Nordstrandischmoor voor Hallig Lila bloesem | Noord-Friese Halligen

Verlangen is groot aan de kust. Altijd. Je wordt de zee in getrokken. En als de Bondestave in bloei staat, d.w.z. de lamsoor kleurt de kwelders paars, dan beantwoordt u maar al te graag de oproep. Ook hier zie je ze steeds meer, bijvoorbeeld op de Spieker. Hij bloeit het mooist op de Halligen Gröde en Nordstrandischmoor, waar de zogenaamde lamsoor grote gebieden heeft veroverd. Het kan zeezout afscheiden via speciale klieren en is daarom perfect voor het leven op de kwelder.

Nu zijn de wegen naar Nordstrandischmoor beperkt. Degenen die het geluk hebben een verblijfplaats te hebben weten te bemachtigen, worden met een vrachtwagen in Lüttmoorsiel op het vasteland opgehaald. Een schokkerig ritje in een eenvoudige auto over het wad begint, ik heb er ooit van genoten tussen Dagebüll en Hallig Oland. Optie nummer 2 is veel inspannender, aangezien het wad op de Beltringharder Koog steeds meer dichtslibt, wordt de begeleide wandeling van drie en een halve kilometer zwaar. Soms moet je door je knieën zakken. Ik zou liever de zes kilometer lange tocht van Pellworm naar Hallig Süderoog opnieuw doen – het was geweldig!

Wat overblijft is optie nummer 3: ik neem de rondvaartboot vanaf het noordstrand. Net als bij de wadwandeling is het verblijf op de Hallig beperkt. De kapitein vertelt ons dit meteen aan het begin, de reden is een getijafhankelijke aanlegsteiger op Nordstrandischmoor, die alleen bij vloed kan worden bereikt. Anders zouden we vast komen te zitten.

Het ding over tijd

We zetten af ​​om eerst koers te zetten naar Pellworm en dan in een boog naar Nordstrandischmoor te vliegen. Aan bakboord steekt de Hallig Südfall terp uit het water. Met de mensen die naast me zitten, een gezin van drie met twee kleine hondjes, filosofeer ik over het leven op de Halligen, stormvloeden en de klimaatcrisis. Zo nu en dan steekt er een zeehondenkop uit het water, een glanzend lichaam dat soepel door de golven glijdt en verdwijnt.

Nauwelijks wind, de Noordzee langzaam in beweging, de lucht bewolkt. Ook al strijkt de tijd en krijg je op een schip altijd de indruk dat je er genoeg van hebt, alsof de zee tijdloosheid in zich draagt, dit gevoel verandert plotseling als je aanmeert. “Om 13.10 uur gaan we terug”, laat de kapitein ons weten. Anderhalf uur op de Hallig, wat zo ver lijkt. De scheepslading stroomt uit op weg naar Neuwarft, alle twee- en viervoetige vrienden kuieren ontspannen weg. Alleen heb ik een ander ritme. Stilstaan, inhalen, kijken, foto’s maken. Probeer een gevoel voor de plek te krijgen. Vergeet dat de tijd tikt.

Het is een gevoel van verdwaald zijn in het midden van de zee. Van kale schoonheid. Minimalisme. Koppigheid, of zullen we zeggen een soort verzet. Deze houding van geconfronteerd met de wind, de stormen, de eenzaamheid voor eeuwen. Een goed gevoel bij, één met de omgeving. De vrijheid om te ademen. Ken elke scholekster bij naam die met een luide triller overvliegt. Om mij heen een zee van lamsoor, net in bloei. Ernaast de melkachtig-zilverachtige toon van de strandembleem. Muzikaal begeleid door de a capella van de schapen.

Ter hoogte van de Neuwarft lost de menigte op. Sommigen gaan naar de stormvloedbioscoop, het enige café in Lüttmoor of nemen het pad van de terpen, die hier meestal maar één huis hebben. De zon blijft achter de wolken, misschien is het beter zo. Nordstrandischmoor glanst paars.

broze schoonheid

De zomerse schoonheid van een ruig stuk land dat keer op keer wordt bezocht door de zee. Dit gebeurt zo’n 40 keer per jaar op de Halligen. Soms brengt zelfs de zomer een stormvloed met zich mee. Dan moeten schapen en koeien naar de terpen worden gebracht, die als enige uit het water steken. Voor de klauwen van scholeksters en andere kwekers op de kwelders is een land eronder op dit moment fataal.

In 2013 leek het kritiek voor de Norderwarft toen de storm Xaxer het water omhoog duwde. Omdat het Hallig-gebergte zich ook moet wapenen tegen de klimaatcrisis, bestaat het project “Hallig 2050”, gefinancierd door de federale en deelstaatregeringen. Op het vasteland worden zogenaamde klimaatdijken gebouwd en op de Halligen Langeneß, Hooge en Nordstrandischmoor is begonnen met de bouw van klimatologische kades.

Een ervan ligt aangemeerd bij de Norderwarft, dat wil ik zien. Misschien is het straks genoeg voor een kopje koffie op de Neuwarft. Aan de linkerkant is de Amalienwarft. Hier bezoeken de Hallig-kinderen een van de kleinste scholen van het land. Ernaast een stapel klokken, die zou moeten herinneren aan de vorming van de Hallig na de zogenaamde Burchardi-vloed in oktober 1634. Nordstrandischmoor is de jongste van de tien Halligen. Nordstrand, Pellworm en Nordstrandischmoor ontstonden uit het voormalige eiland Strand, dat opnieuw een kuststrook was met de legendarische haven van Rungholt.

De Klimawarft

De leraar woont met zijn gezin op de Amalienwarft en de school doet ook dienst als kerk, aangezien Nordstrandischmoor sinds de stormvloed van 1825 geen eigen kerkgebouw meer heeft. Een paar jaar geleden werd er een nieuwe leraar gezocht: in de speciale advertentie vond meer media-aandacht, mocht de aanvrager(s): in “zichzelf kunnen dragen”. En de eenzaamheid. De “gevangenis” in Landunter. Ik ga verder, langs de Halberwegwarft, waarvan het huis en een enkele boom of struik uit de kwelder oprijzen.

Als ik de Norderwarft bereik, zie ik een stuk van de oude ringmuur die het huis beschermde tegen eerdere overstromingen. Ernaast de Klimawarft, breder en ongeveer een meter hoger dan de rest, een vlakke heuvel van 85.000 ton zand, die hier per schip is aangevoerd, bedekt met klei uit de Hallig. Hier wordt gebouwd, een nieuw woongebouw, gesubsidieerd door de staat, groeit. De financiering is bedoeld om de extra kosten van het bouwen op een Hallig te dekken. Het enorme stalgebouw, ook bovenop, lijkt af te zijn. Popmuziek waait op me over terwijl ik een tijdje het pad rond de Klimawarft volg.

Dan moet ik opzij springen: een tractor beladen met dagjesmensen ratelt me ​​voorbij. Ik herken de familie ik zit naast me, zwaai. En kijk op de klok. De trekker met de aanhanger vol gasten zal zo omdraaien en zal zeker weer voor mij op de pier staan. Helaas moet ik nu in een stevig tempo mijn weg terug vinden. Zoiets als drukte past niet in het leven van Hallig.

Uiteindelijk moet ik rennen en het op het laatste moment doen. Weer een familie achter me, ook uitgeput. Terwijl we afwerpen, vraag ik me af wat als … Zou ik een tent hebben gekregen om te overnachten? Op de kwelder? Alleen tussen de schapen. De Hallig is waarschijnlijk te duidelijk om iemand hier te vergeten.

Het paarse wonder wordt steeds kleiner als we richting een zeehondenbank gaan ergens voor Westerhever. Mijn maag knort, maar er is genoeg eten aan boord. Op een gegeven moment kom ik terug naar Lüttmoor. Binnenkort gaan we eerst met het schip naar de grootste Hallig van Noord-Friesland voor een weekend op Langeneß.

Tekst en foto’s: Elke Weiler

Source: https://meerblog.de/nordstrandischmoor-schiff-nordfriesland/