Wanneer de Travelbug bijt – reisgeesten
Ogen wijd open, verbaasde mond. Vergeten door de wereld hoort ze de verhalen van Hammoud: hoe hij als kind met zijn gezin in een grot woonde, 's nachts naar buiten sluipend om zijn ezel te zoeken. Hoe belangrijk hij zich voelde, omdat hij op tienjarige leeftijd een belangrijke bijdrage leverde aan het gezinsinkomen door toeristen overdag door Petra te laten rijden. Van de diktes eiste hij een dienst.
"10 jaar, zo oud als ik nu ben"zij houdt van denken.
"In die tijd was de wereld boven Jordanië nog steeds prima", zegt Hammoud. De toeristen kwamen veel over Syrië – Palmyra, Damascus – naar Petra, de grootste toeristische attractie van Jordanië.
Petra, de roze stad met immense proporties, werd meer dan 2000 jaar geleden door de Nabateeërs gebeiteld in de stenen van de Arava-vallei. In de glorietijd woonden de bewoners in stenen huizen met verschillende verdiepingen en badkamers – tegenwoordig zijn er nog maar enkele ruïnes van de huizen over. Bedoeïenen woonden echter nog lang in de grotten van Petra: tot de jaren 80 waren ze de winterkwartieren van de "Bedoul".
Toen Petra werd ontdekt als een archeologische schat en uitgeroepen tot UNESCO-werelderfgoed, werden de bedoeïenen verplaatst naar Umm Sayhoun om de belangrijke ruïnes te beschermen.
Onder Bedoeïenen
Hier in Umm Sayhoun hebben we ons kamp weggegooid van de drukte van Wadi Musa – uitgangspunt en toeristisch centrum voor Petra – in Hammoud and Joy, zijn Canadese vrouw.
Ze kookten Mansaf op de traditionele manier.
Een berg rijst opgestapeld op een groot dienblad, afgewisseld met noten, groenten en gedroogd fruit. Aan de bovenkant zijn schaap stukken – voor ons is er een vegetarische versie – en Laban, een populaire in de Arabische wereld yoghurt van schapenmelk, voltooit de rechtbank.
We luieren lui op vloerkussens. Het licht is zwak, de gaslampen werpen gatenpatronen op de muren, soms druipt het van het plafond door de vorige stortbui. De elektriciteit neemt een pauze. Alleen de kleine lantaarns laten ons weten wat we op onze vorken spugen.
Allemaal stil, geniet van de heerlijke Bedoeïenenmaaltijd. Hummus, flatbread, pittige wortels, alomtegenwoordige suikerzoete thee draaien rond de maaltijd. De tandheelkundige moordenaar.
De maaltijd wordt vergezeld door verhalen uit alle gentleman-landen, nadat we weer meer woorden hebben gevonden in plaats van 'hmm' en 'mhm'. 11 mensen uit 9 landen zitten rond de tafel op de grond. De getatoeëerde Indiase raffinaderij-ingenieur uit Koeweit, de Iraakse Al Jazeraa-moderator, een Egyptische etnoloog, een Amerikaan die politiek studeert in Israël, ….
Onze gemeenschappelijke taal: Engels. Wat ons verbindt: een open oor en veel interesse in onze kleurrijke wereld.
In het midden de kinderen. Kahldoon schildert haar handen met henna. De drie jaar oude dochter van onze gastheren is in slaap gevallen op de schoot van ons kind. Joy's ogen zijn echter wijdopen, klaarwakker en nieuwsgierig.
Anekdotes uit andere culturen
Vreugde entertaint ons. Ze heft haar man op en geeft leuke anekdotes uit het bedoeïenenleven. Vooral door westerse invloeden. Misverstanden. We lachen allemaal. Maar ik moet ook slikken, ze zijn deels te wijten aan de kosten van Hammoud en een cultuur dat we nauwelijks hectische, maximaal efficiënte westerlingen kunnen bevatten.
Hammoud lacht. "Bedoeïenen moeten flexibel zijn en bezoekers inzicht geven in hun cultuur," zegt hij. Alleen dan konden ze het voortbestaan van hun gemeenschap verzekeren. Daarnaast staat gastvrijheid hoog in het vaandel.
Hammoud is dertig en heeft nooit naar school gezeten. Eveneens, zijn oudere broer Khaldoon. Vandaag heeft hij kilometers bergopwaarts met ons door de wadi gevaren. Hij liet ons een andere Petra zien, zijn wortels. Een stoere vent, 10 jaar jonger dan wij, maar geen gezondere kies in de mond.
Maar hij is degene die vanavond de meest ingenieuze vraag stelt en ons standpunt aanpast: "Waarom haasten jullie je zo vaak?" Je komt naar Petra, deze magische plek, en neem je tijd niet om ervan te genieten. Waar je ook gaat, je hebt haast. Laat elke minuut plannen, haasten, foto's maken en consumeren, maar neem het nu en hier niet met al je zintuigen waar.
"Kijk naar je kinderen, ze leven het moment".
Ik kijk over de verblindende ogen van mijn dochter, die gewoon cultuur en geschiedenis opneemt en waarschijnlijk nooit zal laten gaan.
Ik vermoed dat juist vandaag een delicaat plantje is ontstaan uit een zaadje dat we jaren geleden hebben gezaaid tijdens de eerste reizen met een kind. Een gevoel dat langzaam bij ons allemaal terugkomt. Het gevoel nu één te zijn en op dit moment in de wereld te zijn.
Vermoedelijk heeft deze "Travel Bug" op deze sociale avond ons allemaal weer gebeten, maar hij heeft het kind geïnfecteerd met iets nieuws, wat kan worden omschreven als een groeiende nieuwsgierigheid naar vreemde culturen: reisplezier.
