Piet en de verjaardag zonder feest – Julchen’s recensie
Eerst deed ik het licht aan. Madame had midden in de nacht rondgedraaid en de enige bestaande deur in het hokje achter haar gesloten. Werkte niet! Dus ik volgde en daarna rechtop met mijn voorpoot op de lichtschakelaar van het lollybad. Madame beschuldigt me er altijd van dat ik geen normale hond ben, die superverslaggever. Moet ze me eerst uitleggen wat normaal is?
Het was zomer en de meidenreis met oma in Denemarken verliep voorspoedig. Madame en ik woonden in de schattige, alsof ze voor ons waren gemaakt, terwijl Grandmadame in het hoofdgebouw woonde. Onze stand was compact en continu, zodat ik ‘s nachts dicht bij Madame kon zijn en volledige controle had over wat essentieel is voor een herdershond. Overdag hingen we rond het strand en in de duinen.
We hebben een keer een hondenbos bezocht, maar op de een of andere manier was ik niet in de juiste stemming. Aan de andere kant woonde ik op het strand. Dankzij mij konden we daar rechtdoor verhuizen, naar een hut omringd door duinen. Heinde en verre geen lollyziel, maar tere herten die me uitnodigden om met hen door het bos, struikgewas en duin te springen. Madame suggereerde dat ik haar misschien verkeerd had begrepen. Ik had toen al uitgebreid gecommuniceerd met een hert op Nordstrand en kende de weg!
De meidenreis
Soms leek ze me een beetje vergeetachtig. Of vertrouwde ze er niet op dat ik een uitnodiging van een uitnodiging kon onderscheiden? Anders pure harmonie tussen ons en vrede aan de deur. Maar bovenal: geen helse machines. Geen Janni-man. Ik kon eindelijk ontspannen, omdat ik me geen zorgen hoefde te maken over verkeer of opvoeding.
Maar wat was dat? Madame wilde voor het ontbijt naar het strand lopen? Ze snapte het nog steeds niet. Echte Gassis kon worden aangepakt met een ritje in de tinnengrot. Ik heb haar geen keus gegeven, als hond kun je het niet loslaten. Op een gegeven moment begon ze haar eigen bedrijf en ging ze alleen. Zoals ze wilde! Dan kon ik mezelf nuttig maken in mijn tijd als oma-oppas.
Twee weken later besloot ik genereus Monsieur en Jannimann mee te nemen naar Denemarken. Dat was niet zonder een zekere onzorgvuldigheid, mijn stressniveau steeg met elke minuut aan de kant van de moeilijk te trainen man. Maar pack is pack is pack. Wat het flirten betreft, moest ik me dit keer een beetje beperken.
Tijdens de meidenreis had ik met volle teugen genoten. Vooral tijdens een bezoek aan de flirtende hotspot Søndervig spoorde ik de jongens in rijen op en piepte naar hen. Vraag je naar mijn virtuele verloving? Dat was een leuke tijd in het voorjaar met de mooie Jack uit Apulië, ik heb nergens spijt van gehad. Ondertussen waren we een beetje uit elkaar gegroeid.
Virtueel is snel
Sinds het peloton is gegroeid, heb ik nauwelijks tijd voor maatregelen om mensen te verenigen. Samen met Madame had ik begin juli de kleine Piet in de buurt geadopteerd. Natuurlijk was ik blij dat de huishoudelijke functie nu weer bezet was, maar Pietje moest eerst doorgroeien naar deze taak. De boef had alleen maar onzin in zijn hoofd en verwarde alles.
Ik nam hem snel ter harte, ook al werd ik soms geplaagd door jaloezie. De kat, met zijn handzame formaat, hing altijd rond op Madame’s schoot! Terwijl ze werkte, at, las of voor de televisie zat, was Piet de klit er. Op de een of andere manier leek hij mij al een deel van haar. Toen hij van baby naar tiener ging, kon je meer met hem doen. We speelden en ik piepte naar hem.
De kleine had echter absoluut geen idee van wat dan ook en vond het grappig om Janni en mij met zijn pootjes te benaderen als een van ons toevallig langsliep. Hij wilde ons kammen! Humor kan een heel subjectief iets zijn. Maar madame et monsieur lachten vaak hun buik in als de freak weer iets deed. Ik dacht dat hij erg slim en gezinsgericht was.
Hij bleef nooit lang buiten en kwam op verzoek of op het speciale gefluit van Madame terug naar de hut. Hij zocht ook in paniek naar een schuilplaats toen een tinnen grot als een raket langs het huis schoot. Madame vond hem groot, misschien te groot. Ik heb Piet altijd in de gaten gehouden. Bij daglicht zat hij meestal op zijn favoriete boom bij de sloot en keek naar de koeien. Op een gegeven moment waren ze weg en zwierf hij door de tuin, zijn poot in muizengaten graven en in bomen klimmen. Hij werd pas uitgetrokken als het goed weer was, hij vond wind een echte last.
Piet, oh Piet!
Piet sliep het grootste deel van de dag en hing op zijn rug. Ik heb een keer op zijn pluizige buik geklopt tijdens het spelen, hij zag er best goed gevoed uit. Geen wonder, hij at de hele tijd, zodat Jannimann’s mond waterde. Als het donker was, was hij buiten zijn favoriet, de nacht was van hem. Toen de geluiden van de duisternis de stilte doorbraken, fonkelden de sterren en waren alle katten grijs. Behalve Piet straalde de knappe jongen zelfs in het donker.
Op een geweldige ochtend eind november werd hij betrapt in een tinnen grot. Toen madame die avond verdwaald zat, ging ik naar haar toe en legde mijn hoofd op haar voeten. Ik kon niet met mijn gestalte op haar schoot springen. Zuster Janni werkte ook hard, de onhandige trooster. Een fenomeen, hij ruikt tranen voordat ze stromen.
Piet, wat bezielde je? Wat heeft je afgeleid of bang gemaakt? Nu zit ik weer alleen in de tuin. Couchpotato Jannimann houdt me zelden gezelschap. Ik mis zelfs Piet’s toilet, het was aangelegd met een soort maïs gepofte rijst, het was zonde van het eten! Telkens als ik het toevallig vers voor mijn neus had, at ik er graag van. Het smaakte vergelijkbaar met kippenvoer. Madame et Monsieur geamuseerd natuurlijk niet door mijn gastronomische tests.
Nu zit iedereen vast en, zoals we in Beardie-jargon zeggen, alles dobbelt. Het kakelende vee vanwege de vogelgriep die door de supervogeltjes werd geïntroduceerd. De lolly’s hadden hun eigen levenslustige virus over de hele wereld verspreid – altijd die extra worsten! Kon men niet tevreden zijn geweest met die van de vogeltjes? Maar nee, het moest van jou zijn.
En we mochten niet losgaan vanwege de vogelgriep, Heavenly Grouse! Moet ik in al deze chaos, in tijden van verdriet en verdriet, mijn tiende verjaardag vieren? Heilige mest, wat een rotzooi! En toen naderde het festival van de liefde. Alleen gedachten aan de zomer, aan de laatste, aan de volgende hielpen. Naar Denemarken. Zon. Zand onder je poten. Overal zand. De brutale zee. Op dit moment kabbelt het als de Baltische Zee, onze anders levendige communicatie is in slaap gevallen, net als onze relatie met Jack.
Ik moet vooruit kijken. Ik vind mezelf opnieuw uit op 10. Misschien weer verloven, maar echt! Ik voelde me als een vogel, maar zwaar als lood. Op dit punt moet ik vermelden dat de vogeltjes brutaler werden. Zoals altijd had ik mijn voeten vol in de tuin. Madame zei dat ik de fluitinsecten moest negeren. Ja, ze hebben zelfs het gevogelte gevoerd! Er viel voor ons zelden iets op de grond. Ik moest nadenken, maar kon me niet concentreren.
Piet, waarom ben je bij ons weggegaan? Je had een geweldig leven voor je, jij groenogige, pluizige buik schoonheid! Ik hield niet van die typische rockster-houding van vroeg vertrekken en een mythe worden. We noemden jullie dumplings. Vergeet dat alsjeblieft niet! Als je herboren bent als een bruinvis, denk dan aan ons en zwaai naar ons daar in de oceaan, oké?
Tekst: Julchen (na dictaat naar de buitenpost verplaatst, omdat de stilte ‘s nachts luid is.)
Foto’s: Elke Weiler
Source: https://meerblog.de/hund-julchen-geburtstag-rueckblick/
