Düsseldorf in het voorjaar, een wiel, de Rijn

Met de fiets het voorjaar in

De zon schijnt in mijn kamer en ik weet dat het een mooie dag gaat worden. En waarschijnlijk een sportieve. Dus trek je makkelijke kleren aan en ga eerst ontbijten. Ik woon niet ver van deze tijd Carlsplatz, voor mij het hart van de stad, ook al spreken sommigen van de maag. Met stevige stappen nader ik de plek waar ik zo lang heb gewoond. Het is als thuiskomen, ook al zijn er een paar dingen veranderd. Nieuwe stands, oud leven.

Hier en daar is de markt al wakker, alleen de stijlvolle nieuwkomers kunnen langer uitslapen. Trendy dropballen uit Denemarken worden niet zo vroeg in de ochtend verkocht. Ik ga doelbewust naar het kleine koffietentje. Ik ben blij dat het nog bestaat. En blij met het uitgebreide aanbod. Croissants in overvloed! Er heeft zich een kleine rij gevormd, mensen zitten aan de houten tafels en genieten van de koffie, het gebak, de ochtend.

Ontbijt op Carlsplatz

Mijn weg leidt naar de Rijn, ziel van de stad. Dit is waar ik vandaag de hele dag wil zijn. Huur voor het eerst een fiets onder de Rijn kniebrug, iets achter de Apollo Varieté. Lieve zonder steun, dank je. Ik blijf in de stad, denk ik bij mezelf. Ik heb de snelheid niet nodig en de wind is niet slecht. Ik zou vandaag dingen willen meemaken die misschien niet zo typisch zijn voor een bezoek aan de stad. Ik wil goede lucht, water, ruimte, groen.

Op het paradijselijke strand

Bij de media-poort Ik moet gewoon stoppen Het is zo heel anders dan de kleine haven in Noord-Friesland, waar de boten en kotters bij eb platlopen. In Düsseldorf wiegen de jachten zachtjes in het kalme water, omgeven door buitengewone architectuur. Daar, waar hoogbouw omhoog klimt, zat je in het zand met uitzicht op Düsseldorf. Het was een van de mooiste stadsstranden, zou ik zeggen.

Paradijsstrand aan de Rijn

Er hangt een zoete geur in de lucht, het is lente. Ik rij over de brug bij de Mediahaven langs het Rheinstrand. Er zijn maar een paar wandelaars buiten, een man ligt in het zand paradijselijk strand, naast zijn fiets.. Schepen die uit Nederland komen tuffen rond de knie van de Rijn voordat ze het strand passeren. Tegenover Heerdt en Oberkassel in de ochtendzon die soms tussen wolken verdwijnt.

Ik liet mijn fiets bovenaan het pad staan ​​en daalde een van de smalle paadjes af. De uitgebreide familie met een hond, die ook op bezoek is, splitst zich op het strand op. We ontmoetten elkaar al op de brug, ze namen de tijd voor alle perspectieven. Te voet is het nog langzamer. Ik hou van de uitgestrekte wilg in het midden. Als een geboorte tussen water en land strekt ze haar armen uit naar beiden. Ik loop op schoenen over het zand, luisterend naar de stille woorden van de rivier, opgewoeld door de Rijnschepen.

Rust aan de Rijn

Ik wil naar het noorden, altijd langs het water. Een spontane stop voor een kleine lunch in de KIT café? Goed idee. Hier kunt u uw ogen over het water laten dwalen. En Oberkassel, mooi als altijd. Het avocadobrood smaakt heerlijk. Als het weer niet bijna zomers was, zou ik dat doen kunst in de tunnel een bezoek brengen. Het KIT is ontstaan ​​na de ombouw van de Rijnoever in een resterende ruimte tussen de buizen voor het autoverkeer. Alleen al daarvoor is het een bezoek waard. De ruwe betonnen muren geven elke tentoonstelling alle ruimte om zich te ontvouwen en het taps toelopen van de ruimte naar de uiteinden zorgt voor een zekere dynamiek. Daglicht komt het entreegebied binnen via een schacht. Het is alsof je jezelf onderdompelt in kunst. Maar deze keer blijf ik buiten. In de lentezon waar iedereen zo naar heeft verlangd.

Avocadobrood in het KIT Café, Düsseldorf

De Rijn stroomt, slingert als het ware om Düsseldorf heen, neemt de tijd, kronkelt en ik volg zijn bochten. Naar rechts wordt het groener, het Rheinpark Golzheim strekt zich evenwijdig aan de rivier uit. Ik vaar rond de kleine jachthaven, een kanovaarder peddelt de doodlopende weg op het water in. Aan de overkant van de straat de eerste villa’s in Golzheim, daar ben ik straks.

Waar de kersen bloeien

De Japanse Tuin is gelegen in het noordwestelijke deel van het Noorderpark. Ik hoef alleen maar de Rotterdamer Strasse over te steken bij de stoplichten. Er komt een man met een hond op me af, de hond is wat ouder, niet aangelijnd, iets te comfortabel. Kan hij de groene fase halen? Hij doet het zonder enige tweebenige hulp. In het park hoor je het verkeer op straat niet meer. In plaats daarvan alleen vogelgezang, nauwelijks mensen, en de kersenbomen staan ​​in volle bloei.

Hier en daar zitten koppels diep in gesprek, individuele flaneurs slenteren langzaam door de ruimte. Twee vrouwen op een bankje bewonderen de flitsende stijl van een jongere voorbijganger, de kleuren staan ​​hem goed. Ik parkeer de fiets en wandel door de Garden of Reflection. De faciliteit is al in 1975 ontworpen door Japanse landschapsarchitecten. In Düsseldorf woont de op twee na grootste Japanse gemeenschap van Europa, en dat is niet alleen zichtbaar op de jaarlijkse Japandag. Hier, aan de Immermannstraße of in het EKŌ-Haus, kom je een beetje dichter bij Japan.

Japanse tuin in North Park

Ik bewonder de koi in de vijver, de wolkachtige snede van de zwarte dennen, de Japanse esdoorn. De volgorde waar zoveel moeite en diepere betekenis achter zit. Maar vooral de stilte. Ik zou eeuwig in de schaduw kunnen zitten luisteren naar het kabbelende water op de rotsen. Kijk wat er in de buurt gebeurt. Uiteindelijk keer ik terug naar het hart van de stad, terug van mijn reis naar Japan. Lichtelijk oververhit en uitgeput lever ik mijn huurfiets in en bereid me voor op de avond die me weer naar de rivier zal brengen. Zonsondergang aan de Rijn. Totdat de lucht zwart wordt.

Tekst & foto’s: Elke Weiler

Source: https://meerblog.de/duesseldorf-rhein-rad/

Похожие записи