Wanneer de vliegtuigen stoppen met vliegen – wereldreisverslag – reisberichten
De wereld als een Corona-gevangenis
Ik lig op het balkon in de zon, kijk in de diepblauwe lucht. Het is stil. Te kalm. Er mist iets. Er zijn geen vliegtuigen meer. Er is geen geluid van motoren die om de paar minuten kort voor aankomst op of kort na vertrek vanaf de luchthaven van Hamburg brullen. In plaats daarvan hoor ik eventuele vogels. Of buren die vanuit het thuiskantoor conferentiegesprekken voeren. Het is heel, heel stil geworden in de lucht. Wat ook geweldig is. Minder CO2-uitstoot, een heel klein beetje minder belasting van het klimaat en minder morele conflicten voor iedereen die constant werd opgesplitst tussen reislust en klimaatfrustratie. #stayathome is het motto begin voorjaar 2020, #flugscham lijkt een probleem uit een andere wereld.
Reis vanuit een wereld waar het nog mogelijk was. Waar een Duits paspoort de poorten opende voor bijna alle grenzen van de wereld en velen in deze tijd van het jaar werden geplaagd door de lijdensweg, of het nu naar Malle zou gaan in de zomer of liever naar Santorini, naar Australië of Californië, of anders alleen naar de Noordzee of de Oostzee. Omdat het waar is: niet alleen zijn de grenzen met de buurlanden plotseling dicht, een burger van Hamburg kan niet eens een dagtocht maken naar St.-Peter-Ording of naar Timmendorfer Strand. "Toerisme" in Sleeswijk-Holstein of Mecklenburg-Vorpommern? Een absurditeit, niemand mag binnen, niemand mag eruit. Wij, de generaties van YZ, die de vrijheid van reizen als vanzelfsprekend beschouwen, worden plotseling opgesloten. Niet in je eigen land, nee, veel erger, in je eigen staat of, als dit maar een stad is, binnen de grenzen van je eigen stad.
In januari ben ik begonnen met het kijken naar een gevangenisreeks op Netflix. Ik herinner me dat ik mijn partner destijds vertelde dat het ergste in mijn leven was dat ik naar de gevangenis ging en niet vrij kon bewegen. Om te kunnen reizen. Dat was ruim twee maanden geleden. Vandaag kijk ik met een bitterzoete glimlach terug op dit moment. Begrijp de strikte maatregelen in Duitsland en in veel andere landen om vooral oudere en reeds zieke mensen te beschermen. Mensen van de generatie van mijn moeder, maar ook jongere mensen die door ziekte misschien niet hebben kunnen genieten van de grote vrijheid die ik en jij misschien de afgelopen jaren hebben genoten.
Nee, ik heb het nooit als vanzelfsprekend beschouwd, deze kans om de plastic wereldbol thuis te draaien en blindelings een hoek van de wereld aan te tikken waar ik met mijn vinger naartoe wilde. Omdat ik het kon, omdat ik als reisjournalist hard had gewerkt, omdat het mijn taak en mijn leven was om de wereld te leren kennen en die voor anderen smakelijk te maken. Het was reizen zelf dat mijn voorrecht keer op keer toonde. Ik staarde vaak naar mijn paspoort en voelde vooral één ding: dankbaarheid. Voor de vrijheid die hij me gaf. Vrijheid die de bijna tandeloze wandelgids in Kaapverdië, die helemaal geen pas had, nooit zou voelen. Of de 30-jarige moeder van tien, die in Colombia in een vergroot kippenhok met een golfplaten dak in de buurt van een grote stad standhield. Of de Fijiër, die probeerde zijn gastenverblijf, dat door de cycloon was verwoest, op het strand van een droomeiland van een paar vierkante kilometer groot te laten samenkomen.
Voor mij werden deze drie mensen symbolen van de niet-vrijheid die de meeste mensen werkelijk voelen, onze wereld stuitert op ons als we reizen en we vertrekken stiekem. Altijd met een klein beetje schuldig geweten, want we kunnen weer vertrekken, terug naar onze ideale wereld, terwijl de wandelgids of de oude jonge moeder of de Fijian met houtsplinters in hun vingers achterblijven. Ik had geen corona nodig om mijn voorrecht te tonen, dankbaarheid en nederigheid te voelen. Maar misschien had ik Corona nodig om het een keer zelf te ervaren, deze beginnende hopeloosheid, dit gevoel van hulpeloosheid, van hulpeloosheid, terwijl gewoon niets werkt. Je zit vast en staart naar een muur. Op zijn best. En zelfs in mijn gebrek aan vrijheid, zie ik elke dag hoe verdomd goed ik het nog steeds doe. Omdat ik stabiele muren om me heen heb en meer dan een golfplaten dak boven mijn hoofd en een kraan waar schoon drinkwater uit komt en verwarming en een balkon en een werkende internetverbinding. De lijst is lang. Ik heb, dus ben ik?
Als dit het motto is, dan heb ik en waarschijnlijk heb je nog steeds alles wat echt nodig is in het leven. Naast meer dan genoeg te eten, hopelijk voldoende toiletpapier en een grote selectie series voor die eenzame uren thuis. En toch merk ik dat de Kaapverdische wandelgids en de Colombiaanse moeder en de Fijische gastheer nu een groot voordeel op mij hebben: ze missen niets. Je kunt niet missen wat je nooit wist. Wat zit er in hun hoofd en hart. Reizen. Op sommige dagen voel ik me een verslaafde bij het terugtrekken, mijn voeten krabben onder de tafel en ik ben bang om te stikken. Luxeprobleem, of zoals een Servische vriend van mij graag 'eerste wereldprobleem' zegt. O ja, wie het ooit wist, de vrijheid, de vrijheid om te reizen, wie de wereld aan hun voeten had, kan zich niet eeuwig gelukkig voelen binnen hun eigen stadsgrenzen.
Aan de andere kant volg ik enthousiast nieuws over een schonere atmosfeer over bijna verlamde steden die zelfs vanuit de ruimte te zien zijn, over helderder water in de grachten van Venetië en over wilde dieren die vrolijk rondhuppelen op verlaten stranden ergens. Het is alsof de wereld de ezelskaarten heeft geschud en deze voor een keer als eerste onder de mensen van de Eerste Wereld heeft verspreid. Verdienen we het? De mensen hier, vooral ouderen, die ernstig ziek zijn en lijden, doen dat zeker niet. Maar hoe zit het met de les die wij, de massa, kunnen leren als we dat maar willen? Reizen wij ook mensen? In ieder geval vroeg ik me al voor de crisis af en nu vraag ik me nog meer af hoe ik in de toekomst wil reizen.
Het feit dat ik zo snel mogelijk weer zal reizen, heeft voor mij een uitroepteken in plaats van een vraagteken. Maar hoe wil ik reizen? En wat wil ik overbrengen over reizen? Het is mijn taak om te rapporteren over landen en culturen en mensen, maar ook over soorten reizen. Ben ik een van die mensen die alleen het Mecklenburgse merengebied naast de deur bezoekt en nooit meer aan boord van het vliegtuig wil of die blij zijn met elke luchtvaartmaatschappij die als gevolg van de crisis uitvalt? Nee Maar ik ben een van die mensen die nadenken over veranderingen in reizen en over alternatieven voor traditionele vormen van reizen.
Het belang van reizen is mij nu persoonlijk niet duidelijk. En niet alleen omdat ik zelf een mens ben en altijd nieuwsgierigheid en honger naar avontuur de wereld in spoel. Het is eerder omdat er wereldwijd miljoenen of miljarden mensen zijn die afhankelijk zijn van bezoeken van de Eerste Wereld. Zowel de Kaapverdische wandelgids als de Fijian, die zijn herberg bouwt voor bezoekers van over de hele wereld, of de moeder in Colombia, wiens kinderen naar een school gaan die vanuit het buitenland wordt gefinancierd met vrijwillige leraren van First World. Ik wil reizen, ja, maar niet alleen vanwege mezelf of de Instagram-compatibele foto's of de blauwhemelwitte strandverhalen.
Ik wil reizen om mensen zoals de drie genoemde te helpen en nog veel meer op een dag een beetje te voelen van wat ik net mis: vrijheid. En als het alleen de vrijheid is om op elk moment door je eigen land te reizen zonder de middelen daarvoor te missen. Ik wil meer knielen in projecten waar toerisme daadwerkelijk iets doet om de leefomstandigheden van de lokale bevolking te verbeteren. Waar First World een minder bevoorrechte wereld ontmoet en contact met u opneemt, net zoals de jongeren in Duitsland doen voor de ouderen om voor hen te winkelen. Maar ook projecten waarbij niet alleen wordt geïnvesteerd in mensen, maar ook in de natuur en de dierenwereld. Hoe ik het ervoer in 2018 toen ik deelnam aan een expeditie naar sneeuwluipaarden in Kirgizië. Zoals ik dit jaar wilde doen in Kenia of Botswana, waar dieren en nationale parken soms alleen bescherming krijgen als voldoende toeristengeld dit ondersteunt.
Er zijn veel manieren om de wereld niet primair door reizen te besmetten, maar er iets aan terug te geven – je moet het gewoon vinden. Dit is precies waar ik aan denk als ik van ver droom, als de stabiele vier muren geleidelijk naar mij terugkeren en het staldak steeds lager hangt. Omdat ik er zeker van ben, omdat ik in de bevoorrechte Eerste Wereld leef, dat de vliegtuigen ooit weer voor mij zullen vliegen. En dat ik van tijd tot tijd nog een keer in een vergadering wil zitten om het meeste uit dit voorrecht te halen en, in mijn beperkte mogelijkheden, mensen te benaderen die nu altijd zoals ik voelen. Omdat we nu in een wereld leven waar wat iemand nu eet op een veemarkt in Wuhan een directe impact kan hebben op hoe het mijne en je dagelijkse leven er morgen uit zal zien.
Source: https://www.reisedepeschen.de/wenn-die-flugzeuge-nicht-mehr-fliegen/?utm_source=rss&utm_medium=rss&utm_campaign=wenn-die-flugzeuge-nicht-mehr-fliegen
