Naar de zon, naar vrijheid Marokko reisverslag

Mijn ogen volgen aandachtig de vinger die zachtjes over de Marokkaanse kaart cirkelt, die uit een hoek van het huis werd geroofd. We willen reizen naar het noorden, naar het Tazekka National Park, waar de grootste stalactietengrot in Noord-Afrika ligt. Het heet Friouato Grotte of Gouffre de Friouta en ligt 30 km ten zuiden van Taza, in het middelgebergte van het Atlasgebergte. De vader van Nabil (de eigenaar van ons pensioen in Todra) heeft een rondreis voorgesteld en zijn vinger schetst de beste route voor dit project.

Van de Todra-kloof naar Midelt. Van Ifrane tot Fes, de grootste goedbewaarde middeleeuwse stad ter wereld. Daarna 100 km naar het oosten via de oost-west gateway Marokko naar Taza. Van daaruit rijd je zuidwaarts door het Tazekka National Park naar de grot. Als we ons op het zuidwesten richten, hoeven we alleen maar onze neuzen te volgen tot we door Tinerhir varen, 15 km van de Todra-kloof. Dit is gemakkelijk te doen in de vijf dagen dat we nog steeds in Marokko zijn.

Nabil, die een goede vriend is geworden, nodigen we je uit om. Het is een goede kans voor hem om zijn thuisland beter te leren kennen. Het kost 35 euro per dag om een ​​kleine auto te huren. Daarvoor zullen we onszelf hotels sparen en slapen onder de blote hemel. De huurauto wordt geleverd met acht uur vertraging en een zeer enthousiaste bestuurder schoot om de hoek. Snel doen we het papierwerk en gooien onze bagage in de kofferbak.

Nabil's familieleden komen het huis uit met allerlei nuttige dingen. Een Tajine-kleipot om te koken, een Berber-tapijt in rood zwart patroon voor een nachtrust, een zilveren kan voor de traditionele muntthee, verse munt en zelfgebakken brood. Ook dekens en kussens, een drum en onze gitaar, die we in Sidi Ifni kochten.

Adventure Morocco: Roadtripping

Road Trip! Haar fladderend in de wind, vluchtige gezichten langs de kant van de weg, exotische geuren en Arabische avonturen. Het systeem van de auto is aangebroken, we jagen avontuurlijke honger weg.

Onze bed and breakfast vannacht maakt ons klaar voor de komende dagen. De volle maan verlicht de nacht. De contouren van verre heuvels zijn zwart aan de horizon. Nabil ontsteekt een vuur voor het avondeten. Ondertussen bereiden we onze slaapplaats voor onder de sterrenhemel. Na de maaltijd liggen we lui op het handgeweven Berbertapijt en genieten we van de traditionele muntthee. De geur van vrijheid hangt in de lucht.

De volgende ochtend rollen we een klein woestijnstadje in. Daar stoppen we om onze voorraad te vergroten. De markt biedt ons alles wat we nodig hebben. Verse groenten, noten, dadels, water, kruiden en brood. Nabil neemt de onderhandelingen over de prijs over: als lokaal heeft hij hier duidelijk het voordeel. Als betrouwbare brandstarter haalt Nabil wat gecomprimeerde kolen uit een kleine buurtwinkel.

Het Ifrane National Park

De weg slingert dicht langs een droge rivierbedding. Rode rotstoren in de diepe blauwe hemel. Geavanceerde watersystemen hebben bewoners van het gebied in staat gesteld bloeiende landschappen te creëren en voedsel te verbouwen. Af en toe zijn er nomadententen in de woestijn en ezels en paarden likken gretig de kale grond op zoek naar voedingsstoffen. Sommige mannen staan ​​langs de kant, in het midden van nergens. Een of twee flessen honing zijn te koop op een klein tafeltje naast hen.

Het landschap verandert. Nu torenen hoge ceders houten de lucht in, en kuddes schapen leven zich op tegen weelderig groen gras. Individuele ceders veranderen al snel in een groot bos. Het Ifrane National Park. Onderweg zie ik toeristen die de lokale apen van Barbarije met junkfood voeden. We zijn op zoek naar een parkeerplaats en inhaleren diep de etherische geur van de ceders. Een wandeling in het bos is een welkome afwisseling van het dorre woestijnlandschap van de afgelopen twee maanden.

De avond wordt afgesloten met een kampvuur. Gitaar en drum begeleiden de avontuurlijke romantiek. In de vroege ochtend krijgen we een onverwacht bezoek van een hele horde barbarijse apen. Eerst voorzichtig, dan rebellerend kammen ze ons kamp op zoek naar iets eetbaars.

Op weg naar Fez stoppen we bij Romeinse ruïnes. Oude gebeitelde stenen, vervaagde kleuren en mozaïekwerken vertellen van weleer. Germanicus, slager van de Germanen, heeft hier ooit gewoond. Niet echt een van mijn favorieten. Mijn vrienden slenteren helemaal niet onder de indruk en verveeld zich zichtbaar op deze historische site. Historische sites vertellen niet iedereen zijn verhaal. De reis gaat verder langs een dorp dat zich geel en wit op een heuvel nestelt.

De koninklijke stad Fes

Een van de vier keizerlijke steden van Marokko is Fes. Meer dan een miljoen inwoners heeft de grootste middeleeuwse stad ter wereld. Doodlopen en zwermen toeristenjagers bemoeilijken de onafhankelijke beweging in deze ruïnes. Nabil wordt verkeerd beoordeeld door de lokale bewoners als een leider zonder een vergunning en raakt gevangen tussen de fronten. Mannen noemen hem bedreigende woorden, komen dichterbij en praten wild met gebarentaal naar hem. Hij beweegt gespannen aan onze zijde. We vluchten voor de oude stadsmuren.

Mijn vriend en ik willen een van de oude leerlooierijen bezoeken en werken verven. Een beroemde attractie in Fes. Een jonge Arabier merkt dat we over de drukke weg sjokken. We vragen hem waar we deze zeldzaamheid kunnen vinden. "Volg mij onopvallend. Ik zal je de weg wijzen. Vijf meter verderop. 'Net als in een oude spionagefilm volgen we hem door de smalle steegjes over een autokerkhof naar een dak.

Voor ons staat een leerlooierij. Maak snel foto's en ontsnap aan de hitte, in de schaduwrijke straten. Opnieuw volgen we de jongeman naar de stadsmuren. Natuurlijk onopvallend, in de schaduw van de muur. Hij kijkt snel om zich heen en verdwijnt kort daarna in een donkere zijstraat.

De toeristische markt is warm in Fez. Na verdere optimistische pogingen om Fes comfortabel alleen te kijken, geven we het op. Om de paar meter sist iemand vanuit een zijstraat: "hasj?", Of iemand wil ons van de ene plaats naar de andere brengen voor geld. Wanneer we een oudere man ontmoeten, gaan we eindelijk door. We gaan naar zijn dienst. Hij laat ons de Joodse wijk zien en vertelt van weleer. Nabil en hij wisselen cijfers uit voor toekomstige zaken en we nemen afscheid. Ga de vrijheid van de straat uit!

Marokko, het land van contrasten

De 100 km ten oosten van het land worden we verrast door steeds veranderende landschappen. Hoofd over we springen in een meer en nieuw leven ingeblazen draai de Afrikaanse muziek in de auto. Nabil blijft euforisch uit het autoraam schreeuwen: "Ik houd van mijn land! Ik wil nooit meer vertrekken! "Bij zonsondergang staan ​​we op een heuvel met uitzicht op Taza. Warme wind zweeft over mijn huid en het rode landschap gloeit in de ondergaande zon. Roadtripping. Het landschap verandert elk uur. Ik vind het geweldig.

In de metro van het Tazekka National Park

Het Tazekka National Park is niet ver weg. De grootste stalactietgrot in Noord-Afrika wacht op onze aanwezigheid om onze bewondering uit te drukken in zijn vochtige interieur. Een smal, groen dal op een wegbocht met een waterval moet ons huidige kamp worden. We hebben het net echt comfortabel gemaakt, omdat we verblind zijn door twee zaklampen. Police. "Wil je hier niet slapen?"

Het bewijs is overweldigend, wat moeten we zeggen. We knikken instemmend. "Bandieten zijn hier op weg. Kijk uit. Slaap ergens anders. "Moe, we pakken onze kleine spullen in en worden naar de auto begeleid. We volgen de kronkelige weg en zoeken een geschikt kamp in het donker. Maar we kunnen niets vinden. Een bordje licht op in de schijnwerpers. Gouffe de Friouta. We zijn er al. We stoppen in een klein straatje en slapen uitgeput op het uitgerolde tapijt. Zonder enige romantiek.

De warme zon wekt ons de volgende ochtend wakker. Onze slaperige troep komt het kleine gebouw binnen met de souvenirs. Hier betalen we ook voor de toegang tot de grot. Schoenen, een jumpsuit en een helm met een lamp zijn aanwezig om de grotten te verkennen. In het begin wil Nabil niet komen, de angst voor de onderwereld is te groot. Maar de gids, mijn vriend en ik overtuigen hem. En hij zal er geen spijt van krijgen.
De grotten zijn fenomenaal. Via een kleine ingang, een paar treden lager in de duisternis, opent een enorme zonovergoten grot. De blauwe lucht boven ons. Een gat in de berg. Planten, kleine bomen en vogels zijn hier geboren. Het is gigantisch.

Daar begint de ontdekkingsreis van de stalactietengrot. De ingang is smal, we klimmen, waden door water, glijden over slijm en verwondering. Nabil is zo enthousiast over dit avontuur dat hij terugkeert naar de top van alle souvenirs. Hij ruilt zijn traditionele Berber-gewaad in voor t-shirt, pet en beker.

Een onverwachte ontmoeting in het Atlasgebergte

Vandaag zal het hoogtepunt van onze reis zijn. Het landschap in het middelgebergte van het Atlasgebergte is waanzin. Harde sneeuw bedekt de bruine toppen van de bergen, verspreide bomen groeien op de droge grond. Bruin is de dominante kleur. Een oude man op zijn paard rijdt door de uitgestrektheid van het landschap. Hij laat ons met de hand zien dat hij dorst heeft. Bij het inhalen geeft Nabil hem een ​​fles water door het raam. Een kort, tevreden knikje van de rijder tovert een grote grijns op Nabil's gezicht.

De tekeningen op de kaart volgens een dorp verschijnen hier al snel. We hebben brood nodig. Maar het is net als verzwolgen van de grond. Urenlang verwachten we tekenen van beschaving achter elke bocht. De schaarse wandelaars en ruiters wijzen met dezelfde schattingen naar de weg: "50 km".

"Stop," roept Nabil onverwacht midden in een dor landschap. Mijn vriend zet op de rem. Na slechts een paar seconden sta ik voor een verweerd gezicht dat zijn weg heeft gevonden door de raamopening. Eigenlijk zijn er vier gezichten. Er is er een bij elke raamopening. Nomads. Ze kijken aandachtig rond in de auto. De blik houdt vast aan de drum en de gitaar. Lachend vragen ze ons weg te gaan en het vreemde instrument – de gitaar – te pakken.

Nabil vertaalt haar woorden van Berber in het Engels. Ze hebben nog nooit een gitaar gezien. En dus maken mijn vriend en Nabil muziek in de bruine woestenij, terwijl de mannen, verlegen als kleine kinderen, elkaar in mijn richting duwen om me aan te moedigen om te dansen. Hen uitnodigen om te zwaaien, zodat we ze volgen.

We zijn op weg naar de tent van een grote nomade. 50 meter verderop zitten we op een paar met de zon verwarmde stenen. Vrouwen komen uit de tent met de traditionele muntthee, versgebakken brood en zelfgemaakte boter en vergezellen ons. Nieuwsgierige, rode wangen naderen. Een van de mannen probeert de gitaar te spelen en trekt aan hun snaren. Krachtig genoeg om de zorgen van mijn vriend over het voorhoofd te trekken. De man danst en zingt luid tot ons plezier.

Onverwacht wordt een handgemaakte riem onder de neus gehouden voor de verkoop. Na enige aarzeling zal de prijs aan mij worden onthuld. "50 Euro," vertaalt Nabil ongelovig. Ik moet lachen. Nabil probeert uit te leggen dat, hoewel we uit rijke landen komen, we niet zo rijk zijn en dat de kostbare gordel ons budget te boven gaat.

Nu is het haar beurt om ons ongelovig aan te kijken. De auto is het duidelijke bewijs van onze rijkdom. Maar misschien kunnen we onze vrienden en familieleden vertellen dat er hier in de bergen enkele nomaden zijn die tapijten goedkoop verkopen? "Ja, dat kunnen we doen", beloven we. We krijgen wat brood voor onze reis ingepakt en geven 5 euro in ruil. Iedereen is tevreden. Als we de gitaar plukken, gaan we terug naar de auto.

Een fatamorgana lokt aan de horizon

De auto begint weer te bewegen. Volgens de kaart is hier een weg die naar links moet. Na wat heen en weer ontdekken we een smal puinpad aan de kant van de berg. De kleine auto is vereist. Het is steil, smal en een grote kei blokkeert de weg. Op de een of andere manier balanceert mijn vriend de auto voorbij het obstakel en haalt hij de top. Vanaf daar rollen we de steile helling af naar de andere kant van de berg totdat we een klein weggetje tegenkomen. We brengen de nacht door in de woestijn. Boomloze, zilveren heuvels rollen naar de horizon.

De volgende dag zitten we in de verwarmde auto in de middag hitte, zweten. Oproepend voor frisse, koellucht, open ik het raam en word ik geslagen door hete lucht. 50 graden buitentemperatuur overschrijdt mijn comfortzone. In een uitgestrekte woestijnstad trekken we naar een klein restaurant langs de weg. Hier werden bomen geplant. Een verfrissende oase in deze genadeloze hel.

Koel, nat, levend, oeroud water loopt langzaam door mijn uitgedroogde keel. Herinneringen aan een tijd voor de woestijn flitsten door mijn hoofd. Kreunend legde ik de fles op tafel. Als we op vier wielen in de oven zitten, komen we hopelijk in een fata morgana terecht. In de uitgestrektheid van de woestijn flitst turkoois aan de horizon. Een meer.

Ongelovig, mijn kokende voeten komen de verwilderde grond binnen. Diepe groeven hebben zich in de aarde gegraven, zoals de rimpels in de gezichten van de woestijnbewoners. We wikkelen onze T-shirts om ons hoofd, pakken onze badkleding in en schuifelen naar het meer. De hitte flikkert over de steenwoestijn.

Aan de oever van het meer zink ik plotseling in de grond. Dieper en dieper. De droge aarde is veranderd in een nachtmerrie van kleverige modder en sleept me mee de aarde in. Moeder aarde spuugt in mijn gezicht. "Ik wil afkoelen!", Roep ik wanhopig. Het water is zo dichtbij. Slechts een paar meter over. Versuft, geef ik me over. De modder besmeurde ik bengelend terug naar de auto.
Een paar uur verstrijken voordat we Tinerhir binnengaan. Slechts 15 km naar de Todra-kloof: groene valleien, schaduwen en een luchtig dakterras wachten op ons.
We draaien de ramen van de auto naar beneden en draaien de muziek nog een keer op vol volume. De frisse lucht rupert mijn haar. Tevreden Nabil kijkt uit het raam: "Ik hou van mijn land." We knikken instemmend en grijnzen.

Похожие записи

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *