Wat is de volgende stap met Meerblog? Een blik in de toekomst

Ik kwam bij toeval in de toeristenindustrie toen ik eind jaren ’90 besloot een proefschrift in de kunstgeschiedenis te doen en een studentenbaan zocht in Düsseldorf. Zo kwam ik terecht bij LTU Touristik, dat al lang niet meer bestaat. Omdat ik eerder ervaring had opgedaan in public relations bij een architectenbureau, was een van de organisatoren blij en bood me na een paar dagen spontaan een baan aan bij een persbureau. Dus moet ik mijn plannen voor het Düsseldorfer Schauspielhaus terzijde schuiven?

Foto © Stine Jans

Het was ongeveer de eerste echte baan, ook al was het maar tijdelijk. Als ik het werk niet leuk vond, kon ik altijd teruggaan naar de architectuur. Maar dat heb ik niet gedaan, althans niet in de vorm van een proefschrift. Ik bleef twee jaar op het persbureau, maar voelde me niet op mijn plaats. Maar de Verslaving aan reizen hebt me. Ik heb eerder gereisd, maar zakenreizen is anders, totaal anders. Hoe meer je weggaat, hoe meer je dit leven uit de koffer leuk vindt. De levendige afwisseling van exotische beelden, geluiden en geuren is als een hectische film, een leven in razendsnelle beweging. De hebzucht naar nieuwe indrukken, exotische ervaringen. Geen sprake van vluchtschaamte. Bali, Cuba, Jamaica – alles geweldig? Nee. Persreizen betekenen een enorme stress voor alle betrokkenen. Zowel voor de organisatoren als voor de deelnemende journalisten. Het programma is altijd krap, het ene punt jaagt het volgende na, en van de kant van de organisator kun je nauwelijks loslaten als je ‘s avonds nog bij elkaar zit. De gesprekken draaien vaak om vergelijkingen, omdat frequente reizigers hier vooral in beweging zijn. Maar ik heb veel geweldige mensen leren kennen die me in de loop der jaren hebben vergezeld. Hier en daar kom je elkaar weer tegen, de industrie heeft iets van een enorme familie.

Tijdens mijn eerste echte baan heb ik de vakantie gebruikt voor een stage bij de krant en ben na twee jaar van kant gewisseld. Dankzij de nieuwe contacten kon ik mijn eerste reisverslag in het tijdschrift plaatsen. Geweldig. Een niet altijd rooskleurig leven als freelancer begon dat ik tussendoor voor twee en een half verruilde bij een redactie. Sinds 2004 heb ik me gaandeweg ontwikkeld van een printjournalist naar een online persoon. Veel van wat toen populair was op internet, behoort gelukkig tot het verleden. In de tussentijd wordt een longread niet langer afgekeurd op internet. Over het algemeen wilde ik me losmaken, mezelf emanciperen, mijn eigen medium creëren, mijn eigen onderwerpen, een andere stijl. Persoonlijker, dichterbij, authentieker. Weg met te veel souplesse, weg met de lege zinnen, de clichés, de vulwoorden. Een langere weg.

Meerblog verschijnt vanaf 2011. Vraag me alsjeblieft niet hoe het er in het begin uitzag. Kruid en biet! Ik was blij mijn nieuwe omgeving aan zee te ontdekken en alles hier vast te leggen. En om de nieuwe hondenkolom te installeren, vanwege de sterke persoonlijkheid van Julchen, een logisch gevolg. De situatie met de hond was ook nieuw, de hond gedraagt ​​zich soms net zo veeleisend als ik gewoon niet gewend was met cavia’s. Toen we zoals gepland van Husum naar het platteland verhuisden, ontwikkelden we andere onderwerpen voor de blog. Het wilde plattelandsleven! Dat was geweldig, want daarvoor zag ik alles min of meer door een reisbril. Ik was in staat om verder weg te gaan van wat ik had geleerd. In Düsseldorf was ik al begonnen met boeken, in 2006 een restaurantverslag, daarna kwamen de architectuurboeken. Wat een goed gevoel om als kunsthistoricus weer een steentje bij te mogen dragen.

Ik ben al een paar jaar aan het woeden. Ik hou van reizen en ik ben elk jaar blij als Meerblog wordt erkend als de beste Duitstalige reisblog. Maar ik heb er al lang over nagedacht om CO2-intensief, professioneel reizen te vervangen door zinvollere taken. Natuurlijk zou ik graag onderweg blijven, maar dan in afgeslankte vorm. Net als meer dan 20 jaar geleden. Ik heb de sprong tot dusver nog niet gemaakt. Toen kwam de pandemie en toonde me dat ik het kan doen zonder te reizen, eigenlijk heel goed. Dat u tevreden kunt zijn waar u woont. Dat je niet hoeft te vliegen en niet hoeft te vluchten. En dat er zoveel van de adem van de wereld in mij zit dat niet per se te wijten is aan het intensieve reisleven.

Het is onvermijdelijk dat ik de afgelopen twaalf maanden meer een lifestyleblogger ben geweest en vooral meer een boekauteur dan ooit. En zo zou het moeten blijven. Al met al ga ik niet alleen minder reizen, maar ook minder bloggen en me meer aan boeken wijden. Zoals gewoonlijk vertrouw ik op individuele onderzoeksreizen. Weinig geselecteerde en vooral gecombineerde reizen, zodat ik een paar dagen niet door Europa moet vliegen. Voor mij zijn goede reisverhalen als lokale verslagen uit andere landen. Ik hou van deze uitwisseling, die op een gegeven moment beter wordt naarmate je langer blijft, waarbij niet alleen de factor tijd een rol speelt. Ik ben heel dankbaar voor alle ervaringen van de afgelopen 20 jaar, maar nu is er een nieuw tijdperk aangebroken. Dus ik heb heel veel ideeën over het leven, bloggen en reizen in de toekomst. Maar allereerst heb ik mijn grootste inspanning in de boeken, die ik dit jaar zou moeten afmaken. Er is één ding waar ik bijzonder naar uitkijk, en ik hoop dat het mijn nieuwe richting zal versterken en mogelijk zal maken.

Al het beste,

Elke

Foto: Stine Jans

Source: https://meerblog.de/meerblog-zukunft/

Похожие записи

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *