Schrijven, of: Hoe komt een roman tot stand?

Hoe komt een roman tot stand?

Steeds weer krijg ik de vraag: hoe werkt het eigenlijk om een ​​boek te schrijven? Niet de reisgids met zijn vooraf bepaalde structuur, die is opgebouwd uit losse teksten. Nee, de roman. Hoe doe je dat, hoe ga je om met een tekstmonster?

Elke auteur doet het anders.

Eigenlijk ben ik een van die mensen die niet zonder schrijven kan. Het is altijd zo geweest. Geef me een notitieboekje, een pen en voedsel voor mijn hersenen, ziel en lichaam. Ik verwerk, ik leef met schrijven.

En dan is er nog de verbeelding, dit wilde monster.

Toen ik opgroeide, was ik de dagboekman, later de blogman. Dus gewoon weer sequenties? Kunnen persoonlijke teksten gecombineerd worden tot een boek? Ja en nee. Omdat het niet alleen een structuur nodig heeft, maar ook een sturend basisidee. Iets wat de auteur verleidt er intensief mee om te gaan. Iets wat hem erg stoort. Iets wat hem drijft en niet meer loslaat. Iets om hem door een groter verhaal te loodsen. Een verhaal dat hij heel graag wil vertellen.

Drie woorden over taal

Als het vertellen van dit verhaal is een essentieel onderdeel van het verhaal. En dan bedoel ik niet individuele stijlmiddelen zoals alliteratie. Ik heb net twee geweldige boeken gelezen die taalkundig niet meer van elkaar konden verschillen.

Geschatte landschappen door Peter Stamm. Taalkundig zo rechttoe rechtaan, zo gereduceerd als het leven van de vrouwelijke hoofdpersoon in een Noors dorp buiten de poolcirkel. Een taal van de schoonheid van verse sneeuw die alle grenzen bedekt.

“And so you loss her” van Junot Díaz, een Amerikaanse auteur van Dominicaanse afkomst, wordt gekenmerkt door een rijkdom aan taal en een taalmix die het culturele spectrum van Díaz en zijn hoofdpersoon weerspiegelt. Gelukkig behield de vertaling de originele Spaanse en Latijns-Amerikaanse termen. Afgewisseld zoals in het dagelijkse leven van het personage. Je raakt eraan gewend, begrijpt het zonder uitleg.

Beide boeken trokken me op hun eigen manier het verhaal in. En voor beiden is hun bijzondere taal een belangrijk onderdeel van de kernboodschap. Als een muzikale basis.

Op school toen

Ik lees graag, ik lees veel. Maar ik kan niet zeggen dat Duits een van mijn favoriete vakken was op de middelbare school. Dit kan deels te wijten zijn geweest aan het geselecteerde leesmateriaal, dat naar mijn smaak te veel was gebaseerd op de klassiekers uit een bepaald tijdperk van de Duitse literatuurgeschiedenis. “Effi Briest” van Theodor Fontane dreef me tot de rand van waanzin, niet zozeer het lezen, maar eerder de uitgebreide discussie in de klas. Ik keek er altijd naar uit om het te lezen. “Der Schimmelreiter” van Theodor Storm was meer mijn ding. En onvergetelijk: “The Catcher in the Rye” van JD Salinger uit Engelse les.

Kortom, het lezen van een boek is net zo persoonlijk als het luisteren naar een muziekstuk. Mijn beste herinnering aan Duitse lessen is een klassentoets in het eerste jaar van de middelbare school. Er werd ons een deel van een verhaal voorgelezen, dat we op het werk mochten afmaken. Prachtig. En de enige keer dat ik een 10 kreeg in een Duitse krant.

Wat ik wil zeggen: nog meer dan het schrijven, ik hou van dit soort willekeurig schrijven waarvan je niet weet waar het je zal brengen. Onmogelijk als journalist, dat is de rode draad, daar zitten de feiten. Een paar jaar geleden op de “Blogsofa”, een evenement georganiseerd door de stadsbibliotheek van Düsseldorf, dacht ik erover om fictieve verhalen op de blog te publiceren. Enige tijd.

Alle begin

Maar in boekvorm is het logischer. De speeltuin is daar gewoon groter. Aan het begin van elke roman staat een idee, soms vaag, soms heel specifiek. Een netwerk van gedachten, zoals een droom, geen rigide kader. Het verhaal ontwikkelen tijdens het schrijven is voor mij essentieel. In mijn eerste thriller met de werktitel “Cows in the Mist” wist ik wie er dood zou gaan, maar ik kwam pas in een laat stadium achter de gang van zaken en de dader. Erg laat.

Ik las laatst dat als het om romanschrijvers gaat, er een grof onderscheid is tussen: plotter en Pantser verschilt, maar de meeste zijn hybriden. Tijdens de plotter zijn roman volledig plande en tijdens het schrijven doorwerkte, de Pantser het stroomt en evolueert. Voordelen van de eerste manier van werken: Er hoeft weinig te worden herzien. Nadeel: Een zekere stijfheid als gevolg van het feit dat alles strikt onderworpen is aan de plot. De Pantser daarentegen werkt flexibeler, schrijft levendiger, maar herwerkt meer.

Dus ik denk dat ik tot de laatste behoor. Waarbij, zoals ik al zei, er een ondersteunend idee is. In de voorbereidende fase verzamel ik aantekeningen. Onderzoek is nu anders gestructureerd dan in het journalistieke veld. Ze is langzamer, ze heeft tijd en genegenheid nodig.

Op locatie om de sfeer van de setting vast te leggen. En dan komen de beste ideeën naar je toe als je er niet naar op zoek bent. ‘s nachts in bed. Tijdens een prikkelend gesprek. Als ik naar de zee kijk of ergens anders in de natuur vind ik rust. Gepland werk is daarom net zo onmogelijk als reguliere werktijden.

Soms loop ik vast op een bepaald punt. Dan helpt het om je los te maken, te praten, uit te gaan, iets leuks te doen. Soms hoort het hebben van geen plan, geen oplossing en geen idee er gewoon bij. Eigenlijk ben ik altijd aan het werk, maar het voelt niet zo. Het voelt als leven.

“Zonder mijn fantasie kon ik nergens heen.”

Vigdís grímsdóttir

Source: https://meerblog.de/roman-schreiben/

Похожие записи

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *