De geur van bos en het gevoel van kindertijd

Als kind ging ik soms met mijn vader joggen in het bos op de hoge struik. Zoals de naam duidelijk maakt, is dit een bergketen op de verder vlakke Nederrijn. Zelfs als ik niet meer om de stad geef, denk ik graag terug aan het bos. Ik vond vooral de aardachtige geur, die verdampt als het vochtig is, en de beuken noten op de vloer. Ik hield vooral van het bos in de herfst. Beukbomen produceren trouwens alleen fruit als ze minstens 40 jaar oud zijn. En hoe ouder een bos is, hoe mooier het is.

Bij slecht weer gaan we altijd het bos in. Natuurlijk niet, als het stormt, gaan we wandelen in de steden op het schiereiland, vooral Garding is erg populair bij de honden. In het Gardinger Wald daarentegen raakte je snel op. Het bos van Sankt Peter-Ording is goed voor lange wandelingen bij slecht weer. Ook al is het vooral een naaldbos dat de regen minder voorkomt.

Duinen en naaldhout

Elke keer als ik door het bos loop zoals vandaag, merk ik wat ik mis in Noord-Friesland. Sleeswijk-Holstein is de minst beboste staat in Duitsland. Dat was niet altijd het geval. Vooral aan de kust is het land in het verleden krachtig geschoren voor de aanleg van dijken en dijken. Regenereren is al sinds de jaren zeventig gaande; ondertussen is het bosaandeel in het land gemiddeld tien procent. Het hertogdom Lauenburg bezit het grootste aandeel met een kwart van zijn oppervlakte.

Het dennenbos van Sankt Peter-Ording werd gecreëerd tijdens de Deense periode, die duurde tot 1864. In het gebied dat ooit werd gedomineerd door de landbouw, werden Sankt Peter en Ording beschouwd als het arme huis, omdat ze last hadden van de zandvlucht. Dankzij de Denen kon dit worden gestopt door duingras te planten. Iedereen die tegenwoordig door het dennenbos van Sankt Peter-Ording wandelt, jogt of nordic loopt, is nog steeds blij met de maatregelen die in de 19e eeuw zijn genomen.

Vandaag heb ik het teruggezogen, die muffe, aardachtige geur van de bosbodem die als een belofte is. De geur van kindertijd, luchtigheid, één worden met de natuur. Ik hou van het mos dat het bos laat schijnen, zelfs bij grijs weer. De vloer die onder elke stap springt alsof je over kussens of een vliegend tapijt loopt. Je wilt je schoenen onmiddellijk uitdoen, het mos onder de blote voetzolen voelen. Hoe zacht en zacht het is. Hoe kwetsbaar. Je wilt verdwalen in deze wirwar van boomstammen die de paden afschaffen en je vrij voelen.

evergreen

Maar zoals zo vaak hier, zijn niet alle mogelijkheden toegestaan ​​en moeten de duinen worden beschermd. Een grijze zaterdag in de winter, eigenlijk zou het moeten regenen. We ontmoeten mensen en honden zowel op weg naar het strand als in het bos. Weekend stemming. Dan het paar dat stopt om ons de weg te vragen naar het 'dorp'. We moeten grijnzen. U kunt dus verdwalen in het bos van Sankt Peter-Ording. Tenminste een beetje.

Het grootste bos in Noord-Friesland, het Langenberger-bos, dateert uit de bebossing in de 19e eeuw. Waar ooit de heide groeide, werd ongeveer 1.000 hectare gemengd bos gecreëerd. Wanneer de lindebomen in de zomer bloeien, heb je de indruk door een suikerwerkplaats te lopen, het bos ruikt zo zoet. Er zijn verschillende gemarkeerde paden door het Langenberger-bos, mijn favoriete gedeelte is het gedeelte van het voormalige ossenpad. Ouder dan het bos, namelijk uit de 15e eeuw, voert het pad door het bos, soms breed, soms smal, soms licht, soms schaduwrijk, soms recht, soms verslonden. En het is moeilijk voor te stellen dat hier kuddes vee draven en rovers achter heggen rondhangen.

wind Gevormd

Hoe ouder, dichter en verwarrend, hoe mooier het bos. Hoe groter de rijkdom aan groene tinten. Maar zelfs in het nog relatief jonge dennenbos van Sankt Peter-Ording, adem ik, adem, geniet, begrijp ik, ben ik volledig bij mezelf en in de natuur, waaraan zelfs in de winter geen gebrek is aan kleur, details en geur. Wanneer ik de boomstammen aanraak die zijn gevormd door de eeuwige wind, wanneer het geluid van de zee hier klinkt. Dan denk ik elke keer dat we niet bij slecht weer door het bos moeten rennen. Maar vooral dan is het terug, dit gevoel dat het bos je beschermt als een groene, levende grot. Een soort basisvertrouwen.

Tekst en foto's: Elke Weiler

Source: https://meerblog.de/wald-nordfriesland/

Похожие записи

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *