“Van geluk naar reizen” door Philipp Laage: Waarom een ​​bucketlist?


De mens is een verzamelaar. En sommige reizigers iets meer dan anderen. Maar wat heeft het voor zin om plaatsen en steden te bezoeken om ze van een lijst af te vinken? In zijn boek “Vom Glück zu Reisen” onderzoekt Philipp de vraag waarom een ​​bucketlist eigenlijk nodig is.

In het verleden konden geschikte reisbestemmingen worden bepaald op basis van minder typische factoren: inkomen, gezinssituatie, opleidingsniveau, klassieke reismotieven zoals ontspanning, actief zijn of culturele interesse. Eentje ging met kleine kinderen op vakantie in Duitsland. Wie zon en zand wilde, vloog naar de Middellandse Zee. Degenen die de bergen prefereerden, reden naar de Alpen. De geschoolde burger was op zoek naar geschiedenis en cultuur in Attica of Andalusië, de manier van leven in Parijs en grandeur op Capri, zoiets.

Iedereen die in zijn eentje door Vietnam of Peru trok, was een jonge backpacker. De tegencultuur van georganiseerde reizen bestond al vroeg: eerst de tijdelijke hippies, daarna kampeerders, lifters en interrailers.

Deze typologie van reizigers is altijd voorbeeldig geweest. Vandaag is het verouderd. De jonge reiziger van vandaag is nauwelijks in een hokje te plaatsen. Ouders zijn 20 keer op rij naar hetzelfde resort geweest – het klinkt gek.

De reiziger van vandaag is “multi-optioneel”. Hij ruilt het Praagse weekend in voor een wandeling in het Beierse Woud, een strandvakantie aan de Rode Zee voor een stedentrip naar Barcelona, ​​een huurautotour door Zuid-Frankrijk voor een cruise op de Oostzee, Mexico voor Nepal.

De bedevaart gaat niet langer alleen naar iconen en kathedralen, maar naar de trendy wijken van de metropolen, naar de stranden en naar het Elvis-graf. Alles is mogelijk en veel is interessant. De reismotieven worden steeds vager.

Zwemmen, bezienswaardigheden bekijken, sporten: in veel regio’s is dit allemaal lang afwisselend mogelijk. Ook de begroting markeert zelden scheidslijnen. Mallorca is verfijnd of met Bierkönig en sangria. Voor 1500 euro of 5000 euro kun je zonder vlucht een reis naar Zuid-Afrika maken.

Niets symboliseert de leeftijd waar we vandaag doorheen reizen beter dan de bucketlist.

Deze lijst bevat alle dingen die we een keer in ons leven willen doen, niet alleen reizen. Maar bovenal natuurlijk eenmalige reizen. Deze lijst moet spannend en gevarieerd zijn. Iets twee keer doen kan te veel zijn omdat de tijd beperkt is – en de lijst is nog lang.

Allereerst is het fijn om diverse wensen te hebben. Maar de bucketlist heeft twee haken, een kleine en een grote.

Wat we denken dat we absoluut moeten doen, is een vaag wensdenken dat wordt blootgesteld aan de grillen van het leven. Moet veranderen. Als er een kind is, wordt de Waddenzee belangrijker dan Waikiki Beach, dat je echt een keer in je leven wilde zien. Dat is helemaal oké. Wie heeft dezelfde wensen als vijf of zelfs tien jaar geleden?

Ik wil mijn bucketlist niet als zodanig bestempelen. Ik zeg liever “Lijst met reisbestemmingen die mogelijk van belang kunnen zijn in specifieke levenssituaties in de toekomst, zolang aan andere randvoorwaarden wordt voldaan”. Het klinkt alsof ik mijn levenslange dromen heb opgevouwen en tien gestreken Oxford-overhemden in de kast heb gelegd. Maar ik ben alleen realistisch.

Vaak bleef ik jarenlang naar een reisbestemming op mijn lijstje kijken, maar op een milde lenteavond stopte ik, wierp een snelle blik uit het raam, drukte op “Verwijderen” – en alles was in orde.

Het is geen probleem dat wensen vluchtig zijn. Iets anders is meer te betreuren. De bucketlist, de verlanglijst voor het leven, doet sterk denken aan het winkelwagentje op Amazon, dat voor altijd kan worden aangevuld en verwerkt. Met matige voldoening, als we eerlijk zijn.

In grote delen van de wereld werkt de consumptie nog zonder valse bodem en ironische breuken, maar de reiziger uit het liberale Europa lijkt een stap verder te zijn. Hij reist in toenemende mate post-materialistisch. In plaats van objecten zoekt hij naar mooie momenten die betekenis hebben. Reisbloggers adviseren “te investeren in ervaringen, niet in dingen” voordat ze hun baan opzeggen en huizen opgeven om de wereld rond te reizen.

Is het hoe en waarom niet belangrijker geworden dan wat en hoeveel? De bucketlist doet me eraan twijfelen.

Reizen is het nieuwe, ultieme statussymbool – niet langer consumptiegoederen zoals auto’s, televisies, iPhones, camera’s, handtassen en sieraden. Vroeger was het: mijn huis, mijn auto, mijn boot! En vandaag? Mijn smaak voor interieurdesign, mijn high-end fiets, mijn reis. Ik reis dus ik ben. Fantastische foto’s van verre oorden voor volgers op Instagram zijn de nieuwe valuta van geluk. Niets is zo geschikt om mee te pronken als een geweldige reis.

Een indruk wordt niet meer per se gemaakt door wat duur is, maar wat nog exclusief is dat maar weinigen willen of kunnen bereiken. Veel backpackers rekenen uit met hoe weinig geld ze hebben gereisd voor hoelang. Minimalisme als heilige graal. De rugzaktoer door Zuidoost-Azië verbaast niemand meer. Te voet door de VS, op de fiets naar India, backpacken in Irak: dit zijn de gelimiteerde speciale edities van hedendaagse reizen. Iemand is altijd al langer, verder, moeilijker en avontuurlijker onderweg geweest. Kom eroverheen.

De waarheid is dat reizen niets betekent. Dit feit zegt niets over hoe cool en interessant je bent, hoe slim en ervaren, nieuwsgierig en dorstig naar kennis, medelevend en begripvol.

De bucketlist voedt de illusie dat we gewoon de volgende vlag op de wereldkaart moeten pinnen om een ​​nog opvallender persoon te worden. Het voedt het ego. Waar te gaan Het is niet kritisch. Ook is het onbelangrijk hoe duur de reis is en hoeveel landen je bezoekt. Het hangt af van de modus, niet van de menigte bezochte plaatsen.

Heeft al het reizen zin? Ik weet het zeker: als je meer met het hoe dan met het waar te maken hebt, dan is het kwellende waarom op een gegeven moment overbodig.

Niets tegen de bucketlist. Maar inspireert deze lijst ons echt? Of creëert het het onbevredigende gevoel dat onze eigen reis (nog) niet genoeg is en dat we nog een of andere plek moeten zien om uiteindelijk tevreden te zijn? Hebben we, als we naar de lijst kijken, spijt van wat we nog niet hebben gezien en misschien ook nooit zullen zien? Of kijken we zelfverzekerd, kalm en dankbaar naar de mogelijkheden die ons bevoorrechte leven ons biedt? Willen we gewoon reisbestemmingen zien, zodat we ze achteraf kunnen afvinken? Of gaat het om meer?

Source: https://www.reisedepeschen.de/bucket-list-reisen-nur-um-laender-abzuhaken/

Похожие записи

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *