“Seafaring with Chicken” van Guirec Soudée

Hoewel ik een reisblogger ben, lees ik zelden verhalen van avonturiers. Guirec Soudée is er echter een en ik verslind zijn eerste boek, dat net in het Duits is verschenen. Ik moet toegeven dat de selectie in de boekwinkel niet gericht was op zeevaart. Nou, ik ben een zee-blogger, maar ik heb geen idee van zeilen. Overigens had de iets meer dan 20-jarige niet veel ervaring toen hij de Atlantische Oceaan overstak. Alleen. Onnodig, maar met veel vertrouwen verhuist Guidec naar de zee, anderen zouden het onzorgvuldigheid noemen. Maar je dromen volgen is zelden verkeerd. Natuurlijk vergt zo’n reis enige voorbereiding. Maar zoals Guirec terecht zegt: als je te lang weegt, doe je het daarna niet meer. Omdat er altijd genoeg redenen zijn om iets niet te doen.

Hij zou graag een dieren escort aan boord willen hebben, maar Guirec dacht vanaf het begin aan een kip. Maar hem werd het ontraden en hij verliet zijn Bretonse eiland tijdens een solo-tour. Kort voor het oversteken denkt hij weer aan de kip, praat met zijn nieuwe vrienden op de Canarische Eilanden, die hem prompt een kip geven. Monique. Daarom lees ik het boek. Er is amper een week verstreken sinds we de tuin deelden met drie kippen waar ze me nergens van verbaasden of aan het lachen maakten. Tot op heden had ik kippen volledig onderschat.

Momo doet alles

Guirec heeft soortgelijke ervaringen met Monique, zij het onder extreme omstandigheden. Hij is blij om alleen te zijn en toch, zelfs als Monique haar karakter heeft, geleidelijk zijn privacy binnendekt, draait alles op zijn kop. Met Monique bespreken? Daar kun je ook tegen een muur praten, zegt Guirec. Hij heeft de kist zelf gebouwd en aan dek geïnstalleerd. Uiteindelijk weet Momo, zoals hij haar liefkozend noemt, zelfs te delen in zijn eten. Want zodra een kip iets eigenwijss in haar hoofd heeft, werkt ze er onvermoeibaar aan. Guirec en Monique zijn uit hetzelfde hout gesneden.

Guirec Soudée Seafaring with Chicken
Leesuur met Brynja

Natuurlijk schrijft de zeeman niet alleen over zijn sociale leven met kip aan boord. Er is een alledaags leven bij het oversteken van de Atlantische Oceaan, problemen, uitdagingen, zijn gebrek aan ervaring, maar ook zijn vindingrijkheid en flexibiliteit, die zijn hoofd kunnen redden. Hij doet alle reparaties zelf, hoe zou het anders moeten werken. Hij kan niet klagen over een gebrek aan creativiteit, lef en vasthoudendheid.

Voordat hij na vier weken in het Caribisch gebied landt, wordt zijn GPS onderbroken. Guirec richt zijn roer naar de sterren en naar het westen. Misschien landt hij niet precies in Saint-Barth, zijn verklaarde doel, maar de ruwe richting is goed. Kort daarna repareerde hij de GPS al. Danst aan boord wanneer hij eindelijk weer land ziet en eerst zijn vader belt, die hem niet zoals iedereen van deze reis wilde weerhouden. Je moet er gewoon blij mee zijn.

Het volgende project

Hij verblijft een jaar in het Caribisch gebied, werkt als tuinman, ober en surfinstructeur, repareert zijn zeilschip om het geschikt te maken voor Groenland. Omdat zijn volgende project er al is: overwinteren tussen pakijs. Je denkt misschien dat hij gek is, maar Guirec weet wat hij wil en hoe hij het doet. De rest is geïmproviseerd. De media melden over hem na aankomst in het Caribisch gebied, sponsors zijn geïnteresseerd in zijn ideeën.

Hij vaart noordwaarts en vaart via Halifax naar Groenland. Maar alles gaat hier anders dan gepland. Hij wacht op een nieuwe motor en brengt een maand door in een Groenlands dorp genaamd Saqqaq in Disco Bay. Hij verliest dus tijd en maakt niet langer de weg naar het noorden van Groenland. Het is te laat. De vissers adviseren hem in de discobaai te blijven. Dan lijkt alles zich tegen hem te keren – alleen Monique blijft aan boord pikken.

Momenteel vraag ik me nog steeds af hoe de kip na haar verblijf in het Caribisch gebied de poolkou aankan. Tot dusver is ze uitgegroeid tot een sportkanon dat lijkt op haar zeilpartner: surfen, schaatsen, kip zwemmen. Ik weet niet of ik onze kippen erover moet vertellen, ze zijn sowieso nieuwsgierig en vrij ruim. Een van hen is al een slootwater overgestoken! Onvrijwillig, maar ze heeft het gedaan. We vonden ze in het struikgewas van het naburige pand. Een beetje nat, maar goed.

Er kan zoveel worden onthuld: Monique legt zelfs in de Groenlandse winter eieren – tot grote vreugde van de bewoners van Saqqaq …

Tekst en foto: Elke Weiler

Source: https://meerblog.de/buch-seefahrt-mit-huhn/

Похожие записи

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *