De kwestie van natuurlijk reizen Rapunzel wil eruit

Plots wordt onze vrijheid om te reizen beknot. We kunnen en mogen niet meer reizen. Grenzen zijn gesloten, vliegtuigen op de grond. Wat doet het met ons?

De hele wereld ligt op een steenworp afstand. Een paar uur naar Rio de Janeiro of Singapore, Lissabon ligt om de hoek. De safari in Zuid-Afrika is net zo goed mogelijk als een expeditie naar het noordpoolgebied. We vliegen over de hele wereld en we kunnen alles ervaren wat we willen. Met mijn Zwitsers paspoort kan ik nergens de toegang worden geweigerd.

Ik ben gewend te kunnen reizen waar en wanneer ik wil. De wereld staat voor mij open, ik kan komen en gaan wanneer ik wil. Ik ben me er terdege van bewust dat dit een voorrecht is en alleen bij toeval. Ik ben geboren in Zwitserland en heb daardoor alleen de vrijheid om te reizen. Het is puur geluk.

Nu is die vrijheid ineens verdwenen. Ik moet thuis blijven en mag niet reizen. De grenzen zijn gesloten voor toeristenoversteekplaatsen, hele vloot vliegtuigen, ja hele luchtvaartmaatschappijen zijn aan de grond. Treinen rijden niet meer naar andere landen en ook het openbaar vervoer is landinwaarts verminderd. We kunnen niet meer reizen. Het beïnvloedt de hele wereld. Een vanzelfsprekendheid is een no-go geworden. De wereld is ineens weer groot en Maleisië of Peru lijken ver weg.

De vanzelfsprekendheid tijdens het reizen

Leuke tijd aan zee …

Als vrijheid niet langer onbeperkt is

Mijn bewegingsbereik is momenteel erg klein. Het is beperkt tot mijn stadsappartement met een klein balkon. Voor het eerst in mijn leven benijd ik nu mensen met een gezinswoning die ergens in het groen ligt of in ieder geval een tuin heeft. Kinderen hebben in deze periode is zowel geluk als pech. We zijn met z'n vieren opgesloten in ons appartement en kunnen het bijna niet vermijden. We krijgen alles, echt alles van elkaar en worden gewoon weer uitgedaagd qua tolerantie. Aan de andere kant zijn kinderen een legitieme reden om uit te gaan. Minstens twee en een half jaar oud. Het zou haast niet mogelijk zijn om niet met haar uit te gaan. * We zijn elke dag buiten, kiezen indien mogelijk daluren, vermijden speeltuinen en gaan overal waar zo weinig mogelijk mensen zijn. Niet zo gemakkelijk in de stad.

* Ik weet dat er momenteel veel gezinnen zijn die precies dat moeten doen en een avondklok hebben. Bijvoorbeeld in Spanje of Italië. Ik kan het me nauwelijks voorstellen.

Wekenlang heb ik alleen dezelfde vier muren gezien, dezelfde straat en geen andere mensen. Mijn vrijheid, die tot nu toe als vanzelfsprekend werd beschouwd, is ineens verdwenen en gekrompen tot een paar vierkante meter. Een uitweg is niet mogelijk. Geen wandeling in de bergen om je hoofd leeg te maken. Geen spontane citytrip naar Frankrijk, geen bezoek aan vrienden in Duitsland. Alle reizen zijn tot nader order geannuleerd. Niemand weet wanneer dit allemaal weer mogelijk is. Zelfverzekerde schattingen gaan uit van een versoepeling van de reisbeperkingen na Pasen. Pessimistische stemmen zien reizen over zee pas volgend jaar als een kans en dan alleen met beperkingen.

Kan de afstandsverklaring ons ook helpen?

Ik heb de afgelopen weken veel nagedacht over reisgedrag. Van de initiële motivatie à la "We kunnen het en blijven thuis", tot "Het hele ding is helemaal overdreven" tot "Wat kunnen we ervan leren", alles was aanwezig. Zoals bij de meeste mensen, is de lockdown voor mij een constante op en neer van gevoelens.

Hoewel er een golf van vertraging is geweest, is het belangrijkste van reizen in de afgelopen jaren: hoger, sneller, verder. Wie verder weg is, vaker weg, heeft meer gezien, heeft meer gereisd. Kwantiteit boven kwaliteit, het belangrijkste is dat meer landen zijn gehackt van de bucketlist. Een ontwikkeling waar ik veel spijt van heb. Bijna niemand neemt de tijd om betrokken te raken bij een land en zijn inwoners. Wie blijft er nog bij de lokale bevolking? Wie ontmoet lokale mensen? Wie gooit spontaan plannen en reisroutes aan boord en blijft daar waar het mooi is? Is het mogelijk dat onze gedwongen rust ook de kans biedt op echte vertraging – verre van marketing-compatibele wellnessaanbiedingen en yoga-retraites? Kunnen we tijdens het reizen onze ogen en harten wat meer openen?

De vanzelfsprekendheid tijdens het reizen

Het zou leuk zijn nu aan zee….

Als we eindelijk weer kunnen reizen….

"Droom nu, reis later", heeft de industrie voor de huidige tijd bedacht. Hoewel we het allemaal op de een of andere manier druk hebben om het rare alledaagse leven door te komen, heb ik vaak weer zin om te reizen. Ik blijf mezelf in gedachten dwalen naar verre landen en nadenken over doelen voor aanstaande reizen. Reis opnieuw naar mijn geliefde Nepal, laat onze kinderen Nicaragua zien en surf eindelijk weer in Portugal! Wat zou ik nu geven als we konden vertrekken. Ik wil alles inpakken en de komende maanden op pad zijn. Altijd de golven volgen, de hele dag surfen en zandkastelen bouwen….

Deze keer laat ik zien hoeveel ik nog steeds van reizen houd, hoe belangrijk reizen voor mij is. En hoeveel ik deze liefde aan mijn kinderen wil geven. En hoeveel ik de golven mis.

Ik ben dankbaar voor onze vrijheden, ook al kunnen we die momenteel niet naleven. De tijd om onderweg te zijn komt er weer aan. Ik hoop dat we dan allemaal weer kunnen reizen en ons verwonderen over onze prachtige planeet. En dan misschien nog iets bewuster, langzamer en met meer dankbaarheid voor al onze privileges.

Hoe natuurlijk is reizen voor jou?

Source: https://www.rapunzel-will-raus.ch/die-selbstverstaendlichkeit-des-reisens/

Похожие записи

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *