblogs bieden onmiddellijke indrukken van mijn reizen, die ik samenvat als hoogtepunten na de reis.
Source: https://meerblog.de/kiel-am-wasser/
