Sla schapen | Meerblog's column over het wilde plattelandsleven

Dus nu de nieuwe buren met hun lammetjes. Ze komen graag een praatje maken als ze ons zien. Er is waarschijnlijk een verwarring en ze denken dat we de voedselbipods zijn die ze gewend zijn. Deze schapen zijn in ieder geval aanhankelijker en communicatiever. Ondertussen blijft het relatief koud als Janni haar wil afblazen met zijn territoriale claim. De koeien ook aan de andere kant. Aanvankelijk leek Janni nog steeds een attractie, een beetje bioscoop op de vennen, wanneer de hond voor de sloot opspringt en soms natte pootjes krijgt. Maar nu wordt Janni grotendeels genegeerd. Als schaap heb je belangrijkere dingen te doen. Grazen, chillen, hakken.

Eindelijk had de man een schaap op zijn rug zien liggen, zijn benen friemelend in de lucht. Samen met de boer ging hij naar het aangrenzende weiland, waar hij al snel werd opgeleid tot redder van schapen. Een beetje steun op de schouder, en het schaap draait terug naar rechts of komt weer op zijn voeten. Schapenhouders houden dagelijks hun schapen in de gaten omdat de rugligging levensbedreigend kan zijn. Als een schaap rondrolt en dan niet meer omhoog komt, wordt het wollen lichaam bijna een ton, de benen kunnen niet genoeg vaart krijgen. De organen glijden weg, gassen kunnen niet ontsnappen, dit alles zet de longen en het hart onder druk.

Opgeslagen schapen!

Een omgekeerd schaap dat hulpeloos op zijn rug ligt, heeft dringend steun nodig bij het keren. Meestal moet u langzaam benaderen, zodat de schapen niet in paniek raken en mogelijk comfortabel praten. Onze buren zijn niet bang, integendeel. En we hebben nu de officiële licentie om te helpen. De boer ondersteunde het dier onder zijn schouder met een bekwame grip, je kon ook beide handen onder je schouder en rug leggen en hem helpen met het draaien. De man komt terug, het schaap is gered!

Op dezelfde dag hielpen we al op de dijk. De Noord-Friese dijken zijn inmiddels weer rijk bevolkt. Op het vasteland, de eilanden en Halligen ligt in totaal bijna 260 kilometer dijk. Afhankelijk van het weer grazen de schapen van maart / april tot oktober / november over het meer en de binnendijken. Elk jaar hebben we de indruk dat er meer zullen zijn. Het voelt bijna alsof er meer schapen zijn dan inwoners in Noord-Friesland. Maar schijn bedriegt. Volgens een enquête van het North Statistics Office in 2016, dat de meer dan 160.000 mensen in Noord-Friesland 'slechts' zijn vergeleken met 86.000 schapen, is de relatie evenwichtiger geweest. Kustbescherming is afhankelijk van de dierenarbeiders, die de grasmat van de dijken kort houden en de grond mooi vertrappen.

Als het gebeurt, zijn we uit met de honden. We lopen een tijdje over een van de weinig gebruikte landbouwpaden tot we de dijk in draaien. Halverwege kunnen we het lam al horen en zien: staat het aan de andere kant van het hek terwijl de rest van de familie erachter zit te wachten? Naarmate je dichterbij komt, wordt het vermoeden bevestigd. 'Ga je naar boven en breng je de familie weer bij elkaar?', Vraag ik de man terwijl ik de honden afleid. Schapen en lammeren verdwijnen achter de dijk, ook de man.

Geluk met modder

Korte tijd later verschijnt hij weer op het toneel – met overwinningstekens. 'Ik hoefde het lam maar naar de poort te leiden, dan ging alles heel gemakkelijk.' Even later verschijnt de moeder weer met haar twee lammeren, de afvallige drinkt gretig melk. De moeder kijkt ons aan. Vorig jaar hadden we twee families in hetzelfde gebied bij elkaar gebracht, grotendeels dankzij de actieve inzet van de man. Deze zaak was echter iets gecompliceerder omdat twee lammeren in de waterloze maar modderige greppels aan de waterkant waren afgedwaald en niet meer alleen uit het grijze moeras konden komen.

Dus de man gaf een jumpstart, haalde ze er met veel moeite uit en hees ze over een hek zodat ze terug konden rennen naar hun moeders aan de andere kant. Ik herkende de man niet na de campagne omdat hij helemaal in de geulverf was gedompeld. Maar nu snel weer thuis voordat de modder opdroogt en hard wordt. Bovendien rook de man een beetje hard. Maar het belangrijkste is dat de lammeren terug waren bij hun moeders!

Natuurlijk dacht ik er soms aan om zelf een paar schapen te adopteren. Alleen, om te voorkomen dat de man met de grasmaaier moet werken, waarover hij graag klaagt. Maar dan moet ik er helaas achter komen dat hij op de een of andere manier aan de grasmaaier hangt. 'Volgend jaar', zegt hij uiteindelijk, mogelijk in de hoop tot dan van gedachten te veranderen. 'Dan bouwen we de juiste infrastructuur.' Dus begin ik het riet dat overal in de tuin groeit weg te hakken en praat met honden en kippen over de mogelijke gezinsgroei. Afgezien van mij lijkt niemand echt enthousiast over het idee …

Voor verder lezen

Meer over schapen vind je in het boek “Leven op de Waddenzee”, dat ik samen met fotograaf Ralf Niemzig bij Bruckmann Verlag realiseerde. Voor één verhaal ontmoette ik een herder in Dithmarschen die gepassioneerd is over de zaak. 'Je moet een goede band hebben met de dieren', zegt hij. Als iemand het nodig heeft, herkent hij dat direct aan de toon.

Trouwens, rondleidingen in een biologische schapenmelkerij zijn mogelijk in Tetenbüll zodra het leven weer een beetje vertrouwd gaat. Meer hierover leest u in mijn nieuwe boek "Glücksorte in Nordfriesland", uitgegeven door Droste-Verlag, of in het artikel "Audience of the Milk Sheep".

Source: https://meerblog.de/schafe-nordfriesland-landleben/