Meerblogs Langzame gids voor Hvide Sande

Eindelijk vakantie! Ik was twee keer achter elkaar op de smalle landstrook tussen de Noordzee en Ringkøbingfjord, op Holmsland Klit. Twee keer in verschillende sterrenbeelden. Eigenlijk wilde ik eigenlijk gewoon op vakantie en deelde ik maar een paar indrukken op Instagram. Maar tijdens mijn tweede verblijf kwam ik op het idee van een langzame gids – ook omdat ik zo vaak in Midden-Jutland ben geweest, en in bijna alle seizoenen. Het fascinerende aan Holmsland Klit is het enorme duinlandschap tussen de wateren. Hvide zand, wit zand. Daar leef en leef je, adem je de beste lucht in midden in de duinen. Altijd dicht bij de zee, dat bepaalt het ritme van de dag.

Wave dans

Het is al half september, maar het weer is goed voor ons. De thermometer klimt naar 21 graden en ik weet dat ik het moet doen. Baad opnieuw. En denk elke keer: misschien is het de laatste keer. De zee wordt nog steeds gekarnd door de wind van de afgelopen dagen. De branding wervelt zand en stenen op, het raakt en verslindt alles, trekt je met een sterke ruk weg. Ik duw mezelf ertegenaan, probeer mijn grip niet te verliezen, spring, dans, val in de golven, het water stroomt om me heen. Zelfs als zwemmen niet werkt, voel ik me na elke golvendans comfortabel uitgeput. Verfrist maar niet gekoeld. Gewoon levend.

September bad

Strand aardappelen

Maar het gaat niet altijd alleen om de zee. Het uitzicht dwaalt niet altijd in de verte, klampt zich vast aan de horizon. Soms blijf je bij jezelf, wijd je je aan de grond, voel je het zand onder je voeten. Ik zie stenen. Roze, roodachtig, grijs, okerkleurig, bijna zwart, wit, gemarmerd, gestippeld, gestreept, effen, rond, ovaal, oneffen, geslepen, hartvormige stenen in alle maten. Een universum van stenen. Soms schijnen ze in de middagzon, vers gewassen door de zee. Edelstenen. Op winderige dagen zijn ze met zand bedekt als aardappelen op het strand. We vragen ons af: komen ze uit zee of liggen ze vanwege kustbescherming op het strand? Zand wordt herhaaldelijk weggespoeld en de duinen moeten worden beschermd tegen zandverstuiving door strandgras en rogge aan te planten. Evenals afgedankte sparren die momenteel door tractoren worden aangevoerd voordat het stormseizoen begint. Ik heb geen barnsteen gevonden, maar ik heb er ook niet naar gezocht. Op het strand vinden we stukjes turf, resten van bunkers met graffiti, alluviaal hout, maar ook wat plastic afval. Bij bijna elke stijging staan ​​er aparte containers in het zand zodat je altijd een paar spullen mee kunt nemen.

Stenen op het strand, Hvide Sande
De magie van de stenen

Om te gaan fietsen

Tijdens mijn eerste trip naar Hvide Sande heb ik het mooiste fietspad van Holmsland Klit kunnen leren kennen, dat parallel aan de waterkant door het duinlandschap loopt. Het maakt deel uit van de 560 kilometer lange Noordzeekustroute, in het Deense Vestkystruten, die van Rudbøl op de grens met Noord-Friesland naar Skagen leidt. U hoeft dus niet het fietspad van het drukke Holmsland Klitvej te gebruiken, maar kunt comfortabel door de natuur fietsen. Uiteraard zijn hier ook kruispunten, waar je moet uitkijken voor overstekende voetgangers, maar soms ook voor auto’s die op een van de parkeerplaatsen in de duinen mikken. Het 40 kilometer lange natuurpad tussen Nymindegab in het zuiden en Houvig in het noorden van Holmsland Klit biedt goede lucht, slechts lichte hellingen en een stevige basis van zand en grind. Ik reed ermee tussen Hvide Sande en Søndervig. Maak een stop bij Lynvig Fyr, drink eventueel een kopje koffie in het museumwinkelcafé. Met worteltaart.

Op de vuurtoren

Voordat u zelfs maar voet aan wal kunt zetten in Lynvig Fyr, dat werd gebouwd in 1906, is er een steile buitentrap naar het niveau van de torenbasis. Eenmaal boven neem je het uitzicht over het duinlandschap rondom je mee, maar vanaf de vuurtoren is het natuurlijk nog mooier. In Corona tijden moet je wachten tot het tegemoetkomend verkeer de wenteltrap naar beneden is gekomen. Verderop zetten mensen zichzelf soms in de gaten om ons langs te laten. Sommige met, de meeste zonder, mondbeschermers, die in Denemarken momenteel alleen vereist zijn op openbare plaatsen zoals treinstations en in het openbaar vervoer. Wel zijn er in veel winkels of snackbars regelmatig bezoekersaantallen. Maar alleen trouwens. Om bij de vuurtoren te komen hoefden we niet te wachten, want de gokkast was op deze septemberdag maar half vol. Er was ook geen menigte bovenaan het platform. Naast de 79 treden van de trappen buiten, zijn er 149 treden in de toren, voor een totaal van 228. Ik blaas een beetje voordat ik de laatste sporten van een ladder beklim en mezelf door de nauwe deur duw, mijn romp naar voren gebogen. Dit laatste deel van de beklimming doet denken aan de omstandigheden in een boot. Het uitzicht is gigantisch, de mensen in de duinen zijn zo klein als mieren. De Holmsland Klit, rechts en links van het water omzoomd, is volgens mij een van de mooiste landschappen ter wereld. Dat is waarschijnlijk waarom het zo populair is.

Lyngvig Fyr, Hvide Sande
Roterende worm

Surfen op de fjord

Zelfs op de hoogste duinen, door de lokale bevolking treffend aangeduid als zeebergte, kun je het water aan beide kanten zien. Het fjord heeft één groot voordeel: het is minder opvliegend dan de Noordzee, wat prettig blijkt voor sportieve ambities. Als we elkaar op het strand van Hvide Sande ontmoeten met een familie van vrienden die toevallig hier tegelijkertijd zijn, vallen alle kite- en windsurfers me op. Met de wind als partner over het water vliegen: Ja, ik heb het echt een keer geprobeerd. Namelijk daar bij de Ringkøbingfjord. Ik als surfchick, erg grappig! Maar nu kijk ik een beetje jaloers op de informele surfgemeenschap en hun vliegers en zeilen die in de wind wapperen. Wat was het moeilijk om op het bord te blijven! Mijn windsurfcursus was kort en vooral nat. Even ging er een nieuwe wereld voor me open, helemaal aan het einde toen het eindelijk een beetje werkte. De wereld op het water, de wereld van de snelheid van de wind.

Zingen bij de fjord

Het is geen nieuws dat mensen in Scandinavië graag samen zingen. Ik heb al meerdere keren gezien dat gasten, afhankelijk van de gelegenheid, graag geïntegreerd worden. Eenmaal op het festival van Sankt Hans Aften in Hvide Sande. We waren uitgenodigd om deel te nemen aan de vieringen in Ringkøbingfjord, waar verschillende vuren zouden worden aangestoken om de Deense midzomer te vieren. We hadden dus een soort vuurhoppen gepland, maar ik vond het het leukst met de eerste groep. Een kleine groep mensen die ons kopieën van de juiste songteksten gaven, waarbij ze ons gebrek aan kennis van het Deens negeerden. Zo moet het zijn. Het waren ontroerende minuten aan de oevers van de fjord met een geweldig gemeenschapsgevoel dat voortkomt uit zingen.

Westkust bekijken

Het zonsondergangritueel

‘S Avonds komt de westkust samen op het strand. De zonsondergang wordt gevierd, ieder op zijn eigen manier. Sommigen zitten comfortabel in het zand met koffiemokken en thermoskan, anderen staan ​​in de duinen of lopen naar de waterkant en staren naar de zee. U bent met z’n tweeën, in een groep of alleen. Vrienden, gezinnen, partners. Nogal wat gasten proberen het spektakel fotografisch vast te leggen, maar dat raad ik af. Ten eerste is het resultaat meestal saai, klein zonnetype, veel rood in de lucht en veel water. Ten tweede voorkomt de momentopname dat u iets ervaart. Daarom raad ik een picknick of de eerder genoemde thermosdrank zeker aan. Zo ziet hygge eruit! Als de vuurbal eindelijk in het water is gevallen, lost het publiek op, stapt op de fiets of verdwijnt via verschillende duinpaden naar huis. Tot het volgende rendez-vous met de zon. Ik heb vaak gemerkt dat de verkleuring van de lucht en het subtiele licht erna het eigenlijke spektakel in schoonheid kan overtreffen. Ik hou van het blauwe uur.

Sterrenkijken

Soms zijn de mooiste dingen die bij toeval gebeuren. Op een nacht word ik wakker, ga naar de keuken en neem een ​​slok water. Zonder visuele hulp kijk ik uit het raam en zie het knipperen. Met een bril op wordt mijn veronderstelling bevestigd: de sterrenhemel boven Hvide Sande en Holmsland Klit schittert gewoon. Ik maak de patiodeur los, ga voor het huis staan, ga achteruit, totdat het niet meer kan. Wat een pracht! Hoe levendig de Melkweg is, hoe duidelijk, hoe mysterieus. Daar! Een vallende ster! Een stofdeeltje van een komeet, hoe kan het mij zo groot lijken? Ik sluit mijn ogen niet, wens niets anders dan wat ik al in mijn hart heb, en waarvan ik denk dat iedereen het al lang weet, is een heel melkwegstelsel in beeld. Het driedimensionale festival in de lucht trekt me naar binnen alsof ik het contact met tijd en ruimte aan het verliezen ben. Ik liet me in deze stralende duisternis worden getrokken. Een zuigkracht zoals op zee met sterke branding. Rillend sta ik in mijn nachtjapon op het terras en ga blij terug naar bed.

Tekst en foto’s: Elke Weiler

Похожие записи

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *