Het vreemde fenomeen van die tijd

Elke dag hetzelfde. Sta op, ga uit, eet, werk, hond-kippentuin, eet, slaap. Zonneschijn tot hagelbuien. Ik ben ijskoud, maar de bomen worden langzaam groen – het moet binnenkort zomer zijn. Ik kan niet wachten, ik ben overweldigd door april, maar dat maakt hem koud. Vandaag voelt het als winter. Alleen het vogelgezang, luider dan ooit.

Hoe laat is het welke dag vandaag is Ik heb de afgelopen twee weken een dag gemist. Hij was gewoon weg, alsof het nu zes dagen waren. Ben ik de tijd uit het oog verloren? En waarom vliegt het als de wereld stil is?

Ik ben niet iemand die in het verleden leeft. De toekomst is mij meestal te abstract, ook al heb ik er concrete ideeën over. Maar het lijkt erop dat het verleden en de toekomst meer aanwezig zijn dan normaal in het overmaatse heden van deze tijd Worden we uit de tijd gegooid als we het langzamer leven? Wanneer we ons meer bewust zijn van alles om ons heen en beseffen dat tijd geen gezicht heeft?

De geur van de kindertijd

Ik zwem in deze tijd. Plots zie ik een pad voor me, een grijze betonnen steeg. Huizen aan de ene kant, achtertuinen, garages, een muur aan de andere kant. Een reeks struiken om zich in te verstoppen, als een kind. De ijssalon aan het einde van het steegje. De heerlijke smaak van abrikozenijs, het geknetter van de hoorns als je erin bijt, de vriendelijkheid van de Italianen uit de Dolomieten.

Even later. Ik zou graag Italiaans willen leren, maar dat kan ik niet op school. Nederlands is ook niet mogelijk en ik woon 20 kilometer van Nederland. De school is een nieuw, functioneel gebouw waar ik elke ochtend vijf keer per week naar toe moet. Als je de heuvel ernaast beklimt, kom je bij een stuk onbeheerd land waar in de zomer kamille massaal bloeit.

Een schoolvriend en ik kregen het idee: we beginnen daar dingen te planten. Men belt vandaag: Guerilla Gardening. We negeren de bel, gaan terug naar de les met ingelegde schoenen en een absurd excuus. We waren goed! We verveelden ons, geïrriteerd op school. Nee, niet altijd.

Later gaf ik Italiaanse lessen aan een VHS, onder de studenten een Montessorischoolleraar. Hij zei dat ze een boot aan het bouwen waren die ze op een kermis zouden presenteren. Ik was jaloers! Ik liet de Italiaanse studenten praten, praten, praten. Niet wijzen, jezelf niet op de voorgrond duwen, geen aantekeningen. Iedereen is gelijk, dat kan ik me veroorloven. Het is gewoon schoollicht. Geen druk, geen wij-bereiden-je-voor-het-harde-echte-leven. Het is gewoon Italiaans. En iedereen vindt het geweldig.

Een van de beste momenten van mijn eigen schooltijd was klassikaal werk in Duitse lessen toen we een verhaal mochten draaien. Eindelijk vrij zwemmen, laat je fantasie de vrije loop. Volg een onbekend pad. Alle mogelijkheden, eindeloos. Daarna heb ik nooit meer een exemplaar in het Duits gehad, daarna heb ik alleen geanalyseerd, ontbonden en opnieuw geplakt. De docenten zagen mijn aandacht hoe dan ook in de natuurwetenschappen.

De conventies

Ze zeiden: de school was als een kaasklok en later … nou, je zult het zien! Ik voelde het tegendeel. Ik werd pas gelukkig nadat ik was afgestudeerd. Pas toen ik me losmaakte van alles wat op de kindertijd en adolescentie in het middelgrote milieu had aangedrongen. En pas toen ik in Italië woonde, heb ik lang leren zwemmen. Ontmoet me. Leerde me te vertrouwen.

Ik ben nog steeds dol op abrikozenijs. Italië is een deel van mij, een belangrijk onderdeel, ook al kijk ik nu naar het noorden. Als het zomer is, zwem ik bijna elke dag in de Noordzee. Ik hou van literatuur die zichzelf bevrijdt van conventies. 'Je moet geen boek schrijven over zelfreflectie', hoorde ik ooit op een seminar.

Dat was voor blogtijden en voor het succes van Karl Owe Knausgård, die geen verhaal nodig heeft om briljante verhalen te vertellen. Ik ben vooral gefascineerd door boeken die breken met de conventionele vorm. Dus Ocean Vuong begint midden in het boek te schrijven en maakt een dieptepunt in het leven fysiek zichtbaar door de breuk in de prozastroom.

Of Tine Høeg, die in haar debuutroman "New Travellers" in korte, schokkerige lijnen op proza ​​vertrouwt. Het is misschien even wennen op de eerste twee pagina's, maar de directheid van hun verhaal grijpt je snel. De robuustheid zorgt voor nabijheid.

Er zijn geen recepten, inhoud en vorm die in elkaar moeten passen, het gaat uiteindelijk om authenticiteit. Voor eerlijkheid. En dan is er nog de kwestie van tijd. Er zijn mensen die hun tijd ver vooruit zijn. Klassiek voorbeeld: Hieronymus Bosch. Terwijl de wereld van kunstenaars tijdens de Renaissance naar Italië keek, ontwikkelde de Nederlander Bosch zijn eigen manier van uitdrukken, die men in ieder geval aan de surrealisten zou toewijzen als men niet beter wist. En toch zit er in de schilderkunst een middeleeuwse kosmos.

Tijd bedriegt ons. Het stuitert heen en weer. Misschien is het alleen belangrijk om erin te jongleren dan jezelf en jezelf in hulpconstructies te dwingen en te denken en te leven in dagen, uren, minuten. Sommige uren kunnen intenser zijn dan hele jaren.

Dit gepauzeerde moment, deze ademloze kijk op de wereld, het leven ervoor, de wereld erna, is meer dan alleen een onderbreking. Haal diep adem, gooi de ballast van het verleden weg en creëer een nieuwe toekomst. Red de aarde van ons. Misschien wel.

Source: https://meerblog.de/zeit-phaenomen-isolation/