Ontbijt met kikker Een gastkipbijdrage voor de Landei-column

'Hehehe!' Het vliegende tapijt blafte tegen een volume dat de vloer en de bomen deed schudden. Storm Julchen ontplofte, een natuurkracht. Als profylactische maatregel trokken we het droge riet in omdat een hond zelden remde. Als duivin weet je maar al te goed hoe dit kan eindigen. Eenmaal op koers mist het tapijt controle! Bij een botsing met Julchen had ik al drie veren achtergelaten. We willen niet eens praten over het enorme verlies van vertrouwen.

Ik had mezelf na dat incident op een rieteiland geparkeerd, ik had een pauze nodig. Toen de vriendelijke reuzin me benaderde en me goed sprak, ratelde ik een belediging die was weggespoeld. Gelukkig sprak ze mijn taal. Soms moet je al het lijden van je ziel kakelen, en het is goed om een ​​open oor te vinden. Daarop trok de reus gevolgen, de twee tapijten moesten terug naar de tuin. Als duivin kun je alleen dergelijke maatregelen verwelkomen. Iemand moest onze gevoelige ziel beschermen tegen harige duivels.

Ik keek dankbaar naar de reuzin van onderen. Je kon echt niet klagen over haar en haar medegigant. Weken klopten ze wekenlang op de drassige grond om ons een ongekende delicatesse te bezorgen: wormen! Brynja brak zelfs harde slakken als ze leeg waren, ze vond de huizen gewoon mooi. Ook kwamen er verschillende kevers aan het licht, en we aarzelden geen moment tijdens het ontbijt, lunch, diner of snacks. Snelheid was buitengewoon vullend. Ik heb ooit een absolute delicatesse weten te landen: kikker.

Geschiktheid voor veelvraat

De vliegende tapijten beschuldigden ons ervan dat we de klok rond drie uur alles hadden gedood dat niet in de vloer was verdwenen. Je moet de spiegel voor jezelf houden! Als we de grond gretig bemesten, kwam een ​​deel ervan in de mond van de hond terecht. We gebruikten ook af en toe ons graanvoer – zoals knaagdieren! Hebben de reuzen ze niet goed gevoerd? Afgaande op de figuur was het tegendeel waar. Die moest dan worden gecompenseerd door fitness. En zo vlogen de luide mensen als een roller door onze tuin.

'Het is niet van jou!', Snauwden ze naar ons. Wie was hier dag en nacht? De tapijten werden 's avonds comfortabel in het warme huis gelegd, door de reuzen gevoerd, dronken en waarschijnlijk in slaap gezongen! Ik zou in ieder geval geen bezwaar hebben tegen een dergelijke dienst. We kregen alleen kippen te horen: 'Welterusten, slaap lekker, schatjes!' En sloten de poorten. Als we geluk hadden, gingen ze 's ochtends vroeg open. Hoe dichter de zomer kwam, hoe eerder we opstonden.

Vanaf de winter waren we zo vol snavels! Regen, regen, regen. De reus vergrootte ons overdekte wellnessgedeelte, maar we gaven de voorkeur aan het kreupelhout. We voelden ons het meest comfortabel met de compost, vooral tijdens een storm. Het straalde warmte en bescherming uit. Een plek waar we energie hebben getankt. Zonder verder oponthoud verklaarden we dat de compost onze tempel was. Soms plaatste de reus onze slaapkamervloer kort met zaagsel op de compostbak – dat was niet mogelijk!

In zo'n geval vloog ik kort als kopduivin en controleerde de situatie. Het trok de grond onder mijn klauwen vandaan en ik landde tussen de vliegende chips op het moeras. 'Man, kijk uit!', Kakelde ik naar de reus. Een heilige compost heeft immers geen bewaarfunctie! Wij Sussex en Sparrowhawk-hennen zijn net zo krachtig in vliegen en springen als in sprinten. Wat het tempo van de race betreft, we kunnen het gemakkelijk opnemen tegen langbenige reuzen!

De wereld is van iedereen

We houden ook – naast verschillende spa-gaten en het zandbad – van verhoogde zitgedeeltes zoals takken en boomstronken. Conventionele stoelen mochten ook niet worden uitgelachen. De reuzin heeft verder meubilair beloofd. Of had ik het verkeerd begrepen? Mogen alleen reuzen en tapijten de nieuwe gadgets gebruiken? Wij kippen, die alles deelden, gaven niet om termen als die van mij en die van jou. De wereld is van iedereen.

We vertrouwen ook op geven en nemen. We legden onze eieren met toewijding, maar we waren blij met de ene of de andere snack. Het vliegende tapijt, dat me vroeg om mijn mening te geven, vroeg me als een officiële kwaliteitscontrole: "Hoe zit het met de eieren? Ze zijn kaal, je moet mooie patronen en afbeeldingen erop schilderen! Het big egg festival wordt momenteel gevierd in lollykringen. ”

'Slechts één persoon is verantwoordelijk voor kunst', gluurde ik leerzaam tegen Julchen. 'De paashaas. Je weet wel: degene die je onlangs in het water hebt gelegd. 'Dat zat. Julchen moest de eieren zelf ontwerpen voor het geval de paashaas verkouden werd of beledigd was, waar niemand hem de schuld van kon geven. De tapijten hadden geen manieren. En ze hadden ook nog nooit van gecultiveerd gekakel op verschillende plaatsen gehoord. We konden beter opschieten met de naburige schapen!