My Red Planet: Looking for Adventure Deel 1 - Reisverslag Australië

Berlijn: het begin van het einde

Stadslucht: de geur van hondenpoep en uitlaatgassen van auto's, rokerige pubs en het gekreun van miljoenen mensen – mijn lucht om te ademen. Evolutie heeft ons geleerd dat we ons aanpassen aan onze omgeving. Wat betekent dat voor de stadsbewoner? Veranderen onze organen, ons reuksysteem, naar dat van een kanaalrat? Of zullen we leren betoverende geuren in onze neus produceren, illusies die ons in staat stellen om mens te zijn?

Ik kan niet tegen de stank, het lawaai en de stress waaraan ik dag na dag wordt blootgesteld: zeurende kassiers, wielrenners, proletarische punkers, bekrompen esoterie, vastberaden ambtenaren en bezorgde werknemers. De lijst is lang. Reclame schreeuwt naar me vanuit elke hoek van de betonnen gevel van de gigantische bijenkorf die we de geciviliseerde wereld noemen. De tijd voor verandering is aangebroken.

Indiana Jones gaat mijn stadsmuren afbreken. Ik ben klaar voor avontuur en vreugdevuur! Mijn dagdromen brengen me naar onbekende gebieden. Gevaren liggen op de loer om elke hoek die ik met trots beheerst, zoals supervrouwen. Ik vlieg, onderzoek, klim en verwonder me: de toekomst ziet er spannend uit. Ik kan de geur van bloemrijke velden, enorme oceanen en droge woestijnen al vaag waarnemen. Natuur, realiteit. Overleven in de wijde wereld.

De landing

Met een enkel opgezwollen als een gistcake, beland ik aan de andere kant van de wereld. Een zorgeloze val, een banier van mijn chaotische vertrek. Warme wind strijkt tegen mijn droge huid terwijl ik uit het vliegtuig stap en voor de eerste keer op de bodem van het rode continent stap. Ik geniet van de zonnestralen als een spons. Vanuit mijn oogpunt kan de grijze lucht boven Berlijn blijven waar hij is. Ik heb hem niet meer nodig.

Ik breng mijn eerste nacht door in een hostel in Sydney: geperst in een mini-kamer met drie stapelbedden. Ik bekijk trots mijn avontuurlijke uitrusting opnieuw: het Bundeswehr-harnas uit mijn tijd als verkenner, genaamd Koschi, mijn slaapzak, verschillende aanstekers, een gasfornuis, veel te veel messen en een paar kleren. Natuurlijk mogen mijn geliefde Doc Martens-laarzen niet ontbreken in de hitte van Australië. Ze zien er gewoon een stuk meer gehard uit, bijna als Tomb Raider in actie. Ik negeer gewoon dat mijn hoofd de kleur aanneemt van een goed gekookte rivierkreeft uit de opgekropte hitte.

Ik draag ook een groene Bundeswehr heuptas, strakke spijkerbroek, een zwart T-shirt en mijn nieuw verworven tatoeages – mijn heroine-outfit past perfect. Ik kreeg ook een boek van de wereldwijde wwoofing-vereniging. Dat staat voor bereidwillige werknemers op biologische landbouwbedrijven. Het presenteert de verschillende boerderijen in Australië, waar je een slaapplaats en iets te eten kunt krijgen in ruil voor werknemers. De rest zal zich op de een of andere manier overgeven.

Foto door Sacha Styles op Unsplash

Red jezelf, wie kan

Mijn eerste reisgenoot woont in hetzelfde hostel, heet Maike en komt uit Duitsland. Ze is een prothesefabrikant en heeft jarenlang voor deze reis gespaard. Ze bezitten zelfs een van deze kleine reishanddoeken die bijna in hun rugzakken verdwijnen, maar absorberen als een magische spons. Het ziet er goed uit: betrouwbaar en georganiseerd. Haar korte rode haar fladdert in de wind terwijl we samen de stad verkennen. We klimmen in de bus richting Bondi Beach, waar de eerste Surf Life Saving Club werd opgericht in februari 1907 in het Royal Hotel. Dit is waar het idee is ontstaan om gespierde badmeesters te gebruiken in schraal slipje en haar gebleekt door de zee en de zon als ridders in glinsterende pantser. Door het raam van de bus zien we een stuk strand dat nadert als een termietenheuvel.

We trekken onze kleren uit op weg naar de branding. Ik kijk verbaasd naar mijn witte lichaam. Ik glinster als een geest in de brandende zon. "In het water!" Roep ik. We springen headfirst in de overstromingen en zwemmen naar zee. Diep in ons gesprek kijken we verbaasd naar het mooie gezicht van een redder die op een surfplank naar ons toe peddelt. "Gaat het wel?" Vraagt hij bezorgd. Ik antwoord vol vertrouwen: "Natuurlijk zijn we dat!"

Hij glijdt nonchalant terug naar het strand. We zorgen dromerig voor hem en kijken en kijken. Plots realiseer ik me waarom hij helemaal naar ons toe peddelde. "Maike, kijk hoe ver we van het strand zijn," roep ik. Onze ogen ontmoeten elkaar in paniek. Tegelijkertijd beginnen we te kruipen, maar de stroming trekt ons verder naar zee. "Geef niet op, we kunnen het." De ene hand wisselt de andere af omdat deze specifiek het zeeoppervlak verdeelt. Beetje bij beetje gaan we terug naar het strand. Ik voel eindelijk zand onder mijn voeten en kruipen op handen en voeten, we bezwijken op het strand. We gaan 's avonds naar bed.

vagebond leven

De jetlag is nog niet voorbij. Duizend gevoelens stormen over me heen. Ik ben duidelijk in de war en Maike ook. "We moeten de stad uit, ik heb rust nodig," zeg ik. Een geschikte plaats lijkt 540 km ten noorden van Coffs Harbour te liggen. De grootste banaan ter wereld bevindt zich in deze stad. Maar belangrijker voor ons is dat er een tentenplek aan zee is.

In de volgende supermarkt in Coffs Harbour krijg ik een goedkope tent. Maike krijgt er ook een. We nemen de winkelwagen mee om onze rugzakken, het eten, een paar bananen en de nieuw aangeschafte tenten te dragen. De weg naar de camping leidt ons door een kaal gebied met vierkante huizen langs de rechte straat. Plots opent de hemel zijn sloten en pijpt ons genadeloos op ons neer. We gooien regenponcho's en zien er helemaal dom uit terwijl we in plastic zijn gewikkeld en de winkelwagen door de straten duwen.

De tent is nat, de grond is modderig, ik ben koud en moe. Het opzetten van de domme tent is vervelend. "Wat doe ik eigenlijk op deze stomme plek?" Brom ik. "Wacht even," fluistert mijn onderbewustzijn tegen me. De strijd tussen optimisme en pessimisme wordt weerspiegeld in de lucht. Met mijn hoofd omhoog als een antenne, zie ik de zon zijn laatste kracht uitoefenen om de sluier van grijze en bewolkte condens weg te jagen. Klaar! Haar heerlijke, zoete, warme stralen strelen teder mijn natte huid. Mijn geest straalt in oude glorie. Positiviteit.

Mijn langverwachte avontuur: ik zit er middenin! Maike kreeg ook haar humeur weer onder controle. Er is een open maar overdekte keuken op de camping. "Pak je eten!" Je gezicht glanst. We willen iets lekkers koken en rode wijn drinken. Moeder zelf.

Een paar andere campinggasten zijn er al. Gewapend met haarlak en aansteker snelt een van de gasten door de keuken. Het sproeit en ontsteekt alles dat kan worden geïdentificeerd als een insect of spin. Een moordenaar op twee benen. Ik denk dat hij helemaal gek is. Met zijn Nederlandse accent blijft hij schreeuwen: "Ik haat spinnen!" En verbijsterd, de volgende spin gaat in vlammen op. "Dit verdomde Australië. Alles wil je vermoorden. Nog een week in deze dodelijke val, dan op weg naar het vliegtuig, terug naar Nieuw-Zeeland. 'Hij is gek, denk ik.

Ik ging op weg om mijn mes uit de tent te halen met de kurkentrekker en nam de kortere weg door de struiken op de terugweg. Het is donker geworden. Ik voel iets plakkerig op mijn gezicht, op mijn armen en overal op mijn lichaam. Inzichten flitsen door me heen als een bliksem: een gigantisch spinnenweb! En: waar is de spin? Voor dit spinnenwebformaat kan ik me de diameter van de spin alleen voorstellen in een nachtmerrieachtige waan. "Indiana Jones, Indiana Jones," mompel ik terwijl een gigantische vleermuis op mijn hoofd vliegt. En ik bedoel enorm. Het is een vliegende vos, een vliegende vos die net mijn nachtelijke rondjes passeert.

Ik schreeuw niet, maar ik vecht me zo snel mogelijk door het spinnenweb en ren naar de keuken. De paranoïde houding van de Nederlander werd me binnen enkele minuten duidelijk. Mijn onbekende leraar is daar.

Foto door Igam Ogam op Unsplash

Wat is een fruitknuppel?

Een fruitknuppel is een knuppel met de langwerpige kop van een vos. Helaas ook met de maat. Ze slapen, bevallen en hebben seks die ondersteboven in de bomen hangt. Er zijn kolonies van duizenden of zelfs miljoenen van jullie. Iedereen wil in de boom hangen, zodat ze niet volledig worden gepoept of opgegeten door slangen of hagedissen in de gaten houden. Aan het begin van de duisternis ga je op zoek naar voedsel.

Te veel van het goede

Ik voel het warme zand door mijn zwarte bikinibroek, terwijl kleurrijke vlinders rond mijn hoofd vliegen. Ik kijk naar een dolfijn, duidelijk grijnzend, spelend met de meeslepende golven – tegen de achtergrond van een kitscherige regenboog. Byron Bay, het paradijs van Australië: surfen, yoga, mooie mensen. En Maike en ik in het midden. Met mijn minibudget kan ik me geen surflessen of een surfplank veroorloven en ik gebruik mijn verbeelding om me tenminste voor te stellen hoe ik elegant op de golven rijd. Het voordeel is dat ik het heel goed kan. Het nadeel is dat het niet leuk is. Er zijn veel hotels, bars en restaurants in dit kleine stadje. Toeristen in overvloed in de winkels. Het is hier leuk, ontspannend. Maar iets van binnenuit dringt aan op een ander soort avontuur. Of misschien is het gewoon mijn kleine portemonnee waardoor alles hier onbereikbaar lijkt.