Chaos in het voorjaar: Janni pakt uit
Zeven uur 's ochtends, maar er kwam geen geluid uit het bovendek. Dus blafte ik kort maar krachtig. De zon scheen en het was tijd om de dag te beginnen! De kippen wachtten op vrijheid en voedsel, en al gauw kon mijn maag iets op. Ik waardeerde ook regelmatige processen. Minstens half wakker geworden door zijn meest betrouwbare wekker, draafde monsieur de trap af en mompelde iets tegen zichzelf. Ik weet het niet.
Ik rekte me uit en rekte zich uit, het kon beginnen! Ik stond op het punt om een bemoedigende blaf achteraf te sturen toen Monsieur me met een zacht gesis stopte. Ik wachtte gehoorzaam tot hij zijn spullen bij elkaar had. Julchen krabde nog steeds op de bank, Madame leek op het bovendek in een vergelijkbare toestand te verkeren. Ik was ook een beetje moe, misschien zou ik weer in de tuin gaan liggen terwijl Monsieur naar de kippen ging?
Wat voor mij nooit echt logisch was: waarom diende het vee, zoals Julchen de kippen noemde, eerst het ontbijt? Omdat ze de grootste vroege vogels waren onder de zon? Omdat ze eieren hebben gelegd? Of hadden de kippen het regiment overgenomen? Hafrún had zelfs schitterd als gastauteur. Ik vergezelde Monsieur spontaan op het werk. Je wist nooit dat de gevaren aan de andere kant op de loer lagen. Hopende koeien? Toegerekende schapen? Ik zou ze allemaal blaffen als ze te dichtbij kwamen.
Alles is daar kalm. Natuurlijk waren de hennen opgewonden, in het voorjaar kwamen ze nooit vroeg genoeg uit de streng beveiligde vleugel van hun eigendom en deden zich voor alsof ze half verhongerd waren. 'S Avonds waren ze blij dat ze als laatste naar bed gingen, behalve Madame et Monsieur. De puurste feestkippen. Een heel bijzonder volk. Soms, als ik 's ochtends in de tuin aan het chillen was, werd ik gekakel uit mijn dagdromen. In het begin was ik nog steeds bezorgd over het geschreeuw, maar na verloop van tijd raak je aan bijna alles gewend. Ook bij de rituelen van vee.
Ik had in ieder geval vrede met hen gesloten, ze behoorden tot de roedel. Ik bood hen mijn persoonlijke bescherming bij problemen. Natuurlijk alleen als ik momenteel beschikbaar was. 'S Morgens stond de grote hond te wachten. Ik werd er heel blij van toen ik zand onder mijn poten voelde. Helaas moesten we vanwege de Holden lange tijd zonder Big Beach. Julchen voelde zich soms zo akoestisch gestoord dat ik ook van streek was en bijvoorbeeld van laagvliegers een zeug maakte.
Op het strand waren het de draken die door het gebied suisden en volgens Julchen een potentieel gevaar vormden. Je zou kunnen crashen. En iemand had het echt gedaan! Een keer. Zo'n olifantenherinnering als Julchens is dat nooit vergeten. Hoewel ik altijd klaar stond om te reageren op allerlei soorten gevaar, begreep ik mijn juli vaak niet. In elk opzicht. Maar nu, ten tijde van de grote lollycrisis, waren er geen tweevoetigen of draken te zien op het strand. Oké, een paar lolly's. Maar ze gedroegen zich onopvallend en lieten niets opstaan.
Julchen stond ons toe om het strand te bezoeken – erg gul van haar! Eén bezoek veranderde in twee omdat we er dol op waren. Ik rolde in het zand, kroop wild over de hondenren, ontmoette een paar collega's en hield van het leven. Toen kwam de koude douche thuis: ik keek domweg naar mijn neusboek, zoiets kon de hele dag bederven!
En wat had de Holde daar gezegd? Dat ze weer verloofd wilde worden! Ik viel van alle wolken! Merkte ik niets op? Vervolgens vertelde ze me dat ik niet op Twitter zat en daarom nooit iets zou merken. 'Je kent die vent helemaal niet!', Sloeg ik haar toe. Julchen was een van die vrouwen die je sprakeloos achterlieten. Zelfs na 100 jaar.
'Natuurlijk ken ik hem', zei ze vol overtuiging. Het ging over een relatie die mensen met elkaar verbindt, en ergo, het zou meer op het spel staan dan de genegenheid van twee honden voor elkaar. Je moet op dit moment het goede voorbeeld geven. Unieke karakters. Liefde moet heersen. Over alle grenzen heen. Daarom wil ze virtueel betrokken raken en leert ze al Italiaans. Nou, zei ze, de man was ook schattig. Jong en fris.
Dat was teveel voor een arme, simpele man. Ik nam een pauze en keek naar de madeliefjes in de tuin. Daarboven stond de kersenbloesem in volle gang, een golvende zee in het wit. De vogels tjilpten, de schapen maaiden, de koeien maaiden. Mijnheer deftig, Madame fijngehakt, de kippen geplukt in de tuin. De wereld was eigenlijk prima. Alleen Mademoiselle Julie leek gek te worden.
Misschien moet ik me weer concentreren op mijn modellencarrière, die ik om gezinsredenen niet had nagestreefd. Of moet ik? Bagnino op een Italiaans strand, als Julchen zou emigreren naar de nieuwe schoonfamilie? Monsieur schudde zijn hoofd. Hij gaf Julchen's nieuwe liefde niet op. Was het gewoon lente?
Tekst: Janni (nam contact op met zijn agent na het dicteren)
Foto's: Elke Weiler
Source: https://meerblog.de/chaos-fruehling-janni/
