King of Kibera – reisslippers

Vanwege de permanente stroomuitval werken de koelkasten niet goed. Het bier is dienovereenkomstig lauw. Eric kijkt ons aan en vertelt ons zijn wereld: "Love me. Haat mij. Help je. Je alleen laten. Dit is Kibera. Dit is het leven. "We luisteren naar zijn woorden en beseffen vrij snel dat we niet ver kunnen komen met onze vragen over doelen en perspectieven. Onze wereld draait om succes. Naar de toekomst. Aan de macht. Voor geld. Voor de grote onderwerpen. Het meeste gebeurt in de toekomst. We werken om te genieten van ons leven op hoge leeftijd. Het gaat altijd over het volgende moment. Eric, de 'koning van Kibera' die ik heb genoemd, blijft ons aankijken. Soms schudt hij zijn hoofd. Die slungelige kerel in zijn kapotte Manchester United-trui. Hij grijnst. Ga terug naar een van zijn kleine levensverhalen in het dagelijks leven. En wij? In plaats van te luisteren, doen we hetzelfde steeds opnieuw. Vergelijk onze situatie met de zijne en vind onze omstandigheden beter. Voel je verplicht. Het tegenovergestelde is het geval. Dat maakt me erg attent. Zelfs nu. Integreer de eenvoud in zijn dagelijks leven. Een absurditeit. Ook vier weken later na onze terugreis.

Laten we een paar uur geestelijk teruggaan. Onze taxichauffeur laat ons naar Kibera. De grootste sloppenwijk van Oost-Afrika. We zijn het erover eens dat we je binnen 1,5 uur bellen zodat ze ons kan ophalen. Dit is absoluut een plek van waaruit we snel willen vertrekken. We zijn al in de opnamemodus. Mensen zonder einde. Rode aarde. Dust. Stol en de hitte. We stoppen bij een taxi. In het midden van de menigte komt plotseling deze kerel met zijn sneeuwwitte grijns door de massa's. Twee zinnen in het Swahili en dan wordt het geslagen. Ik kan een reactie op Manchester United niet laten staan. Het ijs is gebroken. Maar eigenlijk zijn er geen grenzen. Onze les begint hier. Eerst ontmoeten we Brian. Fotograaf. Hij had Obama voor de lens. Groote grijns. Foto genomen. Overigens staan ​​we op het oppervlak dat is genivelleerd voor wegenbouw. Hier hebben ze enkele duizenden mensen verplaatst. Hervestiging in de zin van: uit het oog, uit het hart. Eric wuift ons verder. We steken de spoorlijnen over die door het midden van de sloppenwijk leiden. Dus echt in het midden. Hier is een dode hond. Omdat een vuilnisberg. Het ruikt naar stront en de hitte brandt rode verf op onze huid. Voor ons is 1,70 € beschermingsgeld betaald. Alles met een glimlach. De vragen barsten gewoon uit me los. Ik wil weten hoe wat ik me niet kan voorstellen werkt. Hier zijn moslims, joden en christenen zij aan zij om naar de kerk te gaan. Racisme? Eric lacht: "Kijk hier rond. We leven hier vanaf 20 liter water per dag. Per gezin. Denk je dat we door kunnen gaan met kleuterschoolproblemen als racisme? Dat is iets voor jouw wereld! "Bij elke stap leren we deze plek meer te begrijpen. Op sommige plaatsen kijken we elkaar even aan en zijn verbaasd. Soms ongelovig. Soms verrast. We staan ​​op een brug. Eigenlijk een leuk gezicht. Onder ons de "rivier". Een vieze bruine soep. Alles gaat hier echt goed. Vanuit de openbare ruimte gaat je spul recht de rivier in. Direct. De varkens die in deze bouillon staan, eten de ontlasting op en gaan waarschijnlijk later naar de slager. Het is nu drie uur geleden. We worden rustiger. De vragen worden minder. Eigenlijk wisselen we alleen ideeën uit. Ik voel me alsof mijn was in het hoofd langzaam beseft dat onze wereld een illusoire wereld is. De ene vreugde, de andere is lijden. Een plek als deze kan zo'n wijsheid niet beter uitdrukken. We hebben stuurverwarmingen nodig, socialiseren op Instagram en nemen de SUV mee naar het kinderdagverblijf om de hoek. Zolang we zo leven, zullen mensen op deze manier leven. Helaas is alles gerelateerd aan elkaar. Zelfs als er 9.000 km tussen zitten. We zijn alleen goed in verplaatsen. Omdat onze problemen niet existentieel zijn. 20 liter water? Creëert een ieder van ons! Locker. We kunnen het best onszelf rechtvaardigen. "Ja, ik scheid mijn afval. Ja, ik probeer altijd iets minder en minder te maken. Ik probeer minder te rijden. Behalve als het koud is. "We zijn het erover eens dat we nog steeds een biertje willen drinken. Mijn hoofd is plat gerold. Mijn gedachten zijn verward en ik weet niet zeker welke wereld echt is. Babayao, de bijnaam van Eric aan het hof, de spelmaker, vertelt ons: "Het leven gaat over het moment. Elke dag nemen we onze examens af. Elke dag. Elk uur. Elke minuut. Het gaat er gewoon over. Stap voor stap. Ik zal het op een dag uit het stapelgeheugen laten komen. Dat is wat we de afgelopen 5 uur hebben gedaan! hebben meegemaakt. Kan a) niet beschrijven, b) overtreft elke verbeelding en tegelijkertijd c) het meest indrukwekkende wat ik tot nu toe heb ervaren.

We zijn het erover eens dat we elkaar weer zullen zien. Morgen bij voetbal. Het speelt de FC Gor Mahia. Eric's lokale team. Wij als grote voetbalfans vragen ons: wat moet er komen? Precies. Dat weten we nog niet. Morgen zal ons dat vertellen. De grap is: het gezamenlijke voetbalbezoek rondt dit weekend in Kenia spectaculair af.

Eindelijk, we zijn hier rotzooi door de serveerster in de Kibera. Maar ze doet het niet met kwaadaardige bedoelingen. Het is een kans voor haar. We leggen het geld op tafel en gaan. In de auto vertelt onze taxichauffeur dat ze met 50 € is afgelost van de corrupte politie. De banden zijn klaar. TÜV bestaat niet. Ik kijk uit het raam en laat mijn hulpeloze blik in Nairobi achterom kijken. Maar ze zegt dat het moet doorgaan, ze is blij ons te zien en geeft ons tips voor de verdere avondplanning.

Over twee dagen zal hier een terroristische aanslag plaatsvinden in Nairobi.

Похожие записи

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *