Madagaskar bij nacht - op zoek naar lemuren * Reisverzendingen

De jonge vrouw wacht op mij bij de ingang van het kleine beschermde gebied in Andasibe in het oosten van Madagaskar. Dit stukje bos beheerd door de lokale bevolking is klein – en toch verlang ik er al dagen naar. Elke dag als ik het ontbijt klaarmaak, hoor ik de Indris, de grootste lemuren van Madagaskar, zingen in de keuken. Ik kijk altijd naar dit bosgebied. Nu ga ik het leren kennen. 's Nachts.

Ik heb het pad al een hele tijd niet meer kunnen zien. Het is nu donker. Ik ren al waarschijnlijk twee uur achter de jonge vrouw aan. Probeer met behulp van een hoofdlamp iets in de bomen om ons heen te zien. Om een dier te vinden. Een maki. Wat dan ook. Het belangrijkste is dat de ogen eindelijk ergens in de duisternis reflecteren. Alleen: er is niets.

Er bestaat niet zoiets als opgeven. Dus lopen we een tweede ronde in cirkels. Ondertussen wordt de koplamp die ik in mijn hand draag zwakker. Geeft alleen een dofgeel, sprankelend licht af. Dan gaat het helemaal uit. Mijn metgezel blijft met haar zaklamp in de bomen schijnen. We zijn bijna terug bij de ingang als ze stopt. Doe nog een stap terug. Schijn een tweede licht in de boomtop links van het pad. ‘Zie je die lichtpuntjes daarachter?’ ‘Ja.’ ‘Dat zijn reflecterende ogen! Waarschijnlijk een muismaki!” Ik kijk en kijk. Nou, ik kan niet veel meer zien dan de reflecterende ogen. Toch. Mijn eerste nachtelijke maki. Ik heb zo lang op dit moment gewacht. Ik heb zo vaak naar het bos gekeken en mezelf erin gedroomd…

De vrouw kijkt me zijdelings aan en lacht. ‘Nu heb ik je een ander dier kunnen laten zien. Kom op, laten we gaan. Het is laat.’

Bij de ingang nemen we afscheid van elkaar. Schud onze handen stevig. Dan sta ik daar opeens alleen. Ze woont in het dorp in de tegenovergestelde richting. Ik moet de weg terug alleen vinden. Het is pikdonker. Er is hier geen straatverlichting. Voorzichtig zette ik de ene voet voor de andere. Probeer het je te herinneren. Twee kruispunten, dan een kleine loopbrug over de waterloop, dan rechtsaf de hoofdweg op en volg deze naar het pension.

Met een zucht van verlichting laat ik me op mijn bed in het gastenverblijf vallen. Haal de pen en het notitieboekje uit de rugzak: “Vandaag zag ik mijn eerste muismaki! En op weg naar huis in het donker raakte ik bijna de weg kwijt…’

Dan kruip ik onder de klamboe en doe het licht uit.