Stemmen uit Europa tijdens de Corona-crisis

Ik ren, ren, ren. Over de groeven van het aangespoelde zand, die op een abstract ritme draaien. Schelpen knarsen onder de zolen van de rubberen laarzen. Nu ben ik ver van de dijk, midden op het wad. Voor mij de Hever, een brede getijdenstroom, aan de horizon het eiland Pellworm. De oude kerk en de vuurtoren zijn duidelijk omlijnd, evenals de contouren van de Halligen Süderoog en Südfall.

Niemand heinde en verre. Een stilte als aan het einde van de wereld. Tegelijkertijd rijden auto's met luidsprekeraankondigingen rond in München: de inwoners worden met zware straffen bedreigd als ze zonder goede reden weggaan. De verschillen in het land kunnen niet duidelijker zijn. Als er nog wc-papier in de winkels zou zijn, als de cafés nog open waren, zouden er hier nog een paar toeristen zijn, dan zou ik de corona-crisis alleen virtueel ervaren.

Als de Italianen me met hun balkongezangen hebben aangeraakt, zijn het nu de Fransen die voor de Italianen "Fratelli d'Italia" zingen. Een kaskraker van de hashtag #EhGiovanni, uitgesproken door de Italiaanse president tegen zijn adviseur, die hem vroeg om een ​​lijn te trekken voor de televisietoespraak. Mattarella streelt haar haar: "Eh Giovanni, ik ga ook niet meer naar de kapper."

Ik mis Italië zoals ik dat in lange tijd niet heb gedaan. Net als in het eerste artikel "Azzurro" zou ik graag doorgaan met het verzamelen van stemmen uit Europa over deze vreemde periode. En als dat allemaal voorbij is, moeten ze een herinnering zijn aan onze tijd bij ons. Denise van Help Tourists schreef me vanuit Parijs:

Parijs zonder stokbrood?

"In Parijs lanceerden we balkon-aperitieven, elke avond om 19:00 uur is er iets te drinken en te knabbelen op het balkon (of aan het raam, voor iedereen die geen balkon heeft) en we toosten op onze buren. Een uur later staan ​​veel Parijzenaars op de balkons en applaudisseren de doktoren en verpleegsters, die met opoffering en zonder onderbreking voor de zieken zorgen.

Anders doen velen iets op persoonlijk niveau, iemand verderop in de straat heeft een DJ-console op de eerste verdieping bij het raam geplaatst en mixt elke avond om 19.30 uur iets met zijn buren. Godzijdank, dacht ik bij het passeren, dat ik verder weg woonde.

De restaurants om mijn hoek maakten verkoop, eieren, meel, feta, boter van industriële grootte en al het andere dat ze in de keuken hadden. Naast de deur staan ​​aardappelen voor de restaurants, maar op de een of andere manier wil niemand ze. Omdat er ook in de supermarkt zijn. Zoals zoveel. Een week geleden vochten ze nog voor toiletpapier en huishoudelijke taken, nu zijn alle planken weer bijgevuld.

De wachtrijen voor de supermarkten zijn desalniettemin elke dag de hele dag lang, mensen staan ​​geduldig op een meter afstand en wachten tot ze hun karretjes kunnen vullen. Momenteel staan ​​wij nog open voor slagers, bakkers, visverkopers en groente- en fruitverkopers. Het personeel raakt echter langzaam op. De bakker naast de deur sluit morgen voor onbepaalde tijd. Parijs zonder stokbrood? Ondenkbaar!

Desalniettemin heeft de crisis ook iets goeds: het gezin komt dichter bij elkaar, we hebben regelmatig maaltijden, ik heb lang niet zoveel gegeten als ik heb: ontbijt, lunch, koffie en diner. Samen zijn en samen tijd doorbrengen is daar in het dagelijks leven vaak weinig tijd voor.

Zelfs de meetapparatuur die luchtverontreiniging in Parijs registreert, heeft op dit moment niets te doen, omdat deze lang niet zo schoon is geweest als de lucht in Parijs. Gisteren kreeg ik een sms: Duitsers hamsteren wc-papier en Fransen wijn en condooms – clichés in tijden van Corona. '

Ik ben een beetje verscheurd of ik tijdens deze dagen liever in de grote stad woon met zijn nieuwe balkonleven, of dat ik rustig op het platteland wil wonen. Maar nee, ik weet het eigenlijk. Daarom spreekt Marion tegen mij over "zeemaan" vanuit het hart, dat een paar jaar geleden naar Noord-Jutland is verhuisd:

Alleen al in Noord-Jutland

'We wonen in een kleine buitenwijk in het noorden van Denemarken. Nu, net voor Pasen, zou het de tijd zijn dat we de nabijgelegen snelweg zouden moeten horen, vooral in het weekend. Zaterdag is de dag van het verschonen van het bed en we proberen zo mogelijk te voorkomen dat we naar Blokhus of Løkken gaan. Maar dit jaar is alles anders.

Op de dag dat de grens gesloten was, brachten onzekerheid en innerlijke onrust ons naar de zee. En niet alleen wij. Blokhus Strand zat vol zoals in het hoogseizoen, maar de enige taal die we hoorden was Deens. Die dag voelde ik me eenzaam onder velen.

Ik ben nu blij dat we in het relatief dunbevolkte noorden van Jutland wonen. Voor ons is dat niet zo moeilijk om alleen in de natuur te zijn. Om verschillende redenen konden we niet de hele dag in huis zijn. En we voelen ons comfortabel dat we dat ook niet hoeven te doen.

Het openbare leven van Denemarken staat stil en we zien vaak dagenlang geen menselijke ziel in de straten van onze nederzetting. Maar we kunnen ze horen: een grasmaaier zoemt altijd ergens. Net als vele anderen blijven we meestal na het werk in de tuin. Alexander zit doordeweeks boven in het thuiskantoor en de kinderen en ik voltooien een uitgebreid schoolprogramma op de begane grond. We ontmoeten elkaar tijdens de pauzes en wisselen informatie uit over actuele gebeurtenissen. We geven om onze families in Beieren en volgen elke dag het Duitse nieuws.

Via eboks worden wij door de Gezondheidsdienst en de gemeente geïnformeerd over de laatste richtlijnen. Bezoeken aan de dokter worden momenteel vervangen door telefoontjes en een speciale app. We besloten om na 20.00 uur te gaan winkelen om wachtrijen bij de kassa te vermijden. We kunnen alles kopen en we missen niets materiaal.

Natuurlijk missen we onze families en de samenleving van andere mensen. Tegelijkertijd voelen we ons nu als nooit tevoren veilig in het verlaten noorden. '

Zweden of andersom

De vraag is: kunnen we de crisis doorstaan ​​zonder ingrijpende beperkingen in het dagelijks leven? Terwijl de meeste landen Nee hebben gekozen met het oog op Italië, specificeert u in Zweden. De in Helsingborg woonachtige auteur Christiane Stella Bongertz bericht vanuit haar geadopteerde land:

"Wodkafabriek schakelde over op de productie van handdesinfectiemiddelen" was het meest curieuze nieuws van de dag. Anders zou je hier in Zweden op het eerste gezicht denken dat het niets was. Het is gewoon ongewoon stil buiten. Niet dat het hier in het Tågaborg-district in Helsingborg in het zuiden van Zweden lawaaierig zou zijn, maar je merkt wel dat er minder auto's rijden en minder vliegtuigen vliegen. Universiteiten en middelbare scholen zijn gesloten en voor zover mogelijk zijn ze overgestapt op afstandsonderwijs.

Onder leiding van de staatsepidemioloog Anders Tegnell lag de focus tot dusver op het beschermen van ouderen en zieken tegen infectie. Iedereen boven de 70 en risicogroepen moeten indien mogelijk thuis blijven, niet alle mensen. Mijn schoonfamilie, zowel boven de 70 als met diabetes, is boos maar houdt zich eraan. Net als zij volgen bijna iedereen de regels goed, Zweden zijn niet erg rebels en hebben veel vertrouwen in de regering omdat ze nooit is misbruikt en corruptie niet als een klein misdrijf wordt gezien, zoals in andere landen.

Nadat ik vandaag mijn dochter van de kleuterschool had opgehaald, kwam een ​​ouder echtpaar ons ontmoeten, die hen vriendelijk begroette en vervolgens een gigantische elleboog om ons heen maakte. Ja, dat klopt: kleuterscholen en scholen tot de negende klas zijn hier nog steeds open, zodat ouders kunnen blijven werken – niet alleen, maar vooral in de gezondheidszorg. Alle speeltuinen zijn ook toegankelijk, alle winkels, niet alleen supermarkten en apotheken, zijn open – maar redelijk leeg en ook hier wordt toiletpapier gehamerd.

Mensen gaan naar hun werk, maar worden aangemoedigd om thuis te blijven bij de minste verkoudheid, afstand te houden en natuurlijk hun handen te wassen. Daarom zijn er maar een paar kinderen op de kleuterschool van mijn dochter, want de kinderen moeten natuurlijk bij de minste tekenen van ziekte thuisblijven. Daar trainen ze meer dan normaal om hun handen te wassen en doen ze ook experimenten met hoe zeep op de vingers afstoot, bijvoorbeeld gemalen peper in het water. Zelfs evenementen met maximaal 500 personen zijn nog steeds toegestaan ​​- maar ik verwacht dat dat elke dag zal veranderen.

Het optreden van de regering wordt scherp bekritiseerd, sommigen vinden het te laks, anderen klagen dat de reeds genomen maatregelen uiterst gevaarlijk zijn voor de economie. Ik heb de voorkeur voor de Zweedse manier – vergeleken met de Duitse – maar ik ben eigenlijk diep verdeeld en heb het gevoel dat je het verkeerd doet."

Een update uit Zweden kwam gisteren van Stella: “Vandaag zijn de regels aangescherpt: alle vergaderingen van meer dan 50 personen zijn vanaf zondag verboden. Stefan Löfven deed een beroep op de Zweden om met Pasen thuis te blijven en niet te reizen als dat niet nodig is.

Tegelijkertijd hebben de gemeenschappen aan de prachtige westkust in Bohuslän al een probleem met een aantal oudere "Corona-vluchtelingen" die naar hun zomerhuisjes reden omdat ze dachten: als we afstand moeten nemen, dan in ieder geval in een prachtige omgeving. Helaas hebben sommige van de tweede huiseigenaren thuiszorg nodig en als ze ziek worden, overschrijdt dit de capaciteit van de lokale gezondheidsinfrastructuur – daarom wordt hen nu gevraagd om terug naar huis te rijden naar waar ze zijn geregistreerd.

Tegelijkertijd is er een discussie over de vraag of de meest getroffen regio van Stockholm niet moet worden afgezet, zodat de mensen van daaruit het virus niet verspreiden naar andere, tot nu toe onaangetaste en structureel zwakkere gemeenschappen. Precies waar mensen hun zomerhuisjes hebben – en dat is ongeveer heel Zweden.

Ik denk zelf dat het bedreigend voelt dat er nu militair-militaire veldtenten zijn opgezet rond het ziekenhuis in Helsingborg, omdat het je echt duidelijk maakt dat het hele gebeuren niet iets virtueels is, maar echt echt.

In Ängelholm, op 25 kilometer van Helsingborg aan de kust, maakten kinderen eenmalige visa voor verplegend personeel in het ziekenhuis in handwerkklassen (slöjd). Nog een leuk argument dat de scholen nog open zijn. "

Met humor en muurverf – Portugal

Soms haalt een ongewone situatie ons zo plotseling uit de sleur dat het ons energiek en creatief maakt. Iedereen vindt zijn dagelijkse leven een beetje opnieuw uit, geherstructureerd, stelt nieuwe prioriteiten. José, die ik nog ken van mijn studententijd in Rome, vertelt hoe hij samen met zijn vrouw in zijn thuisland Coimbra de crisis ervaart:

“Hoewel de Portugese regering pas op 18 maart de noodtoestand heeft uitgeroepen, bevinden mijn vrouw Catarina en ik zich sinds 14 maart in vrijwillig sociaal isolement. We werken allebei vanuit huis. Om eerlijk te zijn, het is een bijna "normale" situatie voor mij tijdens de week omdat ik al jaren op deze manier werk. Maar in het weekend begrijp ik nu wat sociaal isolement betekent.

Hier in Coimbra voldoet de bevolking over het algemeen aan de verplichting om thuis te blijven. Interessant is dat de oudere bevolking de neiging heeft om door de bijna verlaten straten te lopen. De meeste winkels, cafés en bars zijn gesloten. Aan voedsel is er geen gebrek. De supermarkten proberen de afstand tussen klanten te beheersen, maar tot nu toe is er geen voedsel opgepot. Natuurlijk vullen mensen de voorraadkast met eten, maar niets ontbreekt. Ik heb nog nooit zoveel geld aan eten uitgegeven als in deze periode.

Waarschijnlijk is er een probleem met ontsmettingsmiddelen en gelalcohol. Winkeliers speculeren over de prijzen van deze producten en de overheid probeert deze situatie pas laat onder controle te krijgen.

In het dagelijks leven proberen we niet depressief te worden. Ongelofelijk, ik had een pandemie nodig om de badkamer en keuken opnieuw te schilderen waar we al maanden aan dachten.

Helaas hebben we geen kinderen, maar als we ze nu hadden, waren we gek geworden. Het is niet gemakkelijk voor twee mensen die 24 uur per dag in hetzelfde pand wonen. Ik wil me zelfs geen gezinnen met jonge kinderen voorstellen.

Ik ben een paar keer in de supermarkt geweest, maar droeg altijd een masker en handschoenen. We besteden wat tijd aan het desinfecteren van onze handen en alles wat we aanraken. Mensen maken hier een grapje over: 'Ik had nooit gedacht dat mijn handen meer alcohol zouden consumeren dan mijn lever.'

Aan het eind van de dag gaan we wandelen dichtbij huis. Ik ontmoet niet veel mensen buiten omdat ik in een landelijk gebied van de stad woon. En als dat zo is, reageer ik raar door weg te lopen, mijn gezicht uit te draaien en mijn adem in te houden uit angst om besmet te raken.

Ik bezoek mijn moeder die bijna elke dag in een ander deel van de stad woont. Mijn moeder woont alleen en sinds ze ouder is dan 70 jaar, heeft ze de plicht om in uitzonderlijke staat thuis te blijven volgens de regels. Ik denk dat de situatie voor hen veel moeilijker is.

Internet en sociale netwerken hebben uiteraard een belangrijke bijdrage geleverd aan de bestrijding van eenzaamheid. Op een avond volgden we een Portugese komiek die live vrienden op Instagram roept. Zo leuk … zonder de situatie waarin we ons bevinden. "

Bakken van lekkernijen in Griekenland

De situatie met kleinere kinderen is niet zo kritiek als José vreesde. Dat is tenminste mijn indruk toen ik skater, zus van de man, ontmoette en in Agrinion woonde, een 94.000 zielenstad op het Griekse vasteland. Hun kinderen Nepheli en Tassos zijn acht en vijf jaar oud en ze lijken best gelukkig. Nepheli tenminste, die tijdens ons gesprek naast haar moeder zit. 'Hallo', begroet ze slim. En Katerina vertelt in het Engels:

'Zelfs na de geboorte van mijn kinderen had ik niet zoveel tijd voor hen als nu. Ik kan een paar kinderpsychiatrische counselingsessies geven via een videogesprek of wetenschappelijke artikelen schrijven. Maar de vele uren die ik normaal per week werk, zijn nu gekrompen tot ongeveer drie per dag. Het is leuk om de rest van de tijd met de kinderen te spelen of samen iets te bakken.

Sinds afgelopen maandag, toen de lockdown in Griekenland werd ingevoerd, gaan we alleen uit om te winkelen of wanneer we iets van de apotheek nodig hebben. Voor dergelijke gangen moeten we een speciale code aanvragen via sms. Dit wordt sporadisch gecontroleerd door de politie buiten.

Mijn ouders wonen op dezelfde plek, maar we zien ze alleen op hun balkon. Omdat zowel mijn man als ik meestal in het ziekenhuis werken en we niet weten of we het virus kunnen dragen. We houden dus afstand van de grootouders, wat ze natuurlijk niet gelukkig maakt.

Het is ongebruikelijk om plotseling geen dagschema te hebben. Geen tijdsdruk. Eindelijk is er de vrije tijd om samen te koken, schoon te maken, te lezen of films te kijken. Het is alleen jammer dat we niet de mogelijkheid hebben om een ​​wandeling te maken en dat we geen echt balkon of tuin hebben. We missen het meest buiten. We blijven fit met indoor sporten, gebruik de trainingsfiets. Tassos speelt bal en Nepheli is een balletdanser.

Moet ik je een paar dingen vertellen over mijn broer? Je kunt het me altijd vragen! '

We lachen. De man dreigt gevolgen vanuit de keuken. Rellen aan de andere kant van de Skype-lijn. Op de een of andere manier glijdt de Katerina-smartphone weg en kan ik alleen sponsachtige bewegingen zien. Giechelend. Ik weet dat de 'begaafde' tijd goed wordt gebruikt door ten minste één gezin in Griekenland.

Efcharistó, Katerina! Obrigada, José! Tack så mycket, Stella! Tusind tak, Marion! Merci, Denise!

Source: https://meerblog.de/europa-alltag-corona/

Похожие записи

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *