Tegenwoordig roept de berg niet op – reisverslag Duitsland – reisberichten


De Zugspitze werd 200 jaar geleden voor het eerst beklommen. Sindsdien is er veel veranderd. Een verkenningstocht met een historische topgids in je bagage.

Ze willen allemaal naar boven. De gondeltoeristen en bergbeklimmers, de lokale bevolking en vakantiegangers, en vooral nu voor de verjaardag van de eerste beklimming ook de journalisten. Alleen om dan te klagen over alle anderen die op de top van de Zugspitze staan ​​en de berg beroven van zijn grootsheid, de stilte en eenzaamheid. Er is sprake van recreatieve terreur. De “Top of Germany”, een wereld van avontuur gemaakt van Leberkäs, souvenirs en selfie-rage.

De kritiek hierop is natuurlijk niet nieuw. Al in de jaren twintig protesteerde Kurt Tucholsky tegen de Zugspitzbahn die Hinz en Kunz gebruikten: “Als ik de Zugspitze was, zou je je schamen. […] De berg is niet langer een berg. Ontgoocheld, plotseling van zijn troon gehaald, een platitude van drieduizend meter. ”Ondertussen, 200 jaar nadat luitenant Josef Naus de eerste ambtenaar was op 27 augustus 1820, zette hij zijn voet schrap tegen de rotsen op een hoogte van bijna drie kilometer en rende onmiddellijk daarna weg van een onweersbui heeft elk jaar meer dan een half miljoen bezoekers in de topregio. De meeste van hen zonder ook maar één druppel zweet te verliezen.

Tegenwoordig roept de berg niet, hij verschuilt zich onder een dikke deken van wolken. Dus ik kan met vertrouwen de berg verlaten om berg te zijn. Robuust, afstotend, formidabel. Het werd tenslotte zo lang als onoverwinnelijk beschouwd door de lokale bevolking in Werdenfelser Land dat niemand echt geloofde dat de Naus de top had bereikt. Dus ik bewonder de Zugspitze het liefst van een afstand en ga op zoek naar de historische charme of wat er van over is in het gebied waar generaties bergbeklimmers doorheen hebben gezworven. De “Alpine Summit Guide” uit 1905 dient als tip.

Vier routes leiden van de vallei naar de top. Veeleisende bergbeklimmers wandelen tegenwoordig door de Höllentalklamm, maar de traditionele route loopt door het Reintal. De beklimming begint hier in de Partnachkloof: zelfs de historische topgids is enthousiast over de “gruwelijke schoonheid van de nauwe kloof”. Op de tot 80 meter hoge rotswanden kun je nog zien waar de primitieve oude “Triftsteig” liep, vanwaar de houthakkers ooit hun boomstammen door de kloof stuurden. “Dat er doden vielen, was geen wonder”, zegt Klammverwalter Rudi Achnter.

Maar toen de eerste zomerbezoekers vanaf 1889 met de trein naar Partenkirchen kwamen, veranderde alles. Een paar jaar later bouwde de Duitse Alpenvereniging het Huis van München op de westelijke top van de Zugspitze, een “taverne”, zoals zijn tegenstanders minachtend zeiden, als een voorloper van de huidige avonturenwereld – in plaats van de verplichte WhatsApp-begroeting kon je toen al je vrienden bellen jaloers maken. In slechts twee jaar, van 1910 tot 1912, werd de Partnachkloof ontsloten voor toerisme met een chic tunnelpad en zelfs vóór de bouw van de eerste kabelbaan in 1926 was de niet beklommen Zugspitze meer dan 10.000 keer beklommen.

De Partnachkloof trekt nu ook zo’n 400.000 bezoekers per seizoen – twee keer zoveel als zo’n tien jaar geleden. De oude kassa wordt binnenkort vervangen door moderne kassa’s en vanaf december zijn er wifi-hotspots bij de ingangen. Maar in tegenstelling tot de Zugspitze heeft de Partnach iets tegen toeristen die enthousiast gillen of constant aan de telefoon zijn. Vooral op een dag als vandaag, wanneer de sluier op de rotsen valt en de beek, die je zo mooi turkoois ziet op Instagram-foto’s, wild en woedend is.

Omdat in het “donkerste deel van de kloof”, zoals de Alpentopgids het beschrijft, “de woedende, met schuim bedekte golven zich een weg banen door de rotsen met zo’n luid gebrul. […]dat men alleen met de metgezel kan communiceren door te schreeuwen ”. Hier kan de kloof door niets of niemand worden gestolen. Bij vloed stroomt er maar liefst 85 kuub water per seconde door de kloof en dat maakt je zo doof alsof je in de disco naast de box staat.

Vanaf de Partnachklamm kun je omhoog klimmen naar de Zugspitze en stoppen bij de “Fleahüttchen”. Dat is tenminste hoe Josef Naus, die de berg namens zijn koning in kaart moest brengen, de voorganger van de Reintalangerhütte noemde, die de nacht voor zijn beklimming door vlooien werd gemarteld.

In plaats daarvan ga ik terug naar Garmisch-Partenkirchen, waar het Werdenfels Museum sinds vorig jaar alleen maar een eerbetoon is aan de hoogste berg van Duitsland met een Zugspitzkamer. De ontwikkeling van je eigen lokale berg is hier door en door zelfkritisch: aan de ene kant de helden van weleer – luitenant Naus natuurlijk, berggidsen met zwaar gespijkerde schoenen, sloopmeesters en dragers. Het waren jongens! Aan de andere kant, het citaat van Kurt Tucholsky over de domme Zugspitzbahn en alle mensen die niet precies weten wat ze daarboven moeten hebben.

Al aan het begin van de tentoonstelling toont een schilderij uit de late 19e eeuw de Zugspitze zoals die ooit was: helemaal naakt. Ironisch genoeg herkende bijna niemand de berg voordat de foto in het museum werd getoond, zegt museumdirecteur Sepp Kümmerer. “Tegenwoordig is het allemaal een enkel platform”, zegt hij en lacht een beetje beschaamd. Bij mooi weer zijn er 5000 mensen tegelijk te vinden. Degenen die de kabelbaan niet nemen, kunnen in slechts acht uur wandelen. Wat een verschil met de onderneming van luitenant Naus, die, zoals hij in zijn dagboek opmerkte, pas de overwinning op de top behaalde “na verschillende dodelijke gevaren”. “In ieder geval was het respect voor de berg vroeger iets heel anders”, zegt Kümmerer. ‘Als je vandaag mensen ziet die met sandalen aan de slag willen …’

Beter voor sandalen is de Eibsee, een zwemmeer met een restaurant aan het meer, biertuin, ijssalon, souvenirwinkel en bootverhuur, direct naast de Zugspitz-kabelbaan, die sinds 2017 de derde kabelbaan op de berg is die elk uur 580 mensen naar de top brengt. Dus alles behalve een geheime tip. Maar mijn alpine topgids is zo enthousiast over het ensemble van meren, bossen en bergen dat ik mezelf moet overtuigen hoe vreselijk de moderne drukte alles verpest.

Rond 1900 werd hier een herberg gebouwd en in die tijd kon je zelfs een boottocht maken naar Ludwigsinsel. De topgids vertelt enthousiast over de krachtige echo die de kapitein speciaal voor de bezoekers met een enkel schot demonstreert. Het rolt en brult en zoemt – stel je voor dat een toeristengids dat vandaag durft. De rest zou weg zijn, wees de gevoelige dierenwereld sowieso op het cirkelvormige pad rond het meer.

In feite is het aangenaam stil aan het meer, dat wordt beschouwd als een van de mooiste in de Beierse Alpen vanwege de dramatische ligging onder de Zugspitze, vanwege het heldere, groen getinte water en de Caribische eilandjes. Er is geen zwemweer en het meer is groot genoeg zodat de wandelaars zich niet verdringen. De wolken scheuren zelfs even open en geven een duidelijk zicht op de Zugspitze. Dat zou niet eens nodig zijn. “Het is niet de eigenheid van de Zugspitze als top – hij steekt niet veel boven de zijtakken uit – dat is de belangrijkste attractie van dit prachtige uitzicht”, zegt de historische wandelgids. “Het is eerder het eigenaardige contrast dat alle delen van de foto vertonen: onder het vlakke, brede meer, boven de bijna verticale muren met hun grillige richel; hier het milde groen van de bossen die ons overal omringen, daar het opzichtige geelgrijs van de rotsen. ‘

Vanaf hier kun je geen panoramaplatform zien. Als de zilveren gondels van de Zugspitz-kabelbaan niet zo nu en dan in de brandende zon zouden schijnen, zou je bijna de illusie kunnen wekken dat alles nog steeds zou zijn zoals het was op de Zugspitze.

Source: https://www.reisedepeschen.de/heute-ruft-der-berg-nicht/

Похожие записи

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *