Liften door Midden-Amerika

Guatemala – 23 juni 2019

Dus hier zijn we: in Midden-Amerika. Na ons Darien Gap-avontuur liften we van Panama naar Costa Rica, Nicaragua, Honduras en El Salvador naar Guatemala.

Over de Nicaraguaanse grens worden we uitgenodigd door Lorenzo. Hij is net klaar met werken en heeft helemaal geen stress, zo lijkt het. Omdat hij met veel enthousiasme suggereert om ons de stad Granada te laten zien. Vanwege de koloniale architectuur was de stad ooit een populaire bestemming, nu ziet het er hier vrij leeg uit. "Er is hier al een tijdje niets aan de hand", vertelt Lorenzo. "Sinds de rellen vorig jaar waren er geen bezoekers meer."

"Liften wordt sterk afgeraden (vooral vrouwen)"

Dus hier zijn we, in Midden-Amerika. We hadden veel horrorverhalen gehoord uit dit deel van het continent. Nicaragua, Guatemala, Honduras, El Salvador – alleen al door de namen voelen veel mensen zich onwel.

"Wat? Wil je door Midden-Amerika liften? Beter de bus nemen! ”, Ze gaven ons veel mensen die we onderweg tegenkwamen als advies.

En toen we een kijkje namen op de website van de Federal Foreign Office en verklaringen zoals “Liften (vooral vrouwen) worden sterk afgeraden. Maar het gebruik van taxi's en streekbussen is ook niet zonder gevaar ” en "In het geval van een overval mag geen weerstand worden geboden omdat de remming van de daders laag is. " of "Verduidelijk uw reisroute vóór het begin van de reis door de Guatemalteekse toerismeautoriteit en vraag zo nodig om beveiligingsondersteuning." we kwamen tegen, we vroegen ons af waar al deze waarschuwingen eigenlijk over gaan.

Het lijkt erop dat wij mensen de neiging hebben zich te concentreren op het negatieve, het verschrikkelijke en het lelijke en er sneller en gemakkelijker van overtuigd te worden dan de positieve verhalen. Misschien is het vanwege de selectieve berichtgeving in de media, het onontgonnen onbekende, de angsten van individuen of het sensatiezucht dat "waarheden" creëert die vaak ver van de realiteit zijn.

Omdat het er op de site vaak heel anders uitziet. En dat was ook onze ervaring op weg door Midden-Amerika.

"De horrorfoto's van vorig jaar hebben zich in de hoofden van velen gebrand, ook al is het vandaag weer stil."

We gaan door een lang park met een bootverhuur aan het einde. Vanaf hier kunt u peddelen door de mangrovebossen en talloze eilandjes,

Verveeld zitten een paar bootverhuurbedrijven op hun plastic stoelen. Voor hen op het dok schommelen lege roeiboten op de kleine golven. Zodra we uitstappen, rennen de mannen naar ons toe om ons een boottocht te verkopen. Ze kijken ons aan met verwachtende gezichten. "No Gracias, muy amable" – nee bedankt, heel aardig van je – we bestrijden de mannen die zich in een cirkel om ons heen hebben verzameld. Met deze woorden knikken ze bedroefd en schuifelen terug naar hun plastic stoelen.

“De horrorfoto's van vorig jaar hebben zich in de hoofden van velen gebrand, ook al is het vandaag weer stil. Dit heeft met name gevolgen voor de kleine onderneming ”, legt Lorenzo uit wanneer we weer in de auto zitten.

Een nacht in het restaurant

Geleidelijk begint het te dagen. Aangezien er geen rustige plek is om hier te kamperen in Granada, rijden we een beetje de stad uit met Lorenzo totdat we bij een groot natuurreservaat komen.

Voordat we onze weg naar het meer maken, willen we onze flessen water in een restaurant vullen. Als we de restauranteigenaar om een ​​routebeschrijving vragen, kijkt ze ons met grote ogen aan. "Je wilt niet kamperen aan het meer?!" Een toerist werd daar een paar jaar geleden aangevallen. Omdat ze zich zorgen maakt over onze veiligheid, stelt ze voor dat we de tent in haar restaurant op het terras opzetten.

Een kleine omweg in de geschiedenis van Nicaragua vanaf de passagiersstoel

Tussen tafels en stoelen zetten we ons nachtkamp op, brengen een rustige nacht door en liften de volgende ochtend naar Managua, de hoofdstad van Nicaragua. Carlos, een oude man met waakzame ogen, haalt ons op.

We rijden over de brede hoofdweg naar het centrum van de stad en vragen Carlos wat vorig jaar tot de rellen in Nicaragua heeft geleid. “Toen Ortega, onze president, aankondigde dat de pensioenen zouden worden verlaagd, veroorzaakte dit verontwaardiging onder de bevolking. Mensen kwamen landelijk bijeen om op straat te demonstreren. De reactie van de regering was het gebruik van de politie om scherpe vuurwapens te gebruiken om de demo's te beheersen. Verschillende mensen – ik denk dat er vijfentwintig waren – werden gedood. Dit leidde tot een nog grotere golf van protesten en uiteindelijk waren er meer dan 400 doden ”, zegt hij.

We willen weten hoe dat is ontstaan. "Hui, ik moet nu een beetje teruggaan" en Carlos begint te vertellen:

Van de 'strijd tegen het communisme' die de VS tijdens de Koude Oorlog hebben gevoerd, die heeft bijgedragen aan de instabiliteit van het land. Hij vertelt over de dictator Somoza die door de Verenigde Staten wordt gebruikt, de burgeroorlog in 1977 en de linkse Sandinista-revolutie, de contraoorlog geleid door Ronald Reagan in 1988, waarbij door de VS gefinancierde paramilitairen terroristische aanvallen op de plattelandsbevolking hebben ondernomen die het gewas verbrandde en vee stal, het eerste presidentschap van Ortegas en zijn herverkiezing in 2006.

De politieke situatie in Midden-Amerika en heel Latijns-Amerika is complex en kan niet gemakkelijk worden begrepen zonder de hele historische achtergrond. In de anderhalf jaar dat we hier op het continent hebben gereisd, ervaren we de realiteit van het leven en verhalen van mensen die niet aan de top staan, die worstelen met de directe gevolgen van jaren van uitbuiting en vernietiging van de natuur worden gemarginaliseerd of genegeerd door de samenleving.

Het zou te gemakkelijk zijn om de huidige politieke situatie, bestaande sociale ongelijkheden en hoge criminaliteits- en geweldscijfers uitsluitend toe te schrijven aan het onvermogen van de regering of de bevolking. Het koloniale tijdperk en de postkoloniale structuren die tot op de dag van vandaag voortduren, de economische belangen van westerse geïndustrialiseerde landen en het imperialistische beleid van de VS hebben hun stempel gedrukt op de hele regio.

"Ren in twee verschillende richtingen zodat ten minste één van jullie nog steeds een kans heeft om te overleven."

Vanuit Managua worden we verzameld door een groep mannen die op weg zijn naar een hanengevecht. Een van de mannen, de passagier, stinkt dronken. Zweterige haarlokken plakken aan zijn vettige voorhoofd en waterige ogen met rode aderen komen uit zijn schedel.

Hij ziet eruit alsof hij bezeten is door de duivel en keert zich van de passagiersstoel naar ons toe om zijn duivelse profetieën te prediken: “El Salvador is gevaarlijk, te gevaarlijk om erdoorheen te reizen. Wees voorbereid dat ze je daar zullen aanvallen en beroven. En als dat gebeurt, ren dan zo snel als je kunt. Ren weg. Ren in twee verschillende richtingen, zodat ten minste één van jullie nog steeds een kans heeft om te overleven. "

Hij zegt dat met een ernstige, rokerige stem en zijn bloeddoorlopen, waterige ogen krankzinnig onze kant op kijken. De man doet ons behoorlijk goed. Ik weet echter niet of het zijn eigen aanwezigheid is of de duistere voorspellingen die het gevoel veroorzaken. Na een korte rit stappen we uit.

We zijn net hersteld van deze ietwat vreemde situatie wanneer een oude man langskomt op zijn gammele fiets en roept: "Hola chicas, een donde van?" – "Honduras y verjaagt El Salvador" – "Ayyyy veel geluk dan. God bescherm je! '

Gedeelde angst is halve angst

Vanuit ons oogpunt is het slechts een paar kilometer naar de grensovergang naar Honduras en kort voor de schemering worden we verzameld door een aardig stel dat familieleden wil bezoeken in het kleine stadje voor de grens. Als het donker wordt, bereiken we het grensgebied en rennen het terrein op om een ​​slaapplaats te zoeken.

In een metalen container waar het EHBO-station zich bevindt, komen we de verpleegster Mariella tegen, die vandaag is geregistreerd voor de nachtdienst.

We gaan met haar zitten en praten over dit en dat. Soms voelt ze zich eenzaam en kruipt ze 's nachts in de container, vertelt ze. En wanneer we haar vragen of we onze tent naast het huis kunnen opslaan, accepteert ze graag onze suggestie.

De container staat een beetje uit elkaar en wordt alleen verlicht door het felle licht van de spots op de site. Er is geen elektriciteit. Wat als een noodgeval moest worden behandeld? "Dan heb ik hier een kleine lamp – maar eigenlijk alleen voor noodgevallen!"

"Ik heb geen horrorverhalen te vertellen, dus ik moet je teleurstellen"

We brengen een rustige nacht door en steken 's ochtends de grens over naar Honduras. Er zijn hier en daar een paar kleine winkeltjes, mensen lachen ons vriendelijk toe. Na alle negatieve voorspellingen zijn we een beetje nerveus, maar we willen er niet door afgeschrikt worden. Als we onze stempels in het paspoort hebben, lopen we een beetje langs de weg en wachten op een auto die ons zal nemen.

Een vrachtwagenchauffeur stopt enkele minuten later. Een oude, aardige man die helemaal naar Guatemala wil rijden. Hij zegt dat hij meer dan dertig jaar dezelfde route door Midden-Amerika heeft gereden. Een beetje sensationeel, we willen de horrorverhalen oproepen die hij hier als vrachtwagenchauffeur waarschijnlijk al heeft meegemaakt. Maar hij antwoordt schouderophalend: “Nee, er is nog nooit eerder iets gebeurd. Ik werd niet in een hinderlaag gelokt of had onaangename ontmoetingen. Ik moet je teleurstellen '.

"Ik ben echt blij dat je hier bent!"

We stappen uit bij de grens met El Salvador omdat we langzaam door het land willen liften en een beetje willen leren kennen. Vanaf hier neemt een groep nonnen ons mee achter de pick-up en rijden we naar de volgende grote stad. We proberen 'pupusas' – maistortilla's gevuld met kaas – een nationaal gerecht in El Salvador met een aardige vrouw die haar kleine eetkraam aan de kant van de weg heeft opgezet.

We werden verhuurd midden in de stad, dus we lopen door de brede hoofdstraat, terwijl we onze vingers gekruist houden zonder daadwerkelijk te rekenen op iemand die ons midden in de stad ophaalt. Amper een seconde later stopt een busje met een grote open laadruimte, waarop al een groep arbeiders zit. "Waar ga je heen?" – Naar de kust! "Oké, spring op!"
De mannen zijn net uit het gebouw gekomen en zijn op weg naar huis. Ze glimlachen en vriendelijk en gaan dan terug naar hun eigen gesprekken. De bestuurder lijkt haast te hebben. We rennen door de bergen, de warme avondlucht strijkt tegen onze huid.

Het duurt even voordat het busje stopt en de bestuurder zijn hoofd uit het raam leunt en tegen ons roept: 'We gaan rechtdoor. Je kunt hier uitstappen, deze weg gaat verder richting de kust! 'Hij steekt zijn arm uit en wijst naar de kleine weg die naar links gaat.

Kort daarna springen we van de laadruimte en lopen een beetje verder naar de volgende kleine stad, die een paar kilometer voor ons ligt. Eenmaal daar rusten we op een kleine stenen muur, achter ons op het plein is een horde kinderen ondergedompeld in een leuk springspel. De mensen in het dorp zijn vriendelijk en nieuwsgierig om uit te vinden wat ons hier naartoe heeft geleid.

Een man verschijnt uit het niets. "Ze zijn vrienden van mij. Ik heb twee jaar gewacht tot ze hierheen kwamen voor een bezoek, 'zegt hij tegen de vrouw met wie we in gesprek waren. Dan wendt hij zich tot ons: "Ik ben zo blij dat je hier bent!" Isaac lijkt op een komiek en is op het eerste gezicht erg sympathiek voor ons. Hij grijnst ondeugend naar ons en we stappen in het geïmproviseerde spektakel. Voor de middag zijn we nu zijn kennissen uit Duitsland, op wie hij al lang wacht. Hij stelt ons voor aan bijna alle dorpelingen, vermaakt ons met grappige, fantastische verhalen en samen beklimmen we de grote uitkijktoren in het midden van het dorp.

"Vida loca" – pas op voor de getatoeëerde mannen!

De volgende ochtend willen we verder richting de kust. Twee mannen, José en Carlos, die op weg zijn naar het vliegveld, nodigen ons uit. We zijn allemaal meteen super vriendelijk. José woont al een paar jaar in de Verenigde Staten en is op de terugweg. "De negatieve perceptie van El Salvador wordt voornamelijk gevormd door de zogenaamde" Mara's ". Dit zijn bendes die geld verdienen met wapenhandel, prostitutie, drugshandel, auto duwen, mensenhandel, diefstal en afpersing. Moorden tussen de bendes zijn aan de orde van de dag ”, legt José uit.

"De leden dragen zeer opvallende tatoeages, je herkent ze daar aan. Er zijn twee grote bendes in El Salvador – de Mara 18 en Mara Salvatrucha. Als je mannen ziet met getatoeëerde gezichten, een getatoeëerde "18" of "MS", raad ik je aan om niet in de auto te stappen. "Voegt Carlos eraan toe.

"Maar wat velen niet weten, is dat de eerste mara-bendes in de VS zijn opgericht. Dit waren kinderen uit Zuid- en Midden-Amerikaanse migrantenfamilies die leden onder hun armoede, werkloosheid en discriminatie in de Verenigde Staten en de daarmee verbonden lage vooruitzichten voor de toekomst. Op een gegeven moment begon de Amerikaanse regering vervolgens vluchtelingen die delinquent waren geworden naar hun thuisland te deporteren, en natuurlijk waren hun vooruitzichten voor de toekomst niet beter. De bendeleden gingen toen verder als voorheen en zorgden voor hun voortbestaan ​​door middel van de machts- en geweldstructuren waarmee ze hun woongebieden regeerden. ”José verdiept het onderwerp.

"Je overleving in materiële zin. Het is een dagelijkse strijd die vaak met het leven wordt betaald, ”voegt Carlos toe.

Ondersteboven wereld: we krijgen geen gestolen geld, we krijgen het als een geschenk

Rond 10.00 uur verlaten we ons op een kruising, vanwaar ze naar de luchthaven rijden en we doorgaan naar de kust. "Het was een genoegen u te ontmoeten! Het beste voor de toekomstige reis. "Met deze woorden steekt José zijn hand naar me uit, opent hij en houdt een rekening van 20 dollar voor mijn neus:" Als de vlucht niet in mijn rug had gezeten, zou ik je nu hebben uitgenodigd om te ontbijten. Dus neem alsjeblieft de rekening en eet er iets lekkers mee! ”Met verlegen overweldiging aanvaard ik zijn geschenk.

Pas als de twee wegfluiten met een luide hoorn, realiseer ik me wat er zojuist is gebeurd. We hadden intern al voorbereid dat er mogelijk iets van ons hier in El Salvador zou kunnen worden gestolen, maar niet dat we geld zouden krijgen voor het ontbijt. Ik glimlach dromerig in de richting waarin de twee enkele seconden geleden waren verdwenen en mompel een zacht "Dank je wel …"

We hebben een uitgebreid ontbijt in een klein restaurant, waar de maaltijd voor beide slechts een kwart van het gegeven geld kost, aan de kant van de weg staat en binnen een seconde weer een trekhaak heeft. Aan de achterkant van de laadruimte ritselen we door de hetere ochtendlucht. De zon brandt al meedogenloos op ons. Het is handig voor ons dat we, wanneer we worden verhuurd, slechts vijf minuten op dit kruispunt moeten staan ​​voordat we weer worden opgehaald.

We zijn het er snel mee eens: als het gaat om liften, breekt Midden-Amerika alle records. We staan ​​zelden langer dan 5 minuten aan de kant van de weg voordat iemand ons weer ophaalt.

'El Tunco' en een klein huisje in het groen

Enkele mensen bevelen het kleine kustplaatsje "El Tunco" aan. We gaan weg. Nogmaals, het beeld is hetzelfde als in Granada, de koloniale stad in Nicaragua. Cafés en bars, juweliers aan de kant van de weg, surfscholen – maar geen bezoekers. Het dorp is leeggevaagd. De negatieve fama heeft ook hier zijn gevolgen …

'S Avonds zoeken we naar een verblijfplaats. Eerst willen we slapen op de rivier die rechtstreeks in de zee stroomt, dan lopen we nog steeds een verlaten bergweg op – hier zullen de muggen ons niet zo veel aanvallen als in de buurt van het water. "Huuuhh als we dit overleven?" We glimlachen cynisch. Na een paar minuten bereiken we een bouwplaats. Het kleine betonnen huis, van waaruit we een geweldig uitzicht op de zee hebben, biedt een uitnodigend klein terras waarop we onze tent opslaan voor vanavond.

Een uitnodiging voor de boerderij

Er zijn nog een paar dagen, met veel leuke ontmoetingen, voordat we Guatemala bereiken.

We komen rond vijf uur in de middag aan in de grensstad Pedro de Alvarado. Voor het eerst voelen we ons hier een beetje misselijk, omdat het lijkt dat nogal wat mensen gewapend rondlopen. Ofwel zit er een klein kaliber in de tailleband, hangt een jachtgeweer nonchalant over de schouder of zitten machetes vast in een lederen schede die om de taille is gebonden. We worden met verdachte, sceptische blikken bekeken terwijl we met onze rugzakken door de nederzetting lopen en bij de uitgang staan ​​te liften. Hier wachten we een paar uur, langer dan normaal.

Tegenover ons staat "hospedaje" op een van de betonnen muren met zwarte verf(Gast) gekrabbeld. Dit vervallen, getraliede, kleine betonnen huis, waarvoor een horde straathonden het zich gemakkelijk heeft gemaakt, zou onze noodopvang voor de nacht kunnen zijn. Kamperen in dit dorp is misschien geen goed idee.

Maar dan stopt een auto. Figlias en zijn neef Ruán nodigen ons uit en nemen ons een beetje het dorp uit. Een vervaagde familiefoto zit vast in de spiegel, waarop zijn vrouw en dochter te zien zijn. Zodra we een paar kilometer hebben afgelegd, nodigt hij ons uit bij hem thuis en zo belanden we bij Figlias en zijn gezin, op een kleine boerderij op het platteland …

Laatste hoofdstuk: Een verhaal wordt herinnerd zoals we het vertellen.

Algemene geschiedenis wordt vaak geschreven alsof de koningen of heersers, politici, priesters, dictators en heersers de enige acteurs waren. We praten over de heersende klasse, wetten, hervormingen, ontdekkingsreizigers – maar nauwelijks over de bevolking. En zo is het in het nieuws. Ons beeld van een vreemd land en zijn bevolking wordt gevormd door de rapporten die daaruit lekken.

Maar hoe leven mensen hun dagelijks leven? Wie zijn zij Zijn ze alleen omdat ze een corrupte politicus / (zelden een politicus) bovenaan ALL hebben? Vertegenwoordigt de Amerikaanse heersende klasse de geest van alle burgers? Zijn ALLE mensen in El Salvador klaar om geweld te gebruiken alleen omdat er daar 'marabendes' zijn? Waren ALLE nazi's in nazi-Duitsland (ons wordt vaak gevraagd dat dit tenslotte is hoe anderen ons leerden kennen)?

Uiteindelijk zijn we allemaal alleen maar menselijk – of we nu in Guatemala, Duitsland, Nigeria, Taiwan, Rusland of Canada zijn geboren, het maakt helemaal niets uit. Omdat in elk land mensen zijn die haat en geweld zien en anderen die behulpzaam, open en liefdevol zijn.

We zijn zonder vliegtuig naar Mexico gekomen. Maar zonder de talloze mensen die ons meenamen op hun boot, hun auto's of vrachtwagens, ons eten, accommodatie en kleding gaven, ons verrasten, knuffelden, aanmoedigden, steunden of gewoon naar ons glimlachten, dat zou nooit mogelijk zijn geweest. En daar zijn we ongelooflijk dankbaar voor! Ik wil dit nogmaals expliciet benadrukken in deze post omdat het verkeerd is voor al deze en vele anderen die we niet hebben ontmoet om te worden gedevalueerd, gecriminaliseerd, stereotiep of gedemoniseerd alleen omdat ze tot een bepaalde natie behoren.

Onze reis is net zo bevredigend en mooi als het is omdat de mensen die we ontmoeten het onze maken!

En een klein verhaal dat iemand me onlangs vertelde.

"Een paar zit rug aan rug op een trap. De vrouw kijkt naar een groene weide, haar gezicht wordt verwarmd door de zon en kleine, kleurrijke vlinders vliegen voorbij haar. "Kijk hoe mooi de wereld is." De man, kijkend naar de grijze muur, die een schaduw over hem werpt, antwoordde: "Nee! De wereld is lelijk en grijs! ' Als beide nu klaar zouden zijn om zich om hun eigen as te draaien, zouden ze elkaars perspectief begrijpen en zo mogelijk hun eigen perceptie kunnen veranderen. Maar de moeite lijkt hen te veel, dus blijven ze zitten en houden ze vast aan hun respectieve overtuigingen. '

Lees meer:

"De open aderen van Latijns-Amerika" door Eduardo Galleano "Mexico profundo"door Guillermo Bonfil Batalla en "Hoe de wereld werkt" van Noam Chomsky, zijn geweldige boeken en geven op verschillende manieren inzicht in de complexe sociale, politieke en economische context van Latijns-Amerika

* -> “De betrekkingen tussen Latijns-Amerika en de Verenigde Staten zijn sinds de 18e eeuw gevormd door het contrast tussen het streven van de Latijns-Amerikaanse staten naar onafhankelijkheid en de invloed van de Verenigde Staten op hun politiek en economie. Traditioneel worden met name de staten van Midden-Amerika door de Verenigde Staten als hun "achtertuin" beschouwd. Afhankelijk van de oriëntatie van het buitenlands beleid van de Verenigde Staten waren er fasen van enorme invloed, waaronder Washington, D.C. georganiseerde regeringswisselingen, staatsgrepen tegen gekozen regeringen en directe militaire interventie.
Vooral tijdens de Koude Oorlog (ca. 1947-1989) vreesden de Verenigde Staten een uitbreiding van het communisme en wierpen in sommige gevallen democratisch gekozen regeringen op het Amerikaanse continent omver, die als links en / of onvriendelijk voor de Amerikaanse economische belangen werden beschouwd. Deze omvatten de staatsgreep in Guatemala in 1954, de staatsgreep in 1973 in Chili en steun voor de opstandelingen in de Nicaraguaanse contra-oorlog, waarbij rechtse autoritaire regimes of militaire dictaturen vaak worden gebruikt met de steun van de buitenlandse inlichtingendienst van de CIA. In de jaren zeventig en tachtig werd een groot deel van de landen van Midden- en Zuid-Amerika als gevolg van dit beleid uiteindelijk geregeerd door rechtse militaire dictaturen, die door de VS werden ondersteund en gepromoot vanwege hun anticommunistische oriëntatie, waarbij de massale acceptaties van mensenrechtenschendingen door de regimes werden aanvaard of zelfs onofficieel bepleit (zie ook domino-theorie en vuile oorlog) … "(…) Fragment uit het Wikipediartikel Betrekkingen tussen Latijns-Amerika en de Verenigde Staten.

The Hitchhiker's Guide Through Central America verscheen voor het eerst op reiszendingen.

Source: https://www.reisedepeschen.de/per-anhalter-durch-mittelamerika/

Похожие записи

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *