Wereldcultuur tussen tuinen en meren – Reisverslag Saksen-Anhalt – reisverslagen


De fraaie werelderfgoedregio Saksen-Anhalt, tussen de Elbe, Saale en Mulde, is een wilde mengelmoes: ik fiets van chique kastelen naar nog chiquere designklassiekers en wandel tussen enorme bruinkoolgraafmachines naar nieuwe, stille meren.

Vanaf de vlakke toren, 144 treden, kijk ik uit over het meer. Van de Grote Goitzschesee is de op een na grootste in Centraal Duitse Merengebied, een excursie zeilschip glijdt ontspannen over het kalme water. Bossen, weiden, baaien, een kleine jachthaven met witte zeilboten – het is een beeld van natuurlijke ontspanning en rust. Niets wijst erop dat het idyllische landschap hier twee decennia geleden totaal anders uitzag. Bitterfeld is slechts één ICE-halte verwijderd van Berlijn, ruim drie kwartier rijden. Het stadje staat bekend als onderdeel van een belangrijke mijnbouw- en chemische regio in de 19e en 20e eeuw – maar overexploitatie en vervuiling hebben hun sporen achtergelaten, waarvan de meest zichtbare enorme gaten in de grond zijn. Al dertig jaar is de regio omgetoverd tot een paradijs voor mens en natuur – met excursies en recreatiemogelijkheden voor elk wat wils, watersporters en natuurliefhebbers, om te zwemmen, fietsen, zeilen, duiken en surfen. Hoog, op een van deze excursiebestemmingen, sta ik nu – een toren als een niveau-indicator, altijd drijvend op het wateroppervlak, bestaande uit twee trappen die naar elkaar toe lopen.

Van barnsteen en ballonnen

De beste manier om jezelf onder te dompelen in de industriële geschiedenis van Bitterfeld is op een kleine, liefdevol gerunde basis Wijkmuseum Bitterfeld een die is gelegen op het marktplein tussen het stadhuis en de kerk. Hier kunt u zien wat Bitterfeld door de eeuwen heen zo bijzonder maakte: onder andere een tentoonstelling over barnsteenwinning in dagbouwmijnen en exposities en uitleg over de productie van synthetische edelstenen, die hier was gevestigd. Interessant is ook hoe het ballonvaren hier aan het begin van de 20e eeuw bloeide als concurrent van zeppelins, met tot de nok toe gevulde ballonnen met waterstof die opstegen (en soms te snel naar beneden kwamen met fatale gevolgen).

Van machines tot mensen

Een ander idyllisch meer, de Gremminer See, ligt op slechts een korte trein- en busrit in de buurt van de stad Gräfenhainichen. Ook dit gebeurde niet in de loop van miljoenen jaren, maar een paar jaar geleden toen de enorme bruinkoolmijn Gopla-Nord werd gerenatureerd en met water werd gevuld. Op een van de oevers werd een grote arena gebouwd, die nu dienst doet als locatie voor muzikale, sportieve en culturele evenementen, geflankeerd door graafmachines en monumentale uitlopers, enorme machines die werden gebruikt om de minerale hulpbronnen te winnen: het Industrieel Museum van Ferropolis, Stad van Staal . Je kunt in twee van de takken omhoog klimmen en hier wordt duidelijk wat een gezworen gemeenschap de mijnwerkers waren die hier in de open kuil zwoegden en op elkaar moesten vertrouwen.

Toch ben ik blij dat het in ieder geval hier niet meer gebeurt, dat de natuur terugkeert en dat er mooie leefgebieden ontstaan. Een tip om hier te komen: De “World Heritage Line” bus 310 rijdt in het weekend rechtstreeks naar Ferropolis, doordeweeks stapt u vooraf uit bij het knooppunt. Vanaf daar is het nog een goede 2,5 kilometer te voet. De reis op de “WelterbeLine”, zoals toegang tot Ferropolis en vele andere diensten in de Werelderfgoedregio, is inbegrepen bij de aankoop van de “WelterbeCard”, die verkrijgbaar is als 24-uurs- of 3-dagenkaart. Meer informatie is hier beschikbaar.

Wereldcultuur: Bauhaus

Als u in Ferropolis weer op de Werelderfgoedbus stapt, gaat de reis comfortabel verder naar Dessau. Sinds ik veel heb geleerd over Walter Gropius en de ideeën en implementaties van het Bauhaus in de geavanceerde kunstcursus, wilde ik deze belangrijkste werkplek bezoeken: hier werd niet alleen designgeschiedenis geschreven die tot op de dag van vandaag voortduurt, maar ook ongelooflijk innovatieve ideeën werden ontwikkeld voor een samenleving in het tijdperk van de moderne. Het idee om door industriële vereenvoudiging en vermenigvuldiging betaalbare woningen te creëren, dat vandaag vanzelfsprekende dingen beloofde zoals privébadkamers en centrale verwarming voor iedereen, werd geïmplementeerd in modelnederzettingen. Vandaag de dag zijn ze op het eerste gezicht weinig spectaculair, omdat ze gewend waren om deel uit te maken van een wereldwijde sociale revolutie vóór de wereldoorlogen.

Het door Gropius ontworpen Bauhaus-gebouw was in de eerste helft van de 20e eeuw de belangrijkste school voor kunst, design en architectuur ter wereld. Leraren op de school waren bekende architecten en kunstenaars als Wassily Kandinsky en Paul Klee, die hier in de zogenaamde Meestershuizen woonden, publiceerden hun theorieën in boeken en tijdschriften die hier werden gepubliceerd. Juist deze rij van zeven Meesterhuizen kijk ik uit mijn raam in het door een familie gerunde Hotel Sieben Pillars, omdat ze aan de overkant van de straat uitnodigend in een klein dennenbos liggen. Net als het Bauhaus-gebouw en de nederzetting Dessau-Törten zijn ze UNESCO-werelderfgoed.

Het Bauhaus Museum Dessau is in 2019 geopend en herbergt de op één na grootste Bauhaus-collectie ter wereld. Een bezoek is een design-revelatie: alleen met de kennis die hier op een onderhoudende manier wordt overgebracht, kan men de reikwijdte van de Bauhaus-ideeën begrijpen en waarderen. Talloze exposities van de ontwerpers laten zien hoeveel Bauhaus er tegenwoordig in bijna elke woonkamer, kantoor en openbare ruimte is – het is indrukwekkend.

Zoals prins en prinses

Maar Dessau is niet alleen een fascinerende plek vanwege het Bauhaus – het is de luchtige mix van klassieke parken, paleizen en landgoederen die hier gedurende meerdere eeuwen zijn gebouwd. Het tuinkoninkrijk Dessau-Wörlitz, dat al ruim twintig jaar op de werelderfgoedlijst van UNESCO staat, omvat alleen al zeven paleizen en parken. Deze bezienswaardigheden kunnen ideaal worden verkend op de talrijke fietspaden, die hier zeer goed zijn aangegeven, zoals het Elbe-fietspad. Ik neem deze mee om het landhuis Luisium te bezoeken, gebouwd tussen 1774 en 1778 door prins Franz von Anhalt-Dessau voor zijn vrouw Louise, door Park Georgium en de aangrenzende velden. Een Engels aangelegde tuin en hoeve omringen deze rustige plek.

Voor een welverdiend einde fiets ik langs de Elbe terug naar de moderne tijd, naar het door Bauhaus architecten gebouwde restaurant Kornhaus, voordat ik geniet van een symfonieconcert in het Anthalisches Theater. Van dystopische machines tot klassieke concerten: wat een diverse regio is dit!

Source: https://www.reisedepeschen.de/weltkultur-zwischen-gaerten-und-seen%EF%BF%BC/

Похожие записи

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *