Fiets, land, rivier - Duitsland reisverslag - reisberichten

Hoe ik langs de ELBE reed en mijn vaderland herontdekte. Een lange reis

Een beekje dat in lussen door sprookjesachtige weilanden stroomt. het geroep van ganzen en het geritsel van riet. De Elbe is een plaats van verlangen, een van de laatste vrij stromende rivieren in Midden-Europa.

Bij Neu Bleckede komt het fietspad weer dichter bij de Elbe. Baaien, hoefijzervormige meren, weilanden en riet zover het oog reikt. Het begint te druppelen. Kikkers kwaken, tijd voor hun avondconcert. Links van de dijk scharrelt een hert in een weiland, zijn kop aandachtig opgeheven, alle spieren gespannen. De Elbe heeft haar avondjurk aangetrokken, het is bijna zwart. Ik passeer een kudde schapen die wordt bewaakt door een herdershond. Een groot gebied op de dijk is afgebakend met een hek. De hond blijft ‘s nachts buiten met zijn kudde als bescherming tegen wolven.

In Stiepelse staan hoge linde- en kastanjebomen voor de huizen aan de Elbe, vanuit een tuin klinkt luide roep. Blijkbaar heeft het halve dorp zich verzameld om voetbal te kijken, de televisie staat achter een open traliedeur. Ik verplaats mijn gewicht in het zadel omdat ik niet meer kan zitten. Het rivierlandschap, waar ik nooit genoeg van kan krijgen, houdt me op de been. De buizerd cirkelt over de gemaaide weilanden, de haas huppelt op de dijk naar me toe. En in Konau word ik begroet door het gekletter van de ooievaars. Ik ben blij als ik mijn onderkomen heb gevonden, de boerderij van de familie Trilk. Ik weet niet wanneer ik voor het laatst zo fysiek uitgeput was. Te moe om echt honger te hebben, kauw ik op trailmix. Ik ben ook te moe om maar één regel te schrijven. Al snel omhult de Elbe diepe slaap me.

Wustrower Elbe laagland, foto © Manolo Ty

Het oppervlak van het water op de stroom is gerimpeld. Kleine draaikolken vormen zich op de kribben, alsof nimfen speels de diepte in duiken. Laten we eens kijken wat de riviergodin onderaan doet. Tussen de kribben is een zandstrand onder wilgen waar ik hele dagen zou kunnen vertoeven. Een zwarte populier strijkt met zijn hangende takken langs het riet. Ik leun met mijn fiets tegen zijn stam met de gegroefde bast, die eruit ziet alsof hij uit het Elbe Sagenland komt. Zwarte populieren kunnen wel 150 jaar oud worden, ze zijn zeldzaam in Duitsland. Ze hebben intacte uiterwaarden en vochtige grond nodig en bieden leefgebied voor honderden soorten: de cottonwood-bladkever, de gigantische cottonwood-kever, de cottonwood-haviksmot en andere insecten, vogels, vleermuizen en kleine zoogdieren.

Deze boom heeft alles gezien, de grenswachten, de boeren die hooi aan het maken zijn, het prikkeldraad rolt langs de rivier. Misschien fluisterde hij tegen de Elbe: “Waar gaat dat over?” Maar wat wij mensen op de oevers doen, interesseert de Elbe niet. Het is niet haar schuld dat ze 40 jaar grenswacht was. Het stroomt en stroomt en neemt het verleden met zich mee. Dat heeft iets geruststellends.