Op het strand van Hamburger Hallig

Je zou het strand van Hamburger Hallig broos kunnen noemen. Schiereilandvormig steekt de Landflecken-mijlen in de Waddenzee, waar het eindigt met een ruige rand. Het NABU-restaurant en de informatiehut zijn alleen geopend tijdens de seizoenen. Daarna is het stil, zelfs de schapen trekken naar het vasteland voor de winter.

Wolken worden weerspiegeld op weg naar de Watt. De grond lijkt transparant waar enorme plassen zijn gevormd door de regen. Hij doet zich voor als een andere wereld, een kosmos naast de kwelders en de Waddenzee. Wanneer de lucht plotseling naar beneden gaat. Alles gaat samen.

Ik fiets weer naar Hamburger Hallig. Dan merk ik dat de weg ineens vorken, linksaf gaat het rechtstreeks naar het strand. Voorbij die wolkenplassen die moeilijk te vermijden zijn. Dus benen omhoog en in het midden rollen, zodat het water zomaar spat. Helemaal aan de voorkant van de stenen dijk zijn wandelaars onderweg, anders breiden alleen de inwoners van Hallig, de schapen, zich uit.

Strand met douche, Hamburger Hallig
Gemeenschappelijk douchewiel

Niemand baadt momenteel, want de Noordzee is nog op weg terug. Waarschijnlijk zal niemand later in het water komen vanwege de huidige temperaturen. Let dus op: Noord-Friese badzones zijn niet alleen om te zwemmen. Een populair alternatief is waden door de grijze modder, bij voorkeur op blote voeten. En alleen als je niet te diep zinkt.

Ik verlaat de huurfiets en loop naar de Hallig-Krog, waar op deze herfstdag nog steeds een krachtige werking heerst. Na de koffiepauze is het landschap veranderd. De Noordzee is terug, de wereld is veranderd met het tij. Alleen de wolken worden nog weerspiegeld.

Hoewel ik weet wat zich onder het glinsterende oppervlak bevindt, wat was en wat niet meer zal zijn bij de volgende opkomst, maar vooral de beweging van de zee betovert iedereen. Mensen beklimmen de stenen muren zolang je ze nog kunt zien. Toen verdwenen de laatste sporen, ingeslikt door het water.

Op deze bijna windstille dag golft de Noordzee zachtjes tegen de rand van de steen. Wat de Watt die transparantie geeft, is zijn veranderlijkheid, zijn onbegrijpelijkheid. De verdwijning en herhaling. Het flikkeren van de druipende vloer. De silhouetten van Langeness en Gröde aan de horizon laten het lijken alsof je naar de Halligs kunt lopen.

Watt met Halligen
Halligen aan de horizon

Maar bij nadere inspectie komen de krikken los van de grond en zweven ze over de watt. De woorden van Theodor Storm, die over de Halligen sprak als "zwevende dromen", echoën opnieuw. Omdat de Watt deze magie heeft. Deze rijkdom aan geheimen. Omdat het een belofte is, een geschenk.

Een reddingsboei waarvoor de schapen grazen. De eenzame douche. De gele trap die leidt naar de modder of het water. Misschien ben ik op het kleinste strand van het hele land, hier aan de rand van de Hamburger Hallig, op steen en beton. Maar ik hou van deze plek. Ik ben hier zo vaak geweest. Ik heb nog nooit alleen gebaad.

Een van de schapen blaast luid, sta ik in de weg? Ik ga een beetje weg, maar het schaap blijft gehemelte. Nu zie ik dat hij waarschijnlijk te maken heeft met een andere "verontrustende" persoon die zich dit nog niet heeft gerealiseerd. Schapen hebben ook doelen in gedachten. Bijvoorbeeld een plas drinken.

Похожие записи

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *