Winter stilte | Verhalen uit het Noord-Friese landleven

Ik hou vooral van de rustige winterdagen. Nordstrand en Pellworm zijn slechts ragfijne contouren aan de horizon waarover de waas is neergedaald. Elk geluid alsof het is ingeslikt, de zee is weggetrokken. Afgelegen vogelkreten op het wad en het knarsen van onze eigen stappen in het zand. Als we nu zwijgen, zullen we één zijn met het land.

En soms slikt de mist alles op.

Maar we verlangen naar de zon, ook in de winterse stilte. En hou van de verandering in het weer, de traditionele dramatische hemel. Helder licht tussen zwarte wolken. Stortbui aan de horizon. Wachten in de winterse stilte. Over de terugkeer van kleuren en geuren. Zon op je neus en wangen, anders zijn we maximaal gedekt.

Je wacht tevergeefs op sneeuw. Verlang naar die dag vorig jaar of het vorige jaar. De witte pracht kwam laat, het was al maart. De hele familie had spontaan de tijd genomen om er elke minuut van te genieten. Jezelf in de sneeuw werpen, de sneeuw in de lucht spuiten, zoals je kunt zien op talloze Instagram-foto’s. Vergeten een foto te maken om de werkelijkheid na te bootsen, om het vluchtige te bestendigen.

Je lag liever in het witte bed, kijk naar de lucht terwijl de vlokken om je heen dansten en een soort wit metaniveau creëerden. De lucht is verdwenen. Als je er echt over nadenkt, het is twee of drie jaar geleden. Tussendoor zag je alleen verder naar het noorden sneeuw. In Noorwegen en Zweden, waar de witte winterstilte blijft hangen.

In Noord-Friesland op het prachtige schiereiland Eiderstedt lijkt het op dit moment alsof we een mutatie meemaken. Voor één keer geen virus. Het moerasgebied is veranderd in een enorm moerasland. Merengebieden zover het oog reikt. Volle loopgraven die snel overlopen. Ze kunnen nog steeds als waterwegen worden gebruikt als je een SUP-board hebt en weet hoe je je evenwicht kunt bewaren op een puddingachtig oppervlak. In loopgraven gaat dit veel gemakkelijker dan op zee, mits je goed navigeert.

Maar kunnen we vanwege de dreiging van overstromingen de veiligheid garanderen van de kippen die vanwege de vogelgriep worden opgesloten? Of moeten we ze uit voorzorg uitrusten met reddingsvesten, mini-rubberen laarzen en andere uitrusting of zelfs met een kipvriendelijke boot die ook beschermt tegen de virale lading die uit de lucht komt? We zijn op verlies. Maar dan ben ik opgelucht dat het hard waait en dat de grond soms wat droger lijkt. Voorlopig zou het gevaar zijn afgewend.

Ganzen overal

Soms verschijnen groene vennen met een opvallend reliëf en zwart-witte kleur. In dit geval heeft zich een grotere kudde van de altijd aanwezige brandganzen gevestigd. Blijkbaar gebruikt men aan de ganzenkant de route via Noord-Friesland niet meer alleen voor tussenstops, maar vertoeft men hier het hele jaar door. Je laat je blik afdwalen: een witte reiger loopt langs de gracht, hij lijkt op de dirigent voor het ganzenorkest. Ook het aantal grote zilverreigers in dit land groeit. Geen wonder dat het schiereiland in de winter altijd verandert in een begeerd wetland, laten we zeggen vanuit het oogpunt van de reiger.

Onze dagelijkse Gassis is afhankelijk van het weer, wat betreft de locatiekeuze. De Ordinger-hondenren op het strand is lange tijd uitgesloten omdat hij onder water staat. Aan de andere kant houden we van Stufhusen, waar steeds meer zand wordt afgezet. De man verzamelt hier graag plastic afval, wat mij in eerste instantie ongepast leek vanwege de vogelgriep. Gelukkig hebben we geen dode ganzen, roofvogels of Knutts gezien, dus de man mag weer verzamelen.

Strandvondsten

Omdat er genoeg afval te vinden is tussen mosselen, algen, Lahnungen of steenwallen. Zelden een stuk hout, en als dat zo is, dan een hele lul, die waarschijnlijk tijdens stormen en golven werd uitgetrokken en naar de oever werd gedragen. Ergens ontbreekt het nu op de markering van een waterweg en moet het opnieuw worden geplaatst.

Steeds weer stukjes spooknetten, die ook in zee kunnen drijven of schade kunnen toebrengen aan de houten haringen van de Lahnungen. De man moet soms hard trekken als hij een prooi gaat vangen, d.w.z. als het opruimen bezig is, wat de honden een beetje van streek maakt. Het is niet ongebruikelijk dat hij opgeeft omdat de knoop te complex is of gedeeltelijk ondergronds doorgaat. Toch komt er in één uur veel samen.

Ik ben gefascineerd door een lichtgele structuur gemaakt van ballen: zoals ik later ontdek, is het het lege eierpakje van een wulk. Je zou hun kuitballen eigenlijk vanaf het voorjaar op het strand moeten vinden, wanneer het water weer warmer is. De slakken geven de voorkeur aan water van minimaal acht graden om uit te komen. De thermometer geeft momenteel drie tot vier graden aan, terwijl de watertemperatuur in december nog zes graden was.

Hoeden en laarzen

Wintertijd is hoedentijd. Dit laat je kapsel niet spoorloos achter. Kort haar ontwikkelt een vruchtbare dialoog tussen afvlakking en de vorming van cirkels, terwijl langer haar tot aan de mond lijkt op het dragen van een onzichtbaar net na de hoed. De rest is grappig. Hoe langer het haar, hoe beter de algehele indruk met een hoed en vooral daarna. Dus ik gebruik de tijd dat ik geen kapper heb om het optimale hoedenkapsel te laten groeien.

Over het algemeen is het de moeite waard om een ​​bepaalde selectie hoeden te hebben in termen van kleur, vorm en materiaal. Dunnere hoeden zijn bijvoorbeeld geschikt bij wind en natte omstandigheden, omdat ze niet te volumineus lijken onder de kap en de ruimte tussen het hoofd en de kap optimaal verwarmen. Met de juiste keuze van vorm en kleur kun je accenten leggen, trends creëren en eventueel je omgeving blij maken. Het is ook toegestaan ​​om voor opgewektheid te zorgen, vooral in tijden als deze.

Wintertijd is ook rubberen laars, dit duurt ongeveer een half jaar. De redenen liggen voor de hand, als u in het land woont. Zeker in de zogenaamde winterregenmars. Mijn extra tip voor het balanceren op ondergelopen vloeren: steek je handen niet in je zakken, zodat je weet hoe je je evenwicht moet bewaren bij een val, of om te voorkomen dat je naar beneden vaart. Handschoenen kunnen ook de warmte van de zak goed vervangen, zoals ik onlangs ontdekte.

Veel modder, veel zee, veel onderhoud! Dagelijks douchen na elke wandeling, evenals de juiste reiniging en verzorging met regelmatige tussenpozen, verlengen de levensduur van uw favoriete rubberen onderdelen. Maar laten we onszelf niet voor de gek houden: bij dagelijks gebruik in slib, zand en drassige grond plus veelvuldig contact met zout water, overleven zelfs de beste laarzen zelden lang.

Nu het ‘s nachts heeft gesneeuwd, bedekt een vleugje wit het landschap. Te weinig om in te gooien, maar genoeg om te genieten van het wit in de zon (!). IJsspaghetti ontdekken in het gras. Mooiste winterstilte.

Tekst en foto’s: Elke Weiler

Source: https://meerblog.de/winterblues-nordfriesland-landleben/