Spanje voor thuis met muziek, films, boeken en recepten

Hijo de la luna… Vaak moet je een artikel beginnen met een liedje. Ik nam het Mecano-lied uit de jaren 80 mee vanaf mijn eerste lange verblijf in Spanje. Al als kind was ik met mijn ouders op vakantie in Spanje, maar de zes weken op het Cantabrische platteland bij Santander bleken anders te zijn, aangezien ik bij de lokale bevolking woonde. Nadat ik van de middelbare school was geslaagd, ging ik met een vriendin en haar familie naar familie in Noord-Spanje.

Ik herinner me nog dat overdag op bed liggen om te lezen niet bijzonder gewaardeerd werd. Maar ik weet niet meer wat ik toen las. Soms verveelde ik me terwijl Mari het altijd druk had. Bijvoorbeeld om de nagels van de tantes te lakken. Ik weet vooral hoe goed de tortilla smaakte. In ieder geval hebben Mari’s tantes waarschijnlijk een van de beste tortilla’s ooit gemaakt.

In november op de Cami de Ronda
Palafrugell, Camí de Ronda

Hoewel ik op school Spaans had geleerd, vloeide het gesprek aanvankelijk niet echt, waardoor ik een soort marginale figuur werd. Pas tegen het einde van mijn verblijf voelde ik me beter, verstond en sprak ik veel beter. En ik bracht muziek mee naar huis en veel herinneringen. Mari en ik gingen naar een openluchtconcert van de Mecano-groep en naar verschillende dorpsfeesten. Op een ervan leerden we een groep vrolijke Andalusiërs kennen, en ik bleef een tijdje schrijven met Antonio uit Sevilla. Ik leerde de Sevillanas pas later kennen, toen ik tijdens een reis naar Andalusië een proefcursus kon volgen in Cádiz.

Twee woorden over het stierenvechten

Op een gegeven moment nam Mari’s familie me mee naar Santander voor een corrida. Ik huilde terwijl iedereen om me heen wild werd. Behoort het stierengevecht tot Spanje? Veel Spanjaarden zijn hier tegen, maar er zijn nog genoeg supporters. In 2013 plaatste de Spaanse regering de corrida onder bescherming als een immaterieel cultureel bezit, waardoor het verbod in Catalonië werd opgeheven. Naast Catalonië zijn er nog andere regio’s die tegen de corrida hebben beslist.

Mijn Spaanse muziekkeuze wordt niet langer bepaald door Mecano, vooral niet sinds Héroes del Silencio begin jaren negentig de dansvloeren veroverde met “Entre dos tierras”. In de jaren negentig verspreidde zich mestiezenmuziek, voornamelijk uit het multiculturele Barcelona. Vooral Manu Chao, eigenlijk Fransman, wiens Spaanse ouders voor het Franco-regime naar Parijs waren gevlucht. Mijn Spaanse playlist wordt dan ook gedomineerd door wereldmuziek: Amparanoia, Jarabe de Palo, Huecco, Macaco ea Je mag me vergeven dat het niet het hele spectrum van Spaanse klanken weerspiegelt. Maar het is buitengewoon dansbaar.

De eerste eigen tortilla

Een paar jaar geleden was ik terug in Catalonië en leerde ik weer een plek uit mijn jeugd kennen: de Costa Brava. De passie voor een goede tortilla heeft me nooit meer verlaten. Tijdens dat verblijf heb ik een kleine kookles kunnen volgen in Girona. Het recept voor de tortilla, die ik ook met succes thuis heb gebakken, vind je in het artikel in Girona. Helaas bestaat de kookstudio in Girona niet meer, vertelde Nicole, die in Catalonië woont, me van de blog Freibeuter Reisen. Nicole heeft geweldige boeken geschreven en leidt je als insider de regio in, bijvoorbeeld met “Lucky Places in Barcelona” en met de “Travel Guide for the Costa Brava and Girona”. Nu ga ik op zoek naar een roman en lees de eerste pagina’s van Domingo Villar’s “Beach of the Drowned”.

In de steegjes van Pals, Catalonië
Een paar jaar geleden in Pals

Als het om filmtips gaat, ben ik beter, krijgen filmmakers in Spanje misschien meer steun dan schrijvers? Je kunt niet voorbij Pedro Almodóvar komen. Ik heb een aantal van zijn films gezien en ik zou in het bijzonder “High Heels” uit de jaren 90 willen noemen met een fantastische Miguel Bosé als een fictief personage “Femme Letal” die aan het einde van de film van rol verandert en de redder blijkt te zijn en oordeel in het echte leven.

Films, films, films

En niet te vergeten de grote Javier Bardem in wat waarschijnlijk zijn grootste rol is: “Mar adentro”. “De zee in mij” neemt het onderwerp euthanasie over uit een echte zaak. De nek van een visser raakt verlamd nadat hij in ondiep water is gesprongen. Alle vaardigheden van Bardem worden onthuld in het gezichtsspel, dat ook vol intensiteit is in deze reductie.

Ik weet niet hoeveel films Javier Bardem sindsdien heeft gespeeld, maar ik zou er een willen noemen die ik bijzonder goed vond: “Los lunes al sol” – Maandagen in de zon. Vier ontslagen scheepswerfarbeiders van de kust van Galicië komen regelmatig samen, gaan samen naar het arbeidsbureau of naar de pub. De tragische komedie gaat over hun vriendschap en solidariteit, die in moeilijke tijden des te belangrijker wordt.

Last but not least wil ik je de Spaanse Netflix-film “Adú” aanbevelen. Een jonge jongen moet Kameroen ontvluchten en een lange reis maken. Adú verliest onderweg alles, is de dood nabij en overleeft toch. Het gaat ook om een ​​grens die eigenlijk niet die tussen twee landen is, maar tussen twee werelden. En een Europa dat mens wil zijn en toch faalt.

Tekst en foto’s: Elke Weiler

Lees meer over Spanje: Sevilla met parasol – via de Metropol Parasol. Dorpsverhalen in Catalonië: Cadaqués. Kook als een local in San Sebastián. Bouwstenen verwonderen zich in Bilbao: het Guggenheim Museum. Tijdens een ochtend in El Raval, Barcelona. De beste churros in Madrid.

Source: https://meerblog.de/room-travels-spanien/

Похожие записи

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *