We gaan binnenkort naar Costa Rica!

Nog een paar dagen en we zijn eindelijk weer op weg – open einde en met een geheel nieuwe intentie. Mijn gedachten, wensen en angsten hierover heb ik hier vastgelegd.

Het duurt niet lang of we sluiten de deur van ons appartement achter ons, overhandigen de sleutel aan onze huurder en rijden de paar minuten naar het vliegveld. We stappen al jaren weer in het vliegtuig. Dit gaat zeker raar aanvoelen. We zijn van plan om over anderhalf jaar terug te komen naar Zürich. Dat is het plan. Maar hoe is het daar eigenlijk gekomen en waar gaat dit allemaal over?

Hoe het tot stand is gekomen

Ik weet niet eens hoe ver ik eigenlijk moet gaan. Waar begin ik te vertellen? Ik ben de afgelopen zes jaar druk geweest, meer dan ooit. We stichtten een gezin, ik kreeg twee kinderen en samen leidden Jürgen en ik het gekke dagelijkse leven als gezin.

We werkten allebei 80% van de tijd in een vaste baan, runden ook de blog als freelancer en zorgden voor twee kinderen. Daarnaast was er de evenwichtsoefening met twee families van herkomst die elk twee tot drie uur rijden, vrienden: binnen, sport, tijd voor jezelf en samen, en de hoge eisen als ouders.

Klinkt onmogelijk? Is het niet. We zijn er zelfs redelijk goed in geslaagd en waren altijd tevreden. We kennen onze privileges en leven dankbaar (afhankelijk van de statistieken) in de rijkste stad ter wereld.

En toch was er altijd iets…. De wens om anders te leven, vrijer te zijn, meer zingeving te vinden, onafhankelijk te zijn en dit ook voor onze kinderen te kunnen laten zien. De wens op zee om wakker te worden en zout op je huid te voelen. Deze wens deed soms bijna lichamelijk pijn en ging veel verder dan “ik heb weer vakantie nodig”.

We gaan binnenkort naar Costa Rica!

Foto door Nat Fernández op Unsplash

Op een koude winterdag….

Op een gegeven moment namen we twee dagen vrij. Tijdens deze twee dagen gingen we zitten en praatten. Wat willen we van het leven? Hoe willen we leven? Wat willen we onze kinderen leren? Hoe stellen we ons ons toekomstige beroepsleven voor? Wat is belangrijk voor ons?

Het is natuurlijk niet de eerste keer dat we onszelf deze vragen stellen. Maar neem twee dagen vrij, ga bij elkaar zitten en bespreek deze vragen, Verlangens uitwisselen, vergelijken en uiten – daar waren we ons nog nooit zo van bewust.

Gelukkig hebben we ontdekt dat we eigenlijk hetzelfde willen. Dit soort dingen kunnen tenslotte ook van cruciaal belang worden als je als stel merkt dat beide in verschillende richtingen trekken. Gelukkig is dat bij ons ook zo. En nogmaals, we hebben veel geluk, want ook dat is niet vanzelfsprekend.

Aan het einde van deze twee dagen hebben we alles op een grote poster geschreven en een datum geprikt: Dan willen we eruit!

Dus nu was het opgelost. Toen we enige tijd later de ontslagen aan onze werkgevers voorlegden, wisten we: Er is geen weg meer terug, daar gaan we nu mee door.

Wat we eigenlijk willen

Inmiddels zijn er vier maanden verstreken en staan ​​we in de startblokken. De druk is weg en we leven al vrijer. Het leven is aan de ene kant makkelijker, maar aan de andere kant ook verantwoordelijker.

We zijn nu volledig verantwoordelijk voor onszelf en kunnen niets meer doorgeven aan anderen. Onze beslissingen hebben een 1:1 effect op ons gezin, op ons leven. Het vaste maandsalaris is weg. Alles is anders, alles is beter, alles is moeilijker. Maar beter harder. Oh, het is zo moeilijk uit te leggen.

Maar dat is precies wat we zochten: Om verantwoordelijkheid te nemen voor onze acties, ons werk, ons leven. Om de effecten ervan te voelen en deze intense gevoelens te doorstaan. Soms is dat niet zo eenvoudig. Maar het is leuker. Beter dan wegdromen op de bank. Hoewel we dat niet deden. Toch is het gevaar altijd aanwezig. De gevoelens die ons de afgelopen weken hebben vergezeld, waren zeer intens. Letterlijk van gejuich tot tranen. Maar dan besef ik me al: het is het waard. Deze intensiteit is goed voor je.

We gaan binnenkort naar Costa Rica!

Foto door Karl Fredrickson op Unsplash

Wat we hopen te vinden

De komende maanden willen we ons opnieuw bevinden, in een voor ons nieuwe wereld van zelfstandigheid en eigen verantwoordelijkheid. We willen de moed hebben om onszelf te voelen, mee te groeien met ons gezin en samen te genieten.

Dit vereist een flinke dosis moed. Maar we hebben dit toegepast en het gaat binnenkort van start. Dit is niet de eerste keer dat ik dit doe. Ik heb mijn appartement meerdere keren op de hoogte gesteld, ben erop uit geweest en heb de wereld verkend. De laatste keer dat ik bijna twee jaar alleen reisde. Maar dit doen met twee peuters is een heel andere handeling. Het is ingewikkelder, duurder, vol obstakels en vol onzichtbare hindernissen in de vorm van destructieve overtuigingen. Ik ben gewoon in mijn eentje vertrokken. Nu is het wat omslachtiger, maar het kan ook met een gezin.

In het beste geval komen we over anderhalf jaar terug met een bloeiend bedrijf, genoeg geld, veel ervaring en anderhalf bewogen jaar in het buitenland.

In het ergste geval komen we over een jaar weer thuis, we hebben niets meer aan de hoge kant, maar we hebben een heerlijke en spannende 12 maanden gehad.

Natuurlijk geef ik de voorkeur aan het eerste geval. Maar zelfs in het ergste geval klinkt het als een geweldige tijd, nietwaar?

Wanneer twijfels toeslaan

Dit moet ik onthouden als er nu en dan twijfels ontstaan. Omdat ze altijd heel dichtbij zitten, waarschijnlijk op mijn schouder, en er zijn voor de minste onzekerheid, wat ook heel normaal is als je op pad bent met kinderen.

Doen we het juiste? Wat als je je vrienden binnen mist? Wat als het niet goed is als gezin? En als…. enzovoorts. Maar weet je wat? Dan gaan we gewoon weer naar huis. Dit is een van de vele privileges die we hebben en waarvoor we ongelooflijk dankbaar zijn.

We gaan binnenkort naar Costa Rica!

Foto door Nat Fernández op Unsplash

De laatste dagen

We zitten in de laatste dagen voor vertrek en zijn altijd druk. Zeg vaarwel tegen dierbaren, regel verzekeringen en papierwerk, ruim het appartement op en maak het klaar, geef dingen weg, maak ruimte, pak…. We zijn er zo klaar voor en toch helemaal niet klaar.

Mijn gevoelens zijn moeilijk te beschrijven. Maar ik kijk er nu al naar uit om dit artikel over twee jaar weer te kunnen lezen en dan te weten hoe het is afgelopen. Misschien staan ​​we dan op een heel ander punt in het leven?

Ik ben zo opgewonden om te zien hoe alles zal verlopen, hoe we ons zullen ontwikkelen, wat er zal gebeuren en waar onze (levens)reis daadwerkelijk zal leiden.

Wat maak je ervan? Ik ben erg benieuwd naar je reactie!

Source: https://www.rapunzel-will-raus.ch/bald-geht-es-los-nach-costa-rica/

Похожие записи

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *