De paarse strook land – Spanje reisverslag – reisberichten

De maand juli is paars in de verlaten regio Alcarria. paars en wit. Duizenden hectares lavendel zijn paars, die in hun dichtbeplante rijen samenvloeien tot één enkele, extravagante bloemenzee. Paars is het kleine stadje Brihuega, het epicentrum van de lavendelteelt in Spanje, dat nu tijdens het bloeiseizoen van de medicinale plant in alle tinten paars is versierd. En paars is het ijs, de kaas, de zeep, de likeur, de geurzakjes en de etiketten van de bieren die nu in juli verkocht worden op de lavendelmarkt in het 2.000 inwoners tellende dorp in de provincie Guadalajara, noord- ten oosten van Madrid.

Wit daarentegen zijn de mensen die hun mooiste kleurloze kleren uit de kast hebben getrokken om zich, bijna als in een ritueel, te bedwelmen met de violette nuances van lavendel. Je zou denken dat je op een exclusief feest op Ibiza bent, ze lopen door de velden zo maagdelijk wit.

Noch de bezoekers, noch de luxueuze plant passen in het verder dorre landschap van de Alcarria in het midden van Midden-Spanje. De contrasterende kleuren en kitscherige schoonheid lijken veel meer op iets uit een film van Paolo Sorrentino. Bijna te mooi om waar te zijn. Hoewel ik me heb voorbereid op de reis hierheen, ben ik overweldigd door de levendigheid van deze plek en vraag ik me af of er een Instagram-filter is dat deze omgeving beter kan vastleggen dan de werkelijkheid.

Natuurlijk had ik vooraf gehoord dat je zeker lichtgekleurde kleding moet dragen als je de lavendelvelden rond Brihuega bezoekt. In de geest van een gewoonte die zich door de jaren heen heeft gevestigd op het muziekfestival ter ere van de lavendel. Daarom ben ik de hele dag op pad geweest in een lange witte jurk, wat in ieder geval met mijn Birkenstock-slippers iets praktischer is voor het verkennen van de velden en de kleine distilleerderij, waar ik me heb aangemeld voor een rondleiding.

Ik kan nog steeds moeilijk geloven dat ik niet in de Provence, Frankrijk, ben, maar op iets minder dan anderhalf uur van Madrid terwijl ik door de lavendelvelden loop achter Susana, onze gids. Hier in de provincie Guadalajara worden 6 verschillende variëteiten van de nobele plant verbouwd. Elk van hen bloeit enigszins verschoven en verschilt qua uiterlijk en kleurintensiteit van de bloemen. Als de zaailingen in het voorjaar in de grond staan, zijn de plantjes gemakkelijk te verzorgen. Tot die tijd is de weg echter vooral vermoeiend. “In het najaar verzamelen we de gemaaide resten van het veld, binden ze met de hand in kleine bundels en laten ze langzaam wortelen. We bereiden de grond voor, selecteren de sterkste planten en planten deze plant voor plant in de grond”, vertelt Susana, die zichzelf omschrijft als boerin en zich al jaren heeft gespecialiseerd op het gebied van de lavendelteelt. “Zodra hun paars grijs begint te worden, is het tijd om ze te verwerken tot hoogwaardige lavendelolie – rond begin augustus”, vervolgt ze, terwijl ze ons de containers laat zien waarin de geurige essentie wordt gedistilleerd.

Waarom de olie zo populair is, wordt mij duidelijk als ik in het aangrenzende winkeltje een bordje zie: Eén druppel aan de onderkant van het kussen helpt tegen slapeloosheid, twee druppels op elke slaap zouden de symptomen van migraine verlichten en bij 20 druppels opgelost in Met slechts 250 ml water maak je in een mum van tijd je eigen aftersun. Deze essentie is verbazingwekkend veelzijdig, denk ik bij mezelf terwijl ik de zelfgemaakte lavendellikeur probeer en Susana de volgende groep van ongeveer 50 mensen al door de fabriek leidt.

Elke zomer komen nu ongeveer 100.000 mensen naar de landelijke regio Alcarria. Een gebied dat tot een paar jaar geleden buiten Spanje volkomen onbekend was en door de Spanjaarden zelf meer als een mythe wordt ervaren dan als een reëel bestaand gebied. Het was Camilo José Cela, winnaar van de Spaanse Nobelprijs voor de Literatuur, die na de Spaanse Burgeroorlog door dit licht heuvelachtige gebied dwaalde op zoek naar de oorspronkelijke Spaanse identiteit die talloze schrijvers vóór hem dachten te hebben ontdekt in Castilië-La Mancha. De jonge Cela legde zijn ervaringen vast in zijn reisverslag “Un Viaje à la Alcarria” (Duitse titel: Een vagebond in dienst van Spanje). Daar vertelt hij over het arme leven in een door oorlog verscheurd gebied dat, ondanks minder vooruitzichten, barstte van het leven. Dit laatste is sindsdien nauwelijks veranderd.

Het uitgestrekte gebied rond de lavendelvelden wordt nog steeds gekenmerkt door een fenomeen dat niet meer weg te denken is uit de politieke agenda van Spanje: de leegloop van het platteland. Meer dan 80% van de Spanjaarden woont al in de grote steden van het land. De overige 20% is verspreid over een gebied groter dan Duitsland. In Alcarria zijn de weinige vacatures onaantrekkelijk geworden; landbouw is te zwaar en levert nauwelijks iets op. De nabijgelegen hoofdstad Madrid, met zijn vele mogelijkheden en aanbiedingen, is als een gapend zwart gat dat geleidelijk de bevolking van de omliggende dorpen en steden opslokt.

De lavendel heeft deze eindeloze aantrekkingskracht gestopt, althans voor het kleine stadje Brihuega. De essentie is lucratief en wordt door grote luxemerken als LOEWE opgekocht om er fijne parfums en verzorgingsproducten van te maken. De provincie is nu verantwoordelijk voor 10% van de wereldwijde productie van lavendelolie. Niet te vergeten zijn de vele kleine dienstverleners en fabrikanten die rond het lavendeltoerisme zijn ontstaan ​​en zo nieuwe perspectieven voor de regio creëren.

De inwoners van Brihuega hebben deze bloei te danken aan de boer Álvaro Mayoral, die tijdens zijn vakantie graag naar de Franse Provence reisde. Begin jaren zestig kwam hij op het idee om lavendelplanten mee naar huis te nemen en deze in zijn eigen velden te planten. De mediterrane plant hield zo veel van de steenachtige, droge grond van de regio Alcarria dat Mayoral geleidelijk de lavendelteelt opvoerde en uiteindelijk andere boeren kon overtuigen om de medicinale plant te verbouwen. De boeren hier schakelen nog steeds over van de overwegend verbouwde tarwe en gerst naar lavendel. Omdat de geurige plant welvaart in de regio brengt en gezinnen de kans geeft om te blijven.

In tegenstelling tot de vele dorpen en gehuchten in Alcarria die steeds leger worden, is Brihuega niet langer een provincie die je op een gegeven moment moet verlaten. Het is een plek van verlangen geworden voor mensen die betoverd willen worden door de schoonheid van de extravagante lavendelbloemen, door de intense geur en door de rust die je onvermijdelijk voelt als je naar de velden kijkt.

Source: https://www.reisedepeschen.de/der-violette-landstrich/